Kontributi në Përparimin e Qytetërimit

Ndër temat e eksploruara gjatë serisë së konferencave rinore të mbajtura në të gjithë botën në 2013 dhe valët e tubimeve të mëvonshme ishte një e lidhur posaçërisht me përparimin e qytetërimit. Paragrafët e mëposhtëm janë nxjerrë nga materialet e studiuara nga pjesëmarrësit e konferencave mbi këtë temë.

Përpjekjet për ndërtimin e komunitetit të Bahá’-ve dhe miqve të tyre nuk janë thjesht projekte të mira shoqërore nga individë vetëmohues. Ato bazohen në besimin se njerëzimi po jeton në një kohë shumë të veçantë në historinë e tij. Në zhvillimin e tij, njerëzimi ka kaluar nëpër faza të ngjashme me foshnjërinë dhe adoleshencën dhe tani qëndron në fillim të pjekurisë së tij. Dy procese të pandashme, njëri i shpërbërjes dhe tjetri i integrimit, po e çojnë atë përpara. Procesi i shpërbërjes është i dukshëm në dhunën, luftën dhe korrupsionin që shkojnë së bashku me rënien e një rendi të vjetëruar tani të paaftë për t’u marrë me nevojat e një bote të pjekur. Ajo shkakton konfuzion dhe vuajtje të mëdha, por gjithashtu kontribuon në heqjen e barrierave për unitetin mes njerëzve. Procesi i integrimit lidhet me forcat shpirtërore të lëshuara me ardhjen e Bahá’u’lláh -ut. Nga njëra anë, këto forca po ndikojnë në rritjen e numrit të njerëzve kudo që të punojnë për unitet dhe përparim. Nga ana tjetër, ata gradualisht po e ndryshojnë shoqërinë përmes përpjekjeve të ndërgjegjshme të Bahá’í -ve dhe miqve të tyre. … Qëllimi i ndërtimit të një qytetërimi të ri kërkon ndryshim të plotë në mënyrën sesi organizohet shoqëria dhe gjithashtu në sjelljen dhe sjelljen e individëve. Në lidhje me këtë, mësimet e Bahá’u’lláh -ut synojnë “të bëjnë një transformim në të gjithë karakterin e njerëzimit, një transformim që do të shfaqet, si nga jashtë ashtu edhe nga brenda, që do të ndikojë si në jetën e tij të brendshme ashtu edhe në kushtet e jashtme”. Thelbësore për ndërtimin e qytetërimit atëherë është të pranosh që të gjithë njerëzit e botës, në të vërtetë të çdo bashkësie, janë një. Njohja e kësaj të vërtete jetike ka shumë implikime në jetën e një komuniteti dhe të shoqërisë në përgjithësi. Në këtë ditë, të gjithë njerëzit e botës kanë marrë një masë të barabartë të hirit dhe mëshirës së një Zoti të vetëm të vërtetë, dhe, në të gjithë diversitetin e tyre, ndajnë të drejtën dhe detyrën për të kontribuar në krijimin e një bote të re. Kur marrëdhëniet midis anëtarëve të një komuniteti, dhe midis tyre dhe institucioneve, karakterizohen nga dashuria dhe drejtësia, të gjithëve u jepet mundësia të përdorin atributet e tyre të dhëna nga Zoti për të çuar përpara të mirat shoqërore. Kur njohuritë shpirtërore dhe shkencore janë të arritshme për të gjithë, anëtarët e një komuniteti së bashku mund të mësojnë ta zbatojnë atë në jetën e tyre kolektive. Kjo lidhet me përpjekjet për ndërtimin e komunitetit të Bahá’-ve të diskutuar në deklaratën e mëparshme që po intensifikohen në shumë grupe, lagje dhe fshatra në të gjithë globin. Ndryshimi në kulturën që ata po nxisin është dëshmi se si një shoqëri e re del nga përpjekjet e një numri në rritje njerëzish për të zbatuar mësimet e Zotit në këtë ditë në jetën e një numri në rritje të komuniteteve. Ndikimet për jetën e një individi që dëshiron të kontribuojë në avancimin e civilizimit janë gjithashtu të rëndësishme. Një person përpiqet të marrë cilësitë, qëndrimet dhe aftësitë e një kontribuesi efektiv për të përparuar dhe pajis aspektet e ndryshme të jetës së tij ose të saj – arsimin, punën, martesën, jetën familjare – me një ndjenjë të fortë misioni. Një individ i tillë bën çdo përpjekje për t’iu përshtatur idealeve të larta të Besimit. Mësimi për të shmangur paragjykimet e të gjitha llojeve, për t’iu përmbajtur një standardi të lartë dëlirësie dhe për të treguar drejtësi në të gjitha ndërveprimet me të tjerët i mundëson një individi të bëhet një aktor efektiv në përpjekjen për të ndryshuar shoqërinë. Në “përpjekjet për të arritur rritjen personale dhe për të mbështetur idealet Bahá’í”, dikush zhytet në një komunitet të qëllimshëm, një mjedis në të cilin uniteti i vërtetë i shtyn miqtë e të gjitha moshave të ndihmojnë njëri -tjetrin për të arritur nivele më të larta e më të larta shpirtërore, morale dhe përsosmëria intelektuale. Nga kjo perspektivë, atëherë, ai që është i vetëdijshëm për potencialin për të krijuar botën përsëri që mban mesazhi i Bahá’u’lláh -ut, pa dyshim që do të gjejë gëzim të madh duke sjellë frymëzimin e tij te njerëzit e botës dhe duke i bërë ata të afrohen përmbushin detyrën e tyre si ndërtues të ndërgjegjshëm të një qytetërimi të ri.

Si mund të sigurojnë të rinjtë në kushte të ndryshme shoqërore që të marrin arsimin më efektiv në dispozicion? Si do të shërbente puna ose profesioni i dikujt si një mjet për të kontribuar në ndërtimin e qytetërimit? Çfarë do ta bënte atë një pengesë?

Si mund të rinjtë të përgatiten siç duhet për martesë dhe për familje që do të kontribuonin në mënyrë domethënëse në krijimin e një shoqërie të re?

Cila do të ishte natyra e një komuniteti lokal që është në gjendje të ndihmojë anëtarët e tij të zhvillojnë cilësitë dhe aftësitë e një ndërtuesi të qytetërimit?

Si mundet që të rinjtë, mbi të cilët mbështetet kaq shumë puna për ndërtimin e një bote të re, të mbështesin njëri-tjetrin në mënyrë efektive për të arritur përparim në të gjitha fushat e ndryshme të jetës së tyre?

example1

Premtimi i Paqes Botërore

Hapja

Në Tetor 1985, Shtëpia Universale e Drejtësisë i drejtoi një letër gjeneralitetit të njerëzimit mbi temën e paqes universale, të titulluar “Premtimi i Paqes Botërore”. Ky seksion i faqes në internet paraqet të gjithë tekstin nga deklarata. Më poshtë mund të lexoni hapjen e këtij dokumenti. Gjithashtu mund të shkarkohet nga Biblioteka e Referencës Bahá’.

Paqja e Madhe drejt së cilës njerëzit e vullnetit të mirë gjatë shekujve kanë prirur zemrat e tyre, nga të cilët shikuesit dhe poetët për breza të panumërt kanë shprehur vizionin e tyre, dhe për të cilën nga mosha në moshë shkrimet e shenjta të njerëzimit kanë mbajtur vazhdimisht premtimin, tani është në e fundit brenda mundësive të kombeve. Për herë të parë në histori është e mundur që të gjithë të shikojnë të gjithë planetin, me të gjithë popujt e tij të shumtë të larmishëm, në një perspektivë. Paqja botërore nuk është vetëm e mundur, por e pashmangshme. Stageshtë faza tjetër në evolucionin e këtij planeti – sipas fjalëve të një mendimtari të madh, “planetizimi i njerëzimit”.

Nëse paqja do të arrihet vetëm pas tmerreve të paimagjinueshme të nxitura nga kapja kokëfortë e njerëzimit në modelet e vjetra të sjelljes, apo do të përqafohet tani nga një akt vullneti konsultativ, është zgjedhja para të gjithëve që banojnë në tokë. Në këtë pikë kritike kur problemet e pazgjidhshme me të cilat ballafaqohen kombet janë shkrirë në një shqetësim të përbashkët për të gjithë botën, dështimi për të frenuar valën e konfliktit dhe çrregullimeve do të ishte pa përgjegjësi.

Ndër shenjat e favorshme janë fuqia në rritje e vazhdueshme e hapave drejt rendit botëror të marra fillimisht afër fillimit të këtij shekulli në krijimin e Lidhjes së Kombeve, të pasuar nga Organizata e Kombeve të Bashkuara me bazë më të gjerë; arritja që nga Lufta e Dytë Botërore e pavarësisë nga shumica e të gjitha kombeve në tokë, duke treguar përfundimin e procesit të ndërtimit të kombit dhe përfshirjen e këtyre kombeve të rinj me ato më të vjetra në çështjet me interes të ndërsjellë; rritja e madhe pasuese e bashkëpunimit midis popujve dhe grupeve deri më tani të izoluar dhe antagonistë në ndërmarrjet ndërkombëtare në fushat shkencore, arsimore, juridike, ekonomike dhe kulturore; rritja në dekadat e fundit e një numri të paparë të organizatave humanitare ndërkombëtare; përhapja e lëvizjeve të grave dhe të rinjve që bëjnë thirrje për t’i dhënë fund luftës; dhe pjelljen spontane të zgjerimit të rrjeteve të njerëzve të zakonshëm që kërkojnë mirëkuptim përmes komunikimit personal.

Përparimet shkencore dhe teknologjike që po ndodhin në këtë shekull të bekuar jashtëzakonisht sjellin një rritje të madhe përpara në evolucionin shoqëror të planetit dhe tregojnë mjetet me të cilat mund të zgjidhen problemet praktike të njerëzimit. Ato sigurojnë, me të vërtetë, mjetet për administrimin e jetës komplekse të një bote të bashkuar. Megjithatë barrierat vazhdojnë. Dyshimet, keqkuptimet, paragjykimet, dyshimet dhe interesi i ngushtë vetjak përfshijnë kombet dhe popujt në marrëdhëniet e tyre me njëri-tjetrin.

Outshtë jashtë një ndjenje të thellë të detyrës shpirtërore dhe morale që ne jemi të detyruar në këtë moment të përshtatshëm për të tërhequr vëmendjen tuaj në njohuritë depërtuese u komunikua së pari sundimtarëve të njerëzimit më shumë se një shekull më parë nga Bahá’u’lláh, Themeluesi i Besimit Bahá’í, për të cilin ne jemi të Besuarit.

“Erërat e dëshpërimit,” shkroi Bahá’u’lláh -u, “mjerisht, fryjnë nga çdo drejtim dhe grindja që ndan dhe godet racën njerëzore po rritet çdo ditë. Shenjat e konvulsioneve dhe kaosit të afërt tani mund të dallohen, për aq sa rendi mbizotërues duket të jetë me të meta për keqardhje. ” Ky gjykim profetik është vërtetuar shumë nga përvoja e zakonshme e njerëzimit. Të metat në rendin mbizotërues bien në sy në pamundësinë e shteteve sovrane të organizuara si Kombet e Bashkuara për të ekzorcuar fantazmën e luftës, kolapsin e kërcënuar të rendit ekonomik ndërkombëtar, përhapjen e anarkisë dhe terrorizmit dhe vuajtjet e mëdha që janë këto dhe vuajtjet e tjera duke shkaktuar rritjen e milionave. Në të vërtetë, aq shumë agresioni dhe konflikti kanë arritur të karakterizojnë sistemet tona sociale, ekonomike dhe fetare, saqë shumë prej tyre i janë nënshtruar mendimit se një sjellje e tillë është e natyrshme për natyrën njerëzore dhe për këtë arsye e pashmangshme.

Me ngulitjen e këtij këndvështrimi, një kontradiktë paralizuese është zhvilluar në çështjet njerëzore. Nga njëra anë, njerëzit e të gjitha kombeve shpallin jo vetëm gatishmërinë e tyre, por dëshirën e tyre për paqe dhe harmoni, për t’i dhënë fund frikësimeve të tmerrshme që mundojnë jetën e tyre të përditshme. Nga ana tjetër, miratimi jokritik i jepet propozimit se qeniet njerëzore janë egoiste dhe agresive të pakorrigjueshme dhe kështu të paafta për të ngritur një sistem shoqëror njëherësh progresiv dhe paqësor, dinamik dhe harmonik, një sistem që i jep lojë falas krijimtarisë dhe iniciativës individuale, por bazuar në bashkëpunimi dhe reciprociteti.

Ndërsa nevoja për paqe bëhet më urgjente, kjo kontradiktë themelore, e cila pengon realizimin e saj, kërkon një rivlerësim të supozimeve mbi të cilat bazohet pikëpamja e përhapur e gjendjes historike të njerëzimit. E shqyrtuar në mënyrë të paanshme, provat zbulojnë se një sjellje e tillë, larg shprehjes së vetes së vërtetë të njeriut, përfaqëson një shtrembërim të shpirtit njerëzor. Kënaqësia në këtë pikë do t’u mundësojë të gjithë njerëzve të vënë në lëvizje forca shoqërore konstruktive të cilat, sepse janë në përputhje me natyrën njerëzore, do të nxisin harmoninë dhe bashkëpunimin në vend të luftës dhe konfliktit.

Të zgjedhësh një kurs të tillë nuk do të thotë të mohosh të kaluarën e njerëzimit, por ta kuptosh atë. Besimi Bahá’í e konsideron konfuzionin aktual botëror dhe gjendjen katastrofike në çështjet njerëzore si një fazë natyrore në një proces organik që çon përfundimisht dhe në mënyrë të parezistueshme në bashkimin e racës njerëzore në një rend të vetëm shoqëror, kufijtë e të cilit janë ato të planetit. Raca njerëzore, si një njësi e veçantë, organike, ka kaluar nëpër etapa evolucionare analoge me fazat e foshnjërisë dhe fëmijërisë në jetën e anëtarëve të saj individualë, dhe tani është në periudhën kulminante të adoleshencës së saj të trazuar që i afrohet asaj të shumëpriturardhja e moshës.

Një pranim i sinqertë se paragjykimi, lufta dhe shfrytëzimi kanë qenë shprehja e fazave të papjekura në një proces të gjerë historik dhe se raca njerëzore po përjeton sot trazirën e pashmangshme e cila shënon moshën e saj kolektive nuk është një arsye për dëshpërim, por një parakusht për të ndërmarrë ndërmarrjen e jashtëzakonshme të ndërtimit të një botë paqësore. Që një ndërmarrje e tillë është e mundur, që ekzistojnë forcat e nevojshme konstruktive, që strukturat bashkuese shoqërore mund të ngrihen, është tema që ne ju nxisim të shqyrtoni.

Çfarëdo vuajtje dhe trazira që mund të kenë vitet e ardhshme, sado të errëta të jenë rrethanat e afërta, komuniteti Bahá’í beson se njerëzimi mund ta përballojë këtë sprovë supreme me besim në rezultatin e tij përfundimtar. Larg sinjalizimit të fundit të civilizimit, ndryshimet konvulsive drejt të cilave njerëzimi po nxitet gjithnjë e më shpejt do të shërbejnë për të çliruar “potencialet e qenësishme në pozitën e njeriut” dhe për të zbuluar “masën e plotë të fatit të tij në tokë, përsosmërinë e lindur të realitetin e tij. ”