Periudha e Rinisë

Ndër temat e eksploruara gjatë serisë së konferencave rinore të mbajtura në të gjithë botën në vitin 2013 dhe valët e tubimeve të mëvonshme ishte një e lidhur posaçërisht me potencialin dhe karakteristikat e lidhura me periudhën e rinisë. Paragrafët e mëposhtëm janë nxjerrë nga materialet e studiuara nga pjesëmarrësit e konferencave mbi këtë temë.

Konferencat rinore mbledhin të rinj të moshave dhe përvojave të ndryshme. Shumë janë adoleshentë të cilët, përmes shkollës, familjes dhe jetës në komunitet, po përgatiten për detyrat e moshës madhore. Të tjerët janë të rinj të moshuar që mund të jenë në kolegj ose të punojnë, të martuar ose në procesin e krijimit të një familje. Për disa, kushtet shoqërore mund të kenë ngarkuar me detyrat e një moshe shumë më të madhe, dhe mbijetesa e familjeve të tyre mund të varet tashmë prej tyre. Po aq të ndryshme janë edhe komunitetet nga vijnë, duke filluar nga fshatrat e vegjël të botës e deri në lagjet e qendrave të mëdha urbane me miliona banorë. Pavarësisht nga situatat e tyre shoqërore, të rinjtë aspirojnë për rritje shpirtërore dhe intelektuale dhe “për të dhënë një kontribut në pasuritë e njerëzimit”. Ata kanë shumë fuqi të mrekullueshme, dhe kanalizimi i tyre siç duhet është një shqetësim i rëndësishëm, sepse kur keqdrejtohen ose manipulohen nga të tjerët, ato mund të shkaktojnë shumë shqetësime shoqërore. Midis të rinjve të botës janë ata që janë gjallë për vizionin e Bahá’u’lláh -ut për një botë të begatë shpirtërisht dhe materialisht. Në shërbim vetëmohues ndaj shoqërisë është mundësia si për rritjen personale ashtu edhe për rritjen e kapaciteteve për të kontribuar në përparimin shoqëror. “Shërbimi ndaj njerëzimit është shërbim ndaj Zotit”, ka theksuar ‘Abdu’l-Bahá. Përmes drejtimit të talenteve dhe aftësive të tyre drejt ngritjes së shoqërisë, ata “bëhen shkaku i qetësisë së botës së krijimit”. Ndërsa i mbushin aktivitetet e tyre të përditshme me një frymë të dhënies bujare dhe ofrojnë veprime vullnetare për mirëqenien e të tjerëve, ata tërheqin ndihmën dhe konfirmimet e Zotit. Isshtë thelbësore atëherë që një numër gjithnjë në rritje i atyre që janë në kulmin e jetës së tyre të “çelikojnë veten për një jetë shërbimi” ndaj shoqërisë. Natyrisht, shumë çështje zënë kohën dhe energjinë e tyre: arsimi, puna, koha e lirë, jeta shpirtërore, shëndeti fizik. Por ata mësojnë të shmangin një qasje të fragmentuar ndaj jetës që nuk arrin të shohë lidhjet midis aspekteve të ndryshme të jetës. Një pikëpamje e tillë e shkëputur e jetës shpesh i bën individët të jenë viktima të zgjedhjeve të rreme të sugjeruara në pyetje të tilla si nëse dikush duhet të studiojë ose të shërbejë, të përparojë materialisht ose të kontribuojë në përmirësimin e të tjerëve, të vazhdojë punën ose t’i kushtohet shërbimit. Dështimi për t’iu qasur jetës së dikujt si një tërësi koherente shpesh lind ankth dhe konfuzion. Përmes shërbimit, të rinjtë mund të mësojnë të nxisin një jetë në të cilën aspektet e saj të ndryshme plotësojnë njëra -tjetrën. Të siguruar për bekimet e pandërprera të Perëndisë për ata që ngrihen për të shërbyer, të rinjtë shikojnë mjediset në të cilat ndërveprojnë me të tjerët – familjen, grupin e bashkëmoshatarëve, shkollën, vendin e punës, median, komunitetin – dhe i njohin forcat shoqërore që veprojnë në to. Disa nga këto forca, të tilla si dashuria për të vërtetën, etja për dije dhe tërheqja ndaj së bukurës, i shtyjnë ata të përparojnë përgjatë një rruge shërbimi. Forcat e tjera, për shembull materializmi dhe egoizmi që po përhapet, janë shkatërruese dhe duke shtrembëruar pikëpamjen e të rinjve për botën pengojnë rritjen individuale dhe kolektive. Ndërsa përparojnë në përpjekjet e tyre për të kontribuar në ndërtimin e një bote më të mirë, aftësia e tyre për të mbështetur në forcat shpirtërore dhe shoqërore që i bëjnë ata ndërtues të civilizimit rritet shumëfish.

Cilat janë forcat pozitive ose negative që veprojnë në mjedise në të cilat ndërveprojnë të rinjtë? Në çfarë mënyrash këto hapësira mund të ndikojnë tek të rinjtë?

Si e shihni rolin e brezit tuaj në shoqëri? Cili qëllim i lartë i formëson veprimet tuaja individuale dhe kolektive?

Diskutoni efektin pozitiv që ka shërbimi në rritjen shpirtërore dhe intelektuale dhe në kapacitetin e brezit të ri për të kontribuar në përparimin shoqëror.

example1

Premtimi i Paqes Botërore

Hapja

Në Tetor 1985, Shtëpia Universale e Drejtësisë i drejtoi një letër gjeneralitetit të njerëzimit mbi temën e paqes universale, të titulluar “Premtimi i Paqes Botërore”. Ky seksion i faqes në internet paraqet të gjithë tekstin nga deklarata. Më poshtë mund të lexoni hapjen e këtij dokumenti. Gjithashtu mund të shkarkohet nga Biblioteka e Referencës Bahá’.

Paqja e Madhe drejt së cilës njerëzit e vullnetit të mirë gjatë shekujve kanë prirur zemrat e tyre, nga të cilët shikuesit dhe poetët për breza të panumërt kanë shprehur vizionin e tyre, dhe për të cilën nga mosha në moshë shkrimet e shenjta të njerëzimit kanë mbajtur vazhdimisht premtimin, tani është në e fundit brenda mundësive të kombeve. Për herë të parë në histori është e mundur që të gjithë të shikojnë të gjithë planetin, me të gjithë popujt e tij të shumtë të larmishëm, në një perspektivë. Paqja botërore nuk është vetëm e mundur, por e pashmangshme. Stageshtë faza tjetër në evolucionin e këtij planeti – sipas fjalëve të një mendimtari të madh, “planetizimi i njerëzimit”.

Nëse paqja do të arrihet vetëm pas tmerreve të paimagjinueshme të nxitura nga kapja kokëfortë e njerëzimit në modelet e vjetra të sjelljes, apo do të përqafohet tani nga një akt vullneti konsultativ, është zgjedhja para të gjithëve që banojnë në tokë. Në këtë pikë kritike kur problemet e pazgjidhshme me të cilat ballafaqohen kombet janë shkrirë në një shqetësim të përbashkët për të gjithë botën, dështimi për të frenuar valën e konfliktit dhe çrregullimeve do të ishte pa përgjegjësi.

Ndër shenjat e favorshme janë fuqia në rritje e vazhdueshme e hapave drejt rendit botëror të marra fillimisht afër fillimit të këtij shekulli në krijimin e Lidhjes së Kombeve, të pasuar nga Organizata e Kombeve të Bashkuara me bazë më të gjerë; arritja që nga Lufta e Dytë Botërore e pavarësisë nga shumica e të gjitha kombeve në tokë, duke treguar përfundimin e procesit të ndërtimit të kombit dhe përfshirjen e këtyre kombeve të rinj me ato më të vjetra në çështjet me interes të ndërsjellë; rritja e madhe pasuese e bashkëpunimit midis popujve dhe grupeve deri më tani të izoluar dhe antagonistë në ndërmarrjet ndërkombëtare në fushat shkencore, arsimore, juridike, ekonomike dhe kulturore; rritja në dekadat e fundit e një numri të paparë të organizatave humanitare ndërkombëtare; përhapja e lëvizjeve të grave dhe të rinjve që bëjnë thirrje për t’i dhënë fund luftës; dhe pjelljen spontane të zgjerimit të rrjeteve të njerëzve të zakonshëm që kërkojnë mirëkuptim përmes komunikimit personal.

Përparimet shkencore dhe teknologjike që po ndodhin në këtë shekull të bekuar jashtëzakonisht sjellin një rritje të madhe përpara në evolucionin shoqëror të planetit dhe tregojnë mjetet me të cilat mund të zgjidhen problemet praktike të njerëzimit. Ato sigurojnë, me të vërtetë, mjetet për administrimin e jetës komplekse të një bote të bashkuar. Megjithatë barrierat vazhdojnë. Dyshimet, keqkuptimet, paragjykimet, dyshimet dhe interesi i ngushtë vetjak përfshijnë kombet dhe popujt në marrëdhëniet e tyre me njëri-tjetrin.

Outshtë jashtë një ndjenje të thellë të detyrës shpirtërore dhe morale që ne jemi të detyruar në këtë moment të përshtatshëm për të tërhequr vëmendjen tuaj në njohuritë depërtuese u komunikua së pari sundimtarëve të njerëzimit më shumë se një shekull më parë nga Bahá’u’lláh, Themeluesi i Besimit Bahá’í, për të cilin ne jemi të Besuarit.

“Erërat e dëshpërimit,” shkroi Bahá’u’lláh -u, “mjerisht, fryjnë nga çdo drejtim dhe grindja që ndan dhe godet racën njerëzore po rritet çdo ditë. Shenjat e konvulsioneve dhe kaosit të afërt tani mund të dallohen, për aq sa rendi mbizotërues duket të jetë me të meta për keqardhje. ” Ky gjykim profetik është vërtetuar shumë nga përvoja e zakonshme e njerëzimit. Të metat në rendin mbizotërues bien në sy në pamundësinë e shteteve sovrane të organizuara si Kombet e Bashkuara për të ekzorcuar fantazmën e luftës, kolapsin e kërcënuar të rendit ekonomik ndërkombëtar, përhapjen e anarkisë dhe terrorizmit dhe vuajtjet e mëdha që janë këto dhe vuajtjet e tjera duke shkaktuar rritjen e milionave. Në të vërtetë, aq shumë agresioni dhe konflikti kanë arritur të karakterizojnë sistemet tona sociale, ekonomike dhe fetare, saqë shumë prej tyre i janë nënshtruar mendimit se një sjellje e tillë është e natyrshme për natyrën njerëzore dhe për këtë arsye e pashmangshme.

Me ngulitjen e këtij këndvështrimi, një kontradiktë paralizuese është zhvilluar në çështjet njerëzore. Nga njëra anë, njerëzit e të gjitha kombeve shpallin jo vetëm gatishmërinë e tyre, por dëshirën e tyre për paqe dhe harmoni, për t’i dhënë fund frikësimeve të tmerrshme që mundojnë jetën e tyre të përditshme. Nga ana tjetër, miratimi jokritik i jepet propozimit se qeniet njerëzore janë egoiste dhe agresive të pakorrigjueshme dhe kështu të paafta për të ngritur një sistem shoqëror njëherësh progresiv dhe paqësor, dinamik dhe harmonik, një sistem që i jep lojë falas krijimtarisë dhe iniciativës individuale, por bazuar në bashkëpunimi dhe reciprociteti.

Ndërsa nevoja për paqe bëhet më urgjente, kjo kontradiktë themelore, e cila pengon realizimin e saj, kërkon një rivlerësim të supozimeve mbi të cilat bazohet pikëpamja e përhapur e gjendjes historike të njerëzimit. E shqyrtuar në mënyrë të paanshme, provat zbulojnë se një sjellje e tillë, larg shprehjes së vetes së vërtetë të njeriut, përfaqëson një shtrembërim të shpirtit njerëzor. Kënaqësia në këtë pikë do t’u mundësojë të gjithë njerëzve të vënë në lëvizje forca shoqërore konstruktive të cilat, sepse janë në përputhje me natyrën njerëzore, do të nxisin harmoninë dhe bashkëpunimin në vend të luftës dhe konfliktit.

Të zgjedhësh një kurs të tillë nuk do të thotë të mohosh të kaluarën e njerëzimit, por ta kuptosh atë. Besimi Bahá’í e konsideron konfuzionin aktual botëror dhe gjendjen katastrofike në çështjet njerëzore si një fazë natyrore në një proces organik që çon përfundimisht dhe në mënyrë të parezistueshme në bashkimin e racës njerëzore në një rend të vetëm shoqëror, kufijtë e të cilit janë ato të planetit. Raca njerëzore, si një njësi e veçantë, organike, ka kaluar nëpër etapa evolucionare analoge me fazat e foshnjërisë dhe fëmijërisë në jetën e anëtarëve të saj individualë, dhe tani është në periudhën kulminante të adoleshencës së saj të trazuar që i afrohet asaj të shumëpriturardhja e moshës.

Një pranim i sinqertë se paragjykimi, lufta dhe shfrytëzimi kanë qenë shprehja e fazave të papjekura në një proces të gjerë historik dhe se raca njerëzore po përjeton sot trazirën e pashmangshme e cila shënon moshën e saj kolektive nuk është një arsye për dëshpërim, por një parakusht për të ndërmarrë ndërmarrjen e jashtëzakonshme të ndërtimit të një botë paqësore. Që një ndërmarrje e tillë është e mundur, që ekzistojnë forcat e nevojshme konstruktive, që strukturat bashkuese shoqërore mund të ngrihen, është tema që ne ju nxisim të shqyrtoni.

Çfarëdo vuajtje dhe trazira që mund të kenë vitet e ardhshme, sado të errëta të jenë rrethanat e afërta, komuniteti Bahá’í beson se njerëzimi mund ta përballojë këtë sprovë supreme me besim në rezultatin e tij përfundimtar. Larg sinjalizimit të fundit të civilizimit, ndryshimet konvulsive drejt të cilave njerëzimi po nxitet gjithnjë e më shpejt do të shërbejnë për të çliruar “potencialet e qenësishme në pozitën e njeriut” dhe për të zbuluar “masën e plotë të fatit të tij në tokë, përsosmërinë e lindur të realitetin e tij. ”