Besimi Bahá·i

Faqja zyrtare e komunitetit Bahá’í në Shqipëri

ÇFARË BESOJNË BAHÁ’Í·TË | BAHÁ’U’LLÁH·U DHE BESËLIDHJA E TIJ

‘Abdu’l-Bahá·i – Shembulli i Përsosur

Rëndësia e ‘Abdu’l‑Bahá·it

“Rrallë kam parë dikë, pamja e të cilit më bëri më shumë përshtypje,” tha profesori Edward G. Browne nga Universiteti i Kembrixhit pas takimit me ‘Abdu’l-Bahá·in. “Për madhështinë e këtij njeriu dhe fuqinë e tij, askush që e kishte parë nuk mund të dyshonte.”

Megjithatë, pavarësisht nga personaliteti magnetik i ‘Abdu’l-Bahá·it ose sado depërtues në njohuritë e Tij, nderimet e tilla nuk mund të kapin në mënyrë adekuate një karakter kaq unik në historinë fetare. Shkrimet Bahá’í pohojnë se “në personin e ‘Abdu’l-Bahá·it, karakteristikat e papajtueshme të natyrës njerëzore dhe njohuritë dhe përsosmëria mbinjerëzore janë përzier dhe janë harmonizuar plotësisht”.

Qendra e Besëlidhjes së Bahá’u’lláh·ut

Çështja e trashëgimisë fetare ka qenë kritike për të gjithë Besimet. Paqartësia rreth pasardhësve të vërtetë të Jezusit dhe Muhamedit, për shembull, çoi në interpretime të ndryshme të shkrimit të shenjtë dhe mosmarrëveshje të thella si në Krishterizëm ashtu edhe në Islam.

Garantimi përmes ‘Abdu’l-Bahá·it për një Qendër të cilës të gjithë do t’i drejtoheshin ishte mjeti me të cilin Bahá’u’lláh·u mund të përhapte mesazhin e Tij të shpresës dhe paqes universale në çdo cep të botës. Kjo Besëlidhje ishte instrumenti që siguroi unitetin e komunitetit Bahá’í dhe ruajti integritetin e mësimeve të Bahá’u’lláh·ut. Pa ‘Abdu’l-Bahá·in si Qendrën e tij, fuqia e madhe krijuese e Zbulesës së Bahá’u’lláh·ut nuk mund të ishte transmetuar tek njerëzimi, as rëndësia e tij nuk do të kuptohej plotësisht.

‘Abdu’l-Baha·i duke folur në Kishën e Kongregacionit Plymouth në Çikago, 5 maj 1912.

‘Abdu’l-Bahá·i interpretoi mësimet e Besimit të Atit të Tij, përforcoi doktrinat e tij dhe përvijoi tiparet qendrore të institucioneve të tij administrative. Ai ishte udhërrëfyesi dhe arkitekti i pagabueshëm i një komuniteti Bahá’í që po zgjerohej me shpejtësi. Për më tepër, ‘Abdu’l-Bahá·i ilustroi një përsosmëri të tillë në sjelljen e Tij personale dhe shoqërore, saqë njerëzimit iu dha një model i qëndrueshëm për ta imituar.

Shpallja e të vërtetave vitale

Në Shkrimet e Tij dhe gjatë udhëtimeve të Tij, ‘Abdu’l-Bahá·i u shpalli pa u lodhur disa të vërteta jetike udhëheqësve të mendimit, si dhe grupeve dhe individëve të panumërt. Ndër këto të vërteta ishin: “Kërkimi i pavarur i së vërtetës, i paprekur nga bestytnitë ose traditat; njëshmëria e të gjithë racës njerëzore, parimi kryesor dhe doktrina themelore e Besimit; uniteti themelor i të gjitha feve; dënimi i të gjitha formave të paragjykimeve, qofshin ato fetare, racore, klasore apo kombëtare; harmonia e cila duhet të ekzistojë midis fesë dhe shkencës; barazia e burrave dhe grave, dy krahët mbi të cilët zogu i njerëzimit është në gjendje të fluturojë; futjen e arsimit të detyrueshëm; miratimi i një gjuhe ndihmëse universale; heqja e ekstremeve të pasurisë dhe varfërisë; institucioni i një gjykate botërore për gjykimin e mosmarrëveshjeve midis kombeve; lartësimi i punës, i kryer në frymën e shërbimit, në gradën e adhurimit; lavdërimi i drejtësisë si parimi sundues në shoqërinë njerëzore, dhe i fesë si një mburojë për mbrojtjen e të gjithë popujve dhe kombeve; dhe vendosjen e një paqeje të përhershme dhe universale si qëllimi suprem i të gjithë njerëzimit.”

Shërbëtori i Lavdisë

‘Abdu’l-Bahá·i pohoi vazhdimisht se Ai ishte një “lajmëtar i paqes dhe pajtimit”, “një avokat i njëshmërisë së njerëzimit” dhe një agjent që thërriste njerëzimin në “Mbretërinë e Zotit”.

Pavarësisht brohoritjes që iu bë Atij, ‘Abdu’l-Bahá·i e bënte gjithmonë të qartë se Bahá’u’lláh·u ishte Burimi i mendimit të Tij. Në një letër drejtuar ndjekësve të Tij në Amerikë Ai shkroi: “Emri im është‘ Abdu’l-Bahá (lit. “Shërbëtor i Bahá’u’lláh·ut”). Kualifikimi im është ‘Abdu’l-Bahá. Realiteti im është ‘Abdu’l-Bahá. Lavdërimi im është ‘Abdu’l-Bahá. Skllavëria për Përsosmërinë e Bekuar [Bahá’u’lláh·u] është diadema ime e lavdishme dhe ngushëlluese, dhe robëria ndaj të gjithë racës njerëzore, feja ime e përhershme … As emër, as titull, as përmendje, as lavdërim nuk kam, as nuk do të kem kurrë, përveç ‘Abdu’l-Bahá. Kjo është dëshira ime. Kjo është dëshira ime më e madhe. Kjo është jeta ime e përjetshme. Kjo është lavdia ime e përjetshme. ”

Të eksplorojmë këtë temë

‘Abdu’l-Bahá·i

Jeta e ‘Abdu’l-Bahá·it

Zhvillimi i Komunitetit Bahá’í në kohën e ‘Abdu’l-Bahá·it

Citate

Artikuj dhe Burime

Të eksplorojmë artikuj të ngjashëm

Eksploroni më poshtë një përzgjedhje artikujsh që lidhen me Jetën e ‘Abdu’l-Bahá·it

Botimet e lajmeve Bahá’í kërkojnë të lartësojnë mendimin, të frymëzojnë veprimin

Duke kujtuar Bernard Leach

Mbretëresha Mari e Rumanisë

Ekonomia Botërore e Bahá’u’lláh·ut

Përshtypjet e Haifës

ÇFARË BESOJNË BAHÁ’Í·TË

ÇFARË BËJNË BAHÁ’Í·TË

KOMUNITETET KOMBËTARE BAHÁ’Í

BIBLIOTEKA E REFERENCAVE BAHÁ’Í

BANKA E MEDIAVE BAHÁ’Í

example1

Premtimi i Paqes Botërore

Hapja

Në Tetor 1985, Shtëpia Universale e Drejtësisë i drejtoi një letër gjeneralitetit të njerëzimit mbi temën e paqes universale, të titulluar “Premtimi i Paqes Botërore”. Ky seksion i faqes në internet paraqet të gjithë tekstin nga deklarata. Më poshtë mund të lexoni hapjen e këtij dokumenti. Gjithashtu mund të shkarkohet nga Biblioteka e Referencës Bahá’.

Paqja e Madhe drejt së cilës njerëzit e vullnetit të mirë gjatë shekujve kanë prirur zemrat e tyre, nga të cilët shikuesit dhe poetët për breza të panumërt kanë shprehur vizionin e tyre, dhe për të cilën nga mosha në moshë shkrimet e shenjta të njerëzimit kanë mbajtur vazhdimisht premtimin, tani është në e fundit brenda mundësive të kombeve. Për herë të parë në histori është e mundur që të gjithë të shikojnë të gjithë planetin, me të gjithë popujt e tij të shumtë të larmishëm, në një perspektivë. Paqja botërore nuk është vetëm e mundur, por e pashmangshme. Stageshtë faza tjetër në evolucionin e këtij planeti – sipas fjalëve të një mendimtari të madh, “planetizimi i njerëzimit”.

Nëse paqja do të arrihet vetëm pas tmerreve të paimagjinueshme të nxitura nga kapja kokëfortë e njerëzimit në modelet e vjetra të sjelljes, apo do të përqafohet tani nga një akt vullneti konsultativ, është zgjedhja para të gjithëve që banojnë në tokë. Në këtë pikë kritike kur problemet e pazgjidhshme me të cilat ballafaqohen kombet janë shkrirë në një shqetësim të përbashkët për të gjithë botën, dështimi për të frenuar valën e konfliktit dhe çrregullimeve do të ishte pa përgjegjësi.

Ndër shenjat e favorshme janë fuqia në rritje e vazhdueshme e hapave drejt rendit botëror të marra fillimisht afër fillimit të këtij shekulli në krijimin e Lidhjes së Kombeve, të pasuar nga Organizata e Kombeve të Bashkuara me bazë më të gjerë; arritja që nga Lufta e Dytë Botërore e pavarësisë nga shumica e të gjitha kombeve në tokë, duke treguar përfundimin e procesit të ndërtimit të kombit dhe përfshirjen e këtyre kombeve të rinj me ato më të vjetra në çështjet me interes të ndërsjellë; rritja e madhe pasuese e bashkëpunimit midis popujve dhe grupeve deri më tani të izoluar dhe antagonistë në ndërmarrjet ndërkombëtare në fushat shkencore, arsimore, juridike, ekonomike dhe kulturore; rritja në dekadat e fundit e një numri të paparë të organizatave humanitare ndërkombëtare; përhapja e lëvizjeve të grave dhe të rinjve që bëjnë thirrje për t’i dhënë fund luftës; dhe pjelljen spontane të zgjerimit të rrjeteve të njerëzve të zakonshëm që kërkojnë mirëkuptim përmes komunikimit personal.

Përparimet shkencore dhe teknologjike që po ndodhin në këtë shekull të bekuar jashtëzakonisht sjellin një rritje të madhe përpara në evolucionin shoqëror të planetit dhe tregojnë mjetet me të cilat mund të zgjidhen problemet praktike të njerëzimit. Ato sigurojnë, me të vërtetë, mjetet për administrimin e jetës komplekse të një bote të bashkuar. Megjithatë barrierat vazhdojnë. Dyshimet, keqkuptimet, paragjykimet, dyshimet dhe interesi i ngushtë vetjak përfshijnë kombet dhe popujt në marrëdhëniet e tyre me njëri-tjetrin.

Outshtë jashtë një ndjenje të thellë të detyrës shpirtërore dhe morale që ne jemi të detyruar në këtë moment të përshtatshëm për të tërhequr vëmendjen tuaj në njohuritë depërtuese u komunikua së pari sundimtarëve të njerëzimit më shumë se një shekull më parë nga Bahá’u’lláh, Themeluesi i Besimit Bahá’í, për të cilin ne jemi të Besuarit.

“Erërat e dëshpërimit,” shkroi Bahá’u’lláh -u, “mjerisht, fryjnë nga çdo drejtim dhe grindja që ndan dhe godet racën njerëzore po rritet çdo ditë. Shenjat e konvulsioneve dhe kaosit të afërt tani mund të dallohen, për aq sa rendi mbizotërues duket të jetë me të meta për keqardhje. ” Ky gjykim profetik është vërtetuar shumë nga përvoja e zakonshme e njerëzimit. Të metat në rendin mbizotërues bien në sy në pamundësinë e shteteve sovrane të organizuara si Kombet e Bashkuara për të ekzorcuar fantazmën e luftës, kolapsin e kërcënuar të rendit ekonomik ndërkombëtar, përhapjen e anarkisë dhe terrorizmit dhe vuajtjet e mëdha që janë këto dhe vuajtjet e tjera duke shkaktuar rritjen e milionave. Në të vërtetë, aq shumë agresioni dhe konflikti kanë arritur të karakterizojnë sistemet tona sociale, ekonomike dhe fetare, saqë shumë prej tyre i janë nënshtruar mendimit se një sjellje e tillë është e natyrshme për natyrën njerëzore dhe për këtë arsye e pashmangshme.

Me ngulitjen e këtij këndvështrimi, një kontradiktë paralizuese është zhvilluar në çështjet njerëzore. Nga njëra anë, njerëzit e të gjitha kombeve shpallin jo vetëm gatishmërinë e tyre, por dëshirën e tyre për paqe dhe harmoni, për t’i dhënë fund frikësimeve të tmerrshme që mundojnë jetën e tyre të përditshme. Nga ana tjetër, miratimi jokritik i jepet propozimit se qeniet njerëzore janë egoiste dhe agresive të pakorrigjueshme dhe kështu të paafta për të ngritur një sistem shoqëror njëherësh progresiv dhe paqësor, dinamik dhe harmonik, një sistem që i jep lojë falas krijimtarisë dhe iniciativës individuale, por bazuar në bashkëpunimi dhe reciprociteti.

Ndërsa nevoja për paqe bëhet më urgjente, kjo kontradiktë themelore, e cila pengon realizimin e saj, kërkon një rivlerësim të supozimeve mbi të cilat bazohet pikëpamja e përhapur e gjendjes historike të njerëzimit. E shqyrtuar në mënyrë të paanshme, provat zbulojnë se një sjellje e tillë, larg shprehjes së vetes së vërtetë të njeriut, përfaqëson një shtrembërim të shpirtit njerëzor. Kënaqësia në këtë pikë do t’u mundësojë të gjithë njerëzve të vënë në lëvizje forca shoqërore konstruktive të cilat, sepse janë në përputhje me natyrën njerëzore, do të nxisin harmoninë dhe bashkëpunimin në vend të luftës dhe konfliktit.

Të zgjedhësh një kurs të tillë nuk do të thotë të mohosh të kaluarën e njerëzimit, por ta kuptosh atë. Besimi Bahá’í e konsideron konfuzionin aktual botëror dhe gjendjen katastrofike në çështjet njerëzore si një fazë natyrore në një proces organik që çon përfundimisht dhe në mënyrë të parezistueshme në bashkimin e racës njerëzore në një rend të vetëm shoqëror, kufijtë e të cilit janë ato të planetit. Raca njerëzore, si një njësi e veçantë, organike, ka kaluar nëpër etapa evolucionare analoge me fazat e foshnjërisë dhe fëmijërisë në jetën e anëtarëve të saj individualë, dhe tani është në periudhën kulminante të adoleshencës së saj të trazuar që i afrohet asaj të shumëpriturardhja e moshës.

Një pranim i sinqertë se paragjykimi, lufta dhe shfrytëzimi kanë qenë shprehja e fazave të papjekura në një proces të gjerë historik dhe se raca njerëzore po përjeton sot trazirën e pashmangshme e cila shënon moshën e saj kolektive nuk është një arsye për dëshpërim, por një parakusht për të ndërmarrë ndërmarrjen e jashtëzakonshme të ndërtimit të një botë paqësore. Që një ndërmarrje e tillë është e mundur, që ekzistojnë forcat e nevojshme konstruktive, që strukturat bashkuese shoqërore mund të ngrihen, është tema që ne ju nxisim të shqyrtoni.

Çfarëdo vuajtje dhe trazira që mund të kenë vitet e ardhshme, sado të errëta të jenë rrethanat e afërta, komuniteti Bahá’í beson se njerëzimi mund ta përballojë këtë sprovë supreme me besim në rezultatin e tij përfundimtar. Larg sinjalizimit të fundit të civilizimit, ndryshimet konvulsive drejt të cilave njerëzimi po nxitet gjithnjë e më shpejt do të shërbejnë për të çliruar “potencialet e qenësishme në pozitën e njeriut” dhe për të zbuluar “masën e plotë të fatit të tij në tokë, përsosmërinë e lindur të realitetin e tij. ”