Ndërtimi i Komunitetit dhe Nxitja e Mbështetjes së Ndërsjellë

Ndër temat e eksploruara gjatë serisë së konferencave rinore të mbajtura në të gjithë botën në vitin 2013 dhe valët e tubimeve të mëvonshme ishin temat e ndërlidhura të krijimit të komunitetit dhe nxitjes së mbështetjes reciproke. Paragrafët e mëposhtëm janë nxjerrë nga materialet e studiuara nga pjesëmarrësit e konferencave mbi këto tema.

Një përgjegjësi e madhe për të kontribuar në përmirësimin e shoqërisë përballet brezi aktual i të rinjve. Mbi to qëndron edhe detyra e nxitjes së një mjedisi në të cilin anëtarët e rinj të shoqërisë mund të arrijnë fuqitë shpirtërore dhe intelektuale të nevojshme për t’u bërë ndërtues të një qytetërimi të ri. Detyra pa dyshim është e madhe. Për të kundërshtuar forcat e fuqishme shoqërore që kërcënojnë të heqin fuqitë e tyre dhe të shtrembërojnë qëllimin e tyre, të rinjtë mund të mbështeten në ndihmën e pandërprerë të Perëndisë. Ata gjithashtu duhet të rrisin aftësinë për të krijuar një atmosferë të mbështetjes dhe ndihmës reciproke mes tyre dhe në komunitetet e tyre, në të cilat fuqitë e tyre për të transformuar shoqërinë janë shumëfishuar. Tani ju kërkohet të reflektoni mbi kontributin që brezi juaj mund të japë në ndërtimin e komuniteteve të gjalla në lagje dhe fshatra, dhe në mjedise të tjera ku gjenden njerëz të etur për të luajtur një rol në transformimin kolektiv. Për ta konsideruar këtë pyetje, është thelbësore të rishikoni shkurtimisht disa nga elementët e kuadrit të veprimit që udhëheq përpjekjet e komunitetit Bah worldwide’í mbarëbotëror. Shumica e veprimeve të komuniteteve Bahá’í për të ndërtuar një shoqëri të re të frymëzuar nga mësimet e Bahá’u’lláh -ut ndodhin në kuadrin e një grupi, një zone gjeografike të menaxhueshme që përbëhet nga fshatra dhe ndoshta një qytet i vogël ose një qytet i madh dhe periferitë e tij. Objektivi kryesor në secilin grup është forcimi, nëpërmjet zbatimit të mësimeve Bahá’í, të tre protagonistëve kryesorë në proceset e ndryshimit: individi, komuniteti dhe institucionet. Kjo punë përfshin ngritjen, përmes procesit të institutit, rritjen e numrit të njerëzve të aftë për të promovuar përparimin shpirtëror dhe shoqëror; ndërtimi i komuniteteve të gjalla lokale ku “individët, familjet dhe institucionet … [punojnë] së bashku me një qëllim të përbashkët për mirëqenien e njerëzve brenda dhe përtej kufijve të tij”; dhe zhvillimin e institucioneve me kapacitet për të mobilizuar, kanalizuar dhe unifikuar energjitë e shumë miqve që janë të etur për të shërbyer. Grupet domosdoshmërisht janë në faza të ndryshme të zhvillimit bazuar në numrin dhe efektivitetin e atyre që punojnë për ndryshim dhe forcën dhe përparimin e komuniteteve dhe institucioneve vendore. Në disa, përpjekjet e Bahá’ -ve për të ndërtuar një shoqëri të re ende nuk kanë filluar. Në secilin grup, miqtë përballen me rrethana të ndryshme. Shumë prej tyre jetojnë në fshatra kryesisht homogjene të zonave rurale ose lagje zakonisht të larmishme të qyteteve të mëdha. Një frymë e fortë komunale karakterizon disa lokalitete; në të tjerat, mungon qartë. Miqtë në një grup gjithashtu mund të shoqërohen me të tjerë bazuar në interesa të caktuara të përbashkëta, për shembull, të studiojnë në një universitet të veçantë ose të anëtarësohen në një organizatë profesionale ose shoqërore që nuk është e kufizuar në një vendndodhje fizike. Për të ndërtuar një shoqëri të re, miqtë kërkojnë të ngrenë në këto mjedise dhe hapësira kapacitetin për të zbatuar mësimet e Bahá’u’lláh -ut. Asnjë shoqëri nuk mund të përjetojë përparimin shpirtëror dhe shoqëror të mundshëm në këtë fazë të jetës njerëzore pa shërbimet vetëmohuese të anëtarëve të saj. Duke reflektuar mbi përpjekjet e brezit të ri për të ecur në një rrugë shërbimi, është e rëndësishme të mendoni se si ata mund të “nxisin një jetë të gjallë të komunitetit në lagje dhe fshatra”.

Çfarë konsideroni si natyrën e vërtetë të miqësisë? Si do të përcaktonit se cilat miqësi janë të dobishme dhe cilat janë të dëmshme për përparimin e të rinjve?

Krijimi i një mjedisi të mbështetjes reciproke përfshin të paturit e një vizioni të një numri të madh të rinjsh të cilët si miq të vërtetë punojnë së bashku për të transformuar komunitetin e tyre. Si do të vepronit për të përmbushur një vizion të tillë në grupin ose bashkësinë tuaj? Sa i rëndësishëm do të ishte biseda mes të rinjve dhe cili do të ishte qëllimi dhe përmbajtja e tij?

Një proces i ndërtimit të komunitetit i frymëzuar nga mesazhi i Bahá’u’lláh -ut duhet të ketë në zemër një bisedë të shpalosur mbi mësimet e Besimit dhe implikimet e tyre në jetën e popullsisë. Çfarë mund të bëni për të inkurajuar një numër të madh të rinjsh që të bëhen pjesë e kësaj bisede dhe procesit të domosdoshëm të studimit dhe shërbimit në lidhje me të?

Wkontributet e të rinjve po bëjnë, ose mund të bëjnë të rinjtë, për të forcuar proceset konsultative në komunitetin tuaj?

example1

Premtimi i Paqes Botërore

Hapja

Në Tetor 1985, Shtëpia Universale e Drejtësisë i drejtoi një letër gjeneralitetit të njerëzimit mbi temën e paqes universale, të titulluar “Premtimi i Paqes Botërore”. Ky seksion i faqes në internet paraqet të gjithë tekstin nga deklarata. Më poshtë mund të lexoni hapjen e këtij dokumenti. Gjithashtu mund të shkarkohet nga Biblioteka e Referencës Bahá’.

Paqja e Madhe drejt së cilës njerëzit e vullnetit të mirë gjatë shekujve kanë prirur zemrat e tyre, nga të cilët shikuesit dhe poetët për breza të panumërt kanë shprehur vizionin e tyre, dhe për të cilën nga mosha në moshë shkrimet e shenjta të njerëzimit kanë mbajtur vazhdimisht premtimin, tani është në e fundit brenda mundësive të kombeve. Për herë të parë në histori është e mundur që të gjithë të shikojnë të gjithë planetin, me të gjithë popujt e tij të shumtë të larmishëm, në një perspektivë. Paqja botërore nuk është vetëm e mundur, por e pashmangshme. Stageshtë faza tjetër në evolucionin e këtij planeti – sipas fjalëve të një mendimtari të madh, “planetizimi i njerëzimit”.

Nëse paqja do të arrihet vetëm pas tmerreve të paimagjinueshme të nxitura nga kapja kokëfortë e njerëzimit në modelet e vjetra të sjelljes, apo do të përqafohet tani nga një akt vullneti konsultativ, është zgjedhja para të gjithëve që banojnë në tokë. Në këtë pikë kritike kur problemet e pazgjidhshme me të cilat ballafaqohen kombet janë shkrirë në një shqetësim të përbashkët për të gjithë botën, dështimi për të frenuar valën e konfliktit dhe çrregullimeve do të ishte pa përgjegjësi.

Ndër shenjat e favorshme janë fuqia në rritje e vazhdueshme e hapave drejt rendit botëror të marra fillimisht afër fillimit të këtij shekulli në krijimin e Lidhjes së Kombeve, të pasuar nga Organizata e Kombeve të Bashkuara me bazë më të gjerë; arritja që nga Lufta e Dytë Botërore e pavarësisë nga shumica e të gjitha kombeve në tokë, duke treguar përfundimin e procesit të ndërtimit të kombit dhe përfshirjen e këtyre kombeve të rinj me ato më të vjetra në çështjet me interes të ndërsjellë; rritja e madhe pasuese e bashkëpunimit midis popujve dhe grupeve deri më tani të izoluar dhe antagonistë në ndërmarrjet ndërkombëtare në fushat shkencore, arsimore, juridike, ekonomike dhe kulturore; rritja në dekadat e fundit e një numri të paparë të organizatave humanitare ndërkombëtare; përhapja e lëvizjeve të grave dhe të rinjve që bëjnë thirrje për t’i dhënë fund luftës; dhe pjelljen spontane të zgjerimit të rrjeteve të njerëzve të zakonshëm që kërkojnë mirëkuptim përmes komunikimit personal.

Përparimet shkencore dhe teknologjike që po ndodhin në këtë shekull të bekuar jashtëzakonisht sjellin një rritje të madhe përpara në evolucionin shoqëror të planetit dhe tregojnë mjetet me të cilat mund të zgjidhen problemet praktike të njerëzimit. Ato sigurojnë, me të vërtetë, mjetet për administrimin e jetës komplekse të një bote të bashkuar. Megjithatë barrierat vazhdojnë. Dyshimet, keqkuptimet, paragjykimet, dyshimet dhe interesi i ngushtë vetjak përfshijnë kombet dhe popujt në marrëdhëniet e tyre me njëri-tjetrin.

Outshtë jashtë një ndjenje të thellë të detyrës shpirtërore dhe morale që ne jemi të detyruar në këtë moment të përshtatshëm për të tërhequr vëmendjen tuaj në njohuritë depërtuese u komunikua së pari sundimtarëve të njerëzimit më shumë se një shekull më parë nga Bahá’u’lláh, Themeluesi i Besimit Bahá’í, për të cilin ne jemi të Besuarit.

“Erërat e dëshpërimit,” shkroi Bahá’u’lláh -u, “mjerisht, fryjnë nga çdo drejtim dhe grindja që ndan dhe godet racën njerëzore po rritet çdo ditë. Shenjat e konvulsioneve dhe kaosit të afërt tani mund të dallohen, për aq sa rendi mbizotërues duket të jetë me të meta për keqardhje. ” Ky gjykim profetik është vërtetuar shumë nga përvoja e zakonshme e njerëzimit. Të metat në rendin mbizotërues bien në sy në pamundësinë e shteteve sovrane të organizuara si Kombet e Bashkuara për të ekzorcuar fantazmën e luftës, kolapsin e kërcënuar të rendit ekonomik ndërkombëtar, përhapjen e anarkisë dhe terrorizmit dhe vuajtjet e mëdha që janë këto dhe vuajtjet e tjera duke shkaktuar rritjen e milionave. Në të vërtetë, aq shumë agresioni dhe konflikti kanë arritur të karakterizojnë sistemet tona sociale, ekonomike dhe fetare, saqë shumë prej tyre i janë nënshtruar mendimit se një sjellje e tillë është e natyrshme për natyrën njerëzore dhe për këtë arsye e pashmangshme.

Me ngulitjen e këtij këndvështrimi, një kontradiktë paralizuese është zhvilluar në çështjet njerëzore. Nga njëra anë, njerëzit e të gjitha kombeve shpallin jo vetëm gatishmërinë e tyre, por dëshirën e tyre për paqe dhe harmoni, për t’i dhënë fund frikësimeve të tmerrshme që mundojnë jetën e tyre të përditshme. Nga ana tjetër, miratimi jokritik i jepet propozimit se qeniet njerëzore janë egoiste dhe agresive të pakorrigjueshme dhe kështu të paafta për të ngritur një sistem shoqëror njëherësh progresiv dhe paqësor, dinamik dhe harmonik, një sistem që i jep lojë falas krijimtarisë dhe iniciativës individuale, por bazuar në bashkëpunimi dhe reciprociteti.

Ndërsa nevoja për paqe bëhet më urgjente, kjo kontradiktë themelore, e cila pengon realizimin e saj, kërkon një rivlerësim të supozimeve mbi të cilat bazohet pikëpamja e përhapur e gjendjes historike të njerëzimit. E shqyrtuar në mënyrë të paanshme, provat zbulojnë se një sjellje e tillë, larg shprehjes së vetes së vërtetë të njeriut, përfaqëson një shtrembërim të shpirtit njerëzor. Kënaqësia në këtë pikë do t’u mundësojë të gjithë njerëzve të vënë në lëvizje forca shoqërore konstruktive të cilat, sepse janë në përputhje me natyrën njerëzore, do të nxisin harmoninë dhe bashkëpunimin në vend të luftës dhe konfliktit.

Të zgjedhësh një kurs të tillë nuk do të thotë të mohosh të kaluarën e njerëzimit, por ta kuptosh atë. Besimi Bahá’í e konsideron konfuzionin aktual botëror dhe gjendjen katastrofike në çështjet njerëzore si një fazë natyrore në një proces organik që çon përfundimisht dhe në mënyrë të parezistueshme në bashkimin e racës njerëzore në një rend të vetëm shoqëror, kufijtë e të cilit janë ato të planetit. Raca njerëzore, si një njësi e veçantë, organike, ka kaluar nëpër etapa evolucionare analoge me fazat e foshnjërisë dhe fëmijërisë në jetën e anëtarëve të saj individualë, dhe tani është në periudhën kulminante të adoleshencës së saj të trazuar që i afrohet asaj të shumëpriturardhja e moshës.

Një pranim i sinqertë se paragjykimi, lufta dhe shfrytëzimi kanë qenë shprehja e fazave të papjekura në një proces të gjerë historik dhe se raca njerëzore po përjeton sot trazirën e pashmangshme e cila shënon moshën e saj kolektive nuk është një arsye për dëshpërim, por një parakusht për të ndërmarrë ndërmarrjen e jashtëzakonshme të ndërtimit të një botë paqësore. Që një ndërmarrje e tillë është e mundur, që ekzistojnë forcat e nevojshme konstruktive, që strukturat bashkuese shoqërore mund të ngrihen, është tema që ne ju nxisim të shqyrtoni.

Çfarëdo vuajtje dhe trazira që mund të kenë vitet e ardhshme, sado të errëta të jenë rrethanat e afërta, komuniteti Bahá’í beson se njerëzimi mund ta përballojë këtë sprovë supreme me besim në rezultatin e tij përfundimtar. Larg sinjalizimit të fundit të civilizimit, ndryshimet konvulsive drejt të cilave njerëzimi po nxitet gjithnjë e më shpejt do të shërbejnë për të çliruar “potencialet e qenësishme në pozitën e njeriut” dhe për të zbuluar “masën e plotë të fatit të tij në tokë, përsosmërinë e lindur të realitetin e tij. ”