Në këtë fragment nga një letër drejtuar Bahá’í·ve të Perëndimit të njohur si Kohyjnorja e Bahá’u’lláh·ut, Shoghi Effendi shpjegon pozitën e Báb·it.

Të dashur miq! Që Báb·i, inauguruesi i Kohyjnores Bábí, ka plotësisht të drejtën të renditet si një nga Manifestimet e vetë-mjaftueshme të Perëndisë, se Ai është investuar me fuqi dhe autoritet sovran dhe ushtron të gjitha të drejtat dhe prerogativat e profetësisë së pavarur, është një tjetër realitet themelor, të cilin Mesazhi i Bahá’u’lláh·ut e shpall me këmbëngulje dhe të cilin ndjekësit e tij duhet ta mbështesin pa kompromis. Që Ai nuk duhet të konsiderohet thjesht si një Pararendës i frymëzuar i Revelacionit Bahá’í, se në personin e Tij, siç dëshmon Ai vetë në Bayán·in Persian, është përmbushur qëllimi i të gjithë Profetëve të shkuar përpara Tij, është një e vërtetë. të cilën e ndjej për detyrë ta demonstroj dhe ta theksoj. Ne me siguri do të dështonim në detyrën tonë ndaj Besimit që pohojmë dhe do të shkelnim një nga parimet e tij themelore dhe të shenjta nëse me fjalët tona ose me sjelljen tonë hezitojmë të njohim implikimet e këtij parimi rrënjësor të besimit Bahá’í ose refuzojmë për të ruajtur pa rezerva integritetin e saj dhe për të demonstruar të vërtetën e saj. Në të vërtetë, motivi kryesor që më nxiti të merrja përsipër detyrën e redaktimit dhe përkthimit të Rrëfimit të pavdekshëm të Nabíl·it, ka qenë t’i mundësoj çdo ndjekësi të Besimit në Perëndim që të kuptojë më mirë dhe të kuptojë më lehtë implikimet e jashtëzakonshme të pozitës së Tij të lartësuar dhe të admirojë dhe dashurojë më me zjarr Atë.

Nuk mund të ketë dyshim se pretendimi për pozitën e dyfishtë të caktuar për Báb·in nga i Plotfuqishmi, një pretendim që Ai vetë e ka ngritur me kaq guxim, të cilin Bahá’u’lláh·u e ka pohuar vazhdimisht dhe për të cilin Vullneti dhe Testamenti i ‘Abdu’l-Bahá·i më në fund ka dhënë sanksionin e dëshmisë së tij, që përbën tiparin më dallues të Kohyjnores Bahá’í. Është një dëshmi e mëtejshme e veçantisë së tij, një aderim i jashtëzakonshëm drejt forcës, fuqisë dhe autoritetit misterioz me të cilin është investuar ky cikël i shenjtë. Në të vërtetë madhështia e Báb·it nuk konsiston kryesisht në qenien e Tij një Pararendës i një Revelacioni kaq të jashtëzakonshëm, por më tepër në faktin se Ai është investuar me fuqitë e qenësishme në inauguruesin e një Kohyjnoreje të veçantë fetare dhe në përdorimin e Saj, një shkallë e pakrahasueshme nga të Dërguarit e shkuar përpara Tij, skeptri i Profetësisë së pavarur.

Kohëzgjatja e shkurtër e Kohyjnores së Saj, diapazoni i kufizuar brenda të cilit ligjet dhe ordinancat e Tij janë bërë të veprojnë, nuk ofron asnjë kriter për të gjykuar origjinën e tij hyjnore dhe për të vlerësuar fuqinë e mesazhit të tij. “Kjo hapësirë ​​kaq e shkurtër,” shpjegon vetë Bahá’u’lláh·u, “duhej të ndante këtë Revelacion të fuqishëm dhe të mrekullueshëm nga vetë Manifestimi Im i mëparshëm, është një sekret që askush nuk mund ta zbulojë dhe një mister që asnjë mendje nuk mund ta kuptojë. Kohëzgjatja e tij ishte paracaktuar dhe askush nuk do ta zbulojë kurrë arsyen e tij nëse dhe derisa të informohet për përmbajtjen e Librit Tim të Fshehur.” “Vini re,” shpjegon më tej Bahá’u’lláh·u në Kitáb-i-Badí’, një nga veprat e Tij që hedh poshtë argumentet e njerëzve të Bayán·it, “vini re, se si menjëherë pas përfundimit të vitit të nëntë të kësaj mrekullie, kësaj Kohyjnoreje shumë të shenjtë dhe të mëshirshme, numri i nevojshëm i shpirtrave të pastër, tërësisht të shenjtëruar dhe të përkushtuar ishte kryer në fshehtësi.”

Ngjarjet e mrekullueshme që kanë paralajmëruar ardhjen e Themeluesit të Kohyjnores Bábí, rrethanat dramatike të jetës së Tij plot ngjarje, tragjedia e mrekullueshme e martirizimit të Tij, magjia e ndikimit të Tij të ushtruar mbi më të shquarit dhe më të fuqishmit midis bashkatdhetarëve të Tij, për të gjithë për të cilën dëshmon çdo kapitull i rrëfimit emocionues të Nabíl·it, në vetvete duhet të konsiderohet si provë e mjaftueshme e vlefshmërisë së pretendimit të Tij për një pozitë kaq të lartësuar mes Profetëve.

Sado grafik të dhënat që kronisti i shquar i jetës së Tij u ka transmetuar pasardhësve, një rrëfim kaq i ndritshëm duhet të zbehet përpara haraçit të ndezur që i bëhet Báb·it nga pena e Bahá’u’lláh·ut. Këtë haraç Vetë Báb·i, me pohimin e qartë të pretendimit të Tij, e ka mbështetur me bollëk, ndërsa dëshmitë e shkruara të ‘Abdu’l-Bahá·it e kanë përforcuar fuqishëm karakterin e tij dhe kanë sqaruar kuptimin e tij.

Ku tjetër, nëse jo në Kitáb-i-Íqán, studenti i Kohyjnores Bábí mund të kërkojë të gjejë ato pohime që vërtetojnë në mënyrë të pagabueshme fuqinë dhe shpirtin që asnjë njeri, përveçse atij që është një Manifestim i Perëndisë, nuk mund t’i shfaqë? “A mund të manifestohet një gjë e tillë,” thërret Bahá’u’lláh·u, “veç nëpërmjet fuqisë së një Revelacioni Hyjnor dhe vrundullit të Vullnetit të pathyeshëm të Perëndisë? Për drejtësinë e Zotit! Nëse dikush do të kishte një Revelacion kaq të madh në zemrën e tij, vetëm mendimi i një deklarate të tillë do ta turpëronte! Nëse zemrat e të gjithë njerëzve do të grumbulloheshin në zemrën e tij, ai ende do të hezitonte të ndërmerrte një sipërmarrje kaq të tmerrshme.” “Asnjë sy,” pohon Ai në një pasazh tjetër, “nuk ka parë një derdhje kaq të madhe bujarie, as ndonjë vesh nuk ka dëgjuar për një Revelacion të tillë dashamirësie… Profetët ‘të pajisur me qëndrueshmëri’, madhështia dhe lavdia e të cilëve shkëlqejnë si dielli, secili u nderua me një Libër që të gjithë e kanë parë dhe vargjet e të cilit janë konstatuar siç duhet. Ndërsa vargjet që kanë rënë nga kjo Re e mëshirës hyjnore kanë qenë aq të bollshme sa askush nuk ka mundur ende të vlerësojë numrin e tyre… Si mund ta nënvlerësojnë ata këtë Revelacion? A ka parë ndonjë epokë ngjarje të tilla të rëndësishme?”

Duke komentuar karakterin dhe ndikimin e atyre heronjve dhe martirëve, të cilët shpirti i Báb·it i kishte transformuar në mënyrë kaq magjike, Bahá’u’lláh·u zbulon sa vijon: “Nëse këta shokë nuk janë luftëtarët e vërtetë pas Perëndisë, kush tjetër mund të quhej me këtë emër ?… Nëse këta shokë, me gjithë dëshmitë e tyre të mrekullueshme dhe veprat e tyre të mrekullueshme, janë të rremë, atëherë kush është i denjë të pretendojë për veten e tij të vërtetën?… A ka qenë bota dëshmitare, që nga ditët e Adamit, e një trazire, një trazire kaq të dhunshme?… Mendoj, durim u zbulua vetëm falë forcës së tyre dhe vetë besnikëria lindi vetëm nga veprat e tyre.”

Duke dashur të theksojë madhështinë e pozitës së lartësuar të Báb·it në krahasim me atë të Profetëve të së shkuarës, Bahá’u’lláh·u në të njëjtën letër pohon: “Asnjë botëkuptim nuk mund ta kuptojë natyrën e Revelacionit të Tij dhe as ndonjë dije nuk mund ta kuptojë të plotë masën e Besimit të Tij.” Ai më pas citon, në konfirmim të argumentit të Tij, këto fjalë profetike: “Dituria është njëzet e shtatë shkronja. Gjithçka që kanë shpallur Profetët janë dy shkronja të saj. Askush deri tani nuk ka ditur më shumë se këto dy shkronja. Por kur të ngrihet Qá’im·i, Ai do të bëjë që njëzet e pesë shkronjat e mbetura të shfaqen.” “Vini re,” shton Ai, “sa e madhe dhe e lartë është pozita e Tij! Grada e tij tejkalon atë të të gjithë Profetëve dhe Revelacioni i Tij tejkalon diturinë dhe botëkuptimin e të gjithë të zgjedhurve të tyre.” “Për Revelacionin e Tij,” shton më tej Ai, “Profetët e Perëndisë, shenjtorët dhe të zgjedhurit e Tij, ose nuk janë informuar, ose, në zbatim të dekretit të padepërtueshëm të Perëndisë, ata nuk e kanë zbuluar.”

Nga të gjitha nderimet që pena e pagabueshme e Bahá’u’lláh·ut ka zgjedhur t’i bëjë në kujtimit të Báb·it, “Më të Dashurit” të Tij, më i paharrueshëm dhe më prekës është ky pasazh i shkurtër, por elokuent, i cili rrit kaq shumë vlerën e pasazhet përmbyllëse të po asaj letre. “Mes të gjithëve,” shkruan Ai, duke iu referuar sprovave dhe rreziqeve të dhimbshme që e rrethojnë Atë në qytetin e Bagdadit, “Ne qëndrojmë në dorë të plotë të dorëzuar ndaj Vullnetit të Tij, ndoshta nëpërmjet mirësisë dhe hirit të dashur të Perëndisë, kjo Letër e zbuluar dhe e dukshme (Bahá’u’lláh) mund të japë jetën e Tij si një sakrificë në shtegun e Pikës Parësore, Fjalës më të lartësuar (Báb). Pasha Atë, me urdhrin e të Cilit foli Shpirti, por për këtë dëshirë të zjarrtë të shpirtit Tonë, Ne nuk do të kishim ndenjur më për asnjë çast në këtë qytet.”

Të dashur miq! Pra, një lavdërim kumbues, një pohim kaq i guximshëm i nxjerrë nga pena e Bahá’u’lláh·ut në një vepër kaq të rëndë, ripërsëriten plotësisht në gjuhën në të cilën Burimi i Zbulesës Bábí ka zgjedhur për të veshur pretendimet që Ai Vetë ka i avancuar. “Unë jam Fane Mistik”, shpall kështu Báb·i pozitën e Tij në Qayyúmu’l-Asmá, “që Dora e Plotfuqishmërisë e ka rritur. Unë jam Llamba që Gishti i Perëndisë e ka ndezur brenda kamares së saj dhe e ka bërë të shkëlqejë me shkëlqimin e pavdekshëm. Unë jam Flaka e asaj Drite hyjnore që shkëlqeu mbi Sinai në Pikën e gëzuar dhe u shtri e fshehur në mes të shkurreve që digjeshin.” “O Qurratu’l-‘Ayn!” Ai, duke iu drejtuar Vetes në të njëjtin koment, thërret: “Unë nuk njoh në Ty tjetër përveç ‘Lajmërimit të Madh’ – Lajmërimit të shprehur nga Tubimi lart. Vetëm me këtë emër, dëshmoj, ata që rrethojnë Fronin e Lavdisë e kanë njohur ndonjëherë.” “Me secilin profet, të cilin Ne e kemi dërguar në të kaluarën”, shton Ai më tej, “Ne kemi vendosur një Besëlidhje të veçantë në lidhje me “Përkujtimin e Zotit” dhe Ditën e Tij. Manifestohen, në mbretërinë e lavdisë dhe nëpërmjet fuqisë së së vërtetës, “Përkujtimi i Zotit” dhe Dita e Tij para syve të engjëjve që rrethojnë fronin e mëshirës së Tij.” “Nëse do të ishte dëshira jonë,” pohon Ai përsëri, “është në fuqinë Tonë që, nëpërmjet lirisë së zgjedhjes së vetëm një shkronje të Revelacionit Tonë, ta bëjmë botën dhe gjithçka që është në të të njohë, në sa hap e mbyll sytë të vërtetën e Kauzës Sonë.”

“Unë jam Pika Parësore”, i drejtohet kështu Báb·i Muhammad Sháh·ut nga burg-kështjella e Máh-Kú·së, “nga e cila janë krijuar të gjitha gjërat e krijuara… Unë jam Nuri i Perëndisë, shkëlqimi i të Cilit nuk mund të errësohet kurrë, drita e Zotit, rrezatimi i të cilit nuk mund të shuhet kurrë… Të gjithë çelësat e qiellit Perëndia ka zgjedhur t’i vendosë në të djathtën Time dhe të gjithë çelësat e ferrit në të majtën Time… Unë jam një nga shtyllat mbështetëse të Fjalës Parësore të Perëndisë. Kushdo që më ka njohur Mua, ka njohur gjithçka që është e vërtetë dhe e drejtë, dhe ka arritur gjithçka që është e mirë dhe e dukshme… Substanca me të cilën Perëndia më ka krijuar nuk është balta nga e cila janë formuar të tjerët. Ai më ka dhënë atë që njerëzit e mençur të kësaj bote nuk mund ta kuptojnë kurrë dhe as besimtarët nuk mund ta zbulojnë.” “Nëse një milingonë e vogël,” Báb·i, duke dashur të theksojë potencialet e pakufishme të fshehura në Kohyjnoren e Tij, pohon në mënyrë karakteristike, “nëse në këtë ditë do të ketë një fuqi të tillë që të jetë në gjendje të zbërthejë pasazhet më të çuditshme dhe më hutuese të Qur’án·it, dëshira e saj pa dyshim do të përmbushet, përderisa misteri i fuqisë së përjetshme vibron brenda qenies më të brendshme të të gjitha gjërave të krijuara. “Nëse një krijesë është kaq e pafuqishme,” është komenti i ‘Abdu’l-Bahá·it për një pohim kaq befasues, “mund të jetë i pajisur me një aftësi kaq delikate, aq më efikase duhet të jetë fuqia e çliruar nga vërshimet liberale të hirit të Bahá’u’lláh·ut!”

Këtyre pohimeve autoritative dhe deklaratave solemne të bëra nga Bahá’u’lláh·u dhe Báb·i duhet t’u shtohet vetë dëshmia e pakundërshtueshme e ‘Abdu’l-Bahá·it. Ai, interpretuesi i caktuar i thënieve të Bahá’u’lláh·ut dhe Báb·it, vërteton, jo me nënkuptim, por me gjuhë të qartë dhe kategorike, si në Tabelat e Tij ashtu edhe në Testamentin e Tij, të vërtetën e thënieve për të cilat unë kam tashmë referuar.

Në një Tabelë drejtuar një Bahá’í në Mázindarán, në të cilën Ai shpalos kuptimin e një deklarate të keqinterpretuar që i atribuohet Atij në lidhje me lindjen e Diellit të së Vërtetës në këtë shekull, Ai parashtron, shkurt por përfundimisht, atë që duhet të mbetet për të gjithë koha e konceptimit tonë të vërtetë të marrëdhënies midis dy Manifestimeve të lidhura me Kohyjnoren Bahá’í. “Duke bërë një deklaratë të tillë,” shpjegon Ai, “nuk kisha parasysh askënd tjetër përveç Báb·it dhe Bahá’u’lláh·ut, karakterin e Revelacioneve të të cilëve kishte qenë qëllimi im të sqaroja. Zbulesa e Báb·it mund të krahasohet me diellin, pozita e tij korrespondon me shenjën e parë të Zodiakut – shenjën e Dashit – në të cilën dielli hyn në ekuinoksin e pranverës. Stacioni i Revelacionit të Bahá’u’lláh·ut, nga ana tjetër, përfaqësohet nga shenja Leo, stacioni i mesit të verës dhe më i lartë i diellit. Me këtë nënkuptohet se ky Dispensacion i shenjtë ndriçohet me dritën e Diellit të së Vërtetës që shkëlqen nga pozita e tij më e lartësuar dhe në plotësinë e shkëlqimit, nxehtësisë dhe lavdisë së tij.”

“Báb·i, i Lartësuari”, pohon më konkretisht ‘Abdu’l-Bahá·i në një Tabelë tjetër, “është Agu i së Vërtetës, shkëlqimi i dritës të së Cilit shkëlqen në të gjitha rajonet. Ai është gjithashtu Pararojë e Dritës Më të Madhe, Dritës Abhá. Bukuria e Bekuar është ajo e premtuar nga librat e shenjtë të së shkuarës, zbulimi i Burimit të dritës që shkëlqeu mbi malin Sinai, zjarri i të cilit shkëlqeu në mes të shkurreve të djegura. Ne jemi, një dhe të gjithë, shërbëtorë të pragut të tyre dhe qëndrojmë secili si një rojtar i përulur në derën e tyre.” “Çdo provë dhe profeci,” është paralajmërimi i Tij akoma më i prerë, “çdo lloj prove, qoftë e bazuar në arsye apo në tekstin e shkrimeve dhe traditave, duhet të konsiderohet si e përqendruar te personat e Bahá’u’lláh·ut dhe Báb·it. Në to gjendet përmbushja e tyre e plotë.”

Dhe së fundi, në Vullnetin dhe Testamentin e Tij, depon e dëshirave të Tij të fundit dhe udhëzimeve të ndarjes, Ai në pasazhin vijues, të projektuar posaçërisht për të përcaktuar parimet udhëzuese të besimit Bahá’í, vendos vulën e dëshmisë së Tij mbi pozitën e lartësuar e të dyfishtë të Báb·it: “Themeli i besimit të popullit të Bahá’í ·t (udhëroftë jeta ime për ta) është ky: Shenjtëria e Tij i Lartësuari (Báb) është Manifestimi i unitetit dhe njëshmërisë së Perëndisë dhe Paraardhësi i Bukurisë së Lashtë (Bahá’u’lláh). Shenjtëria e tij, Bukuria Abhá (Bahá’u’lláh) (jeta ime u ofroftë si flijim për miqtë e Tij të palëkundur) është Manifestimi suprem i Perëndisë dhe Ditë-Pranvera e Thelbit të Tij më hyjnor.» “Të gjithë të tjerët,” shton Ai në mënyrë domethënëse, “janë shërbëtorë të Tij dhe bëjnë urdhrat e Tij”.

(Rendi Botëror i Bahá’u’lláh·ut, “Kohyjnorja e Bahá’u’lláh·ut”)