Në mesnatë, po atë mbrëmje, një fëmijë lindi në Teheran. Bahá’u’lláh·u, për nder të babait të Tij, e quajti djalin e Tij të porsalindur, ‘Abbás. Por, me kalimin e kohës, ‘Abbás·i zgjodhi ta quante veten ‘Abdu’l-Bahá, “Shërbëtori i Bahá·it” dhe, nëpërmjet jetës së Tij, në shërbim të njerëzimit, u bë i njohur si mishërimi i gjallë dhe shembull i mësimeve të Bahá’u’lláh·ut.

Fëmijëria

‘Abdu’l-Bahá·i gëzoi një fëmijëri të privilegjuar derisa nisën të shpërthenin përndjekje të ashpra kundër ndjekësve të Báb·it – prej të cilëve Bahá’u’lláh·u ishte më i shquari. Burgosja e Bahá’u’lláh·ut sepse ishte një Bábí shënoi një pikë kthese për familjen e Tij. Duke parë Bahá’u’lláh·un në burg – flokët dhe mjekrën e tij të çrregullt, qafa e tij e fryrë nga jaka e rëndë prej çeliku, trupi i tij i përkulur me zinxhirë – bëri një përshtypje të pashlyeshme në mendjen e djalit të Tij tetëvjeçar.

Në Dhjetor 1852, Bahá’u’lláh·u u lirua nga burgu pas katër muajsh. Pothuajse menjëherë, Ai u dëbua nga Irani me familjen e Tij. Ata kurrë nuk do ta shihnin më tokën e tyre të lindjes. Në udhëtimin për në Bagdad, ‘Abdu’l-Bahá·i pësoi morth dhe u pikëllua për ndarjen nga vëllai i tij i vogël, Mihdí, i cili nuk ishte aq mirë sa të bënte udhëtimin rraskapitës.

Menjëherë pas mbërritjes së tyre në Bagdad, pasoi një ndarje tjetër e dhimbshme kur Bahá’u’lláh·u u tërhoq në malet e Kurdistanit për një periudhë dyvjeçare. Me Atin e Tij të dashur larg, ‘Abdu’l-Bahá·i zuri kohën e Tij duke lexuar dhe medituar mbi Shkrimet e Báb·it.

Shërbimi ndaj Bahá’u’lláh·ut

Kur Baha’u’lláh·u u rikthye më në fund, djali 12-vjeçar u përfshi nga gëzimi. Pavarësisht moshës së Tij të ndjeshme, ‘Abdu’l-Bahá·i tashmë e kishte njohur intuitivisht pozitën e Atit të Tij. Në vitet që pasuan menjëherë, ‘Abdu’l-Bahá·i u bë përfaqësuesi i Bahá’u’lláh·ut dhe sekretari i Tij.

Ai mbrojti Atin e Tij nga ndërhyrjet e panevojshme dhe ligësinë e atyre që e uruan keq dhe u nderuan në qarqe përtej ndjekësve të Atit të Tij, duke biseduar me të mençurit dhe të mësuarit mbi tema dhe subjekte që pushtonin mendjen e tyre. Një koment që Ai shkroi kur ishte ende në adoleshencë tregoi njohuritë dhe kuptueshmërinë e Tij tashmë të thellë dhe një zotërim të mrekullueshëm të gjuhës. Përgjatë mërgimit të tyre, ‘Abdu’l-Bahá·i gjithashtu mori barrën e negociatave të ndryshme me autoritetet civile.

Gjatë dëbimit përfundimtar të Bahá’u’lláh·ut në ‘Akká,’ Abdu’l-Bahá·i vazhdoi të mbronte Atin e Tij, u kujdes për ndjekësit e Tij, u kujdes për të sëmurët dhe të varfërit në qytet dhe mbajti qëndrimin e Tij në çështjet e drejtësisë me burgosësit e pashpirt, rojet brutale dhe zyrtarët armiqësorë. Bujaria e shpirtit, shërbimi vetëmohues dhe respekti ndaj parimeve të ‘Abdu’l-Bahá·it e bënë Atë më të dashur me ata që e njohën dhe, me kalimin e kohës, fitoi edhe armiqtë më zemërgur.

Qendra e Besëlidhjes

Në Librin e Tij Më të Shenjtë, Bahá’u’lláh·u krijoi një besëlidhje me ndjekësit e Tij, duke i urdhëruar ata që të ktheheshin, pas vdekjes së Tij, te ‘Abdu’l-Bahá·i, të cilin Ai e përshkruan si “Atë të cilin Perëndia e ka synuar, i Cili është degëzuar nga kjo Rrënjë e Lashtë ”. Autoriteti i ‘Abdu’l-Bahá·it si “Qendra e Besëlidhjes” u vendos gjithashtu në tekste të tjera, përfshirë Vullnetin dhe Testamentin e Bahá’u’lláh·ut.

Që nga koha e ndërrimit jetë të Bahá’u’lláh·ut, ‘Abdu’l-Bahá·i mbikëqyri përhapjen e Besimit të Atit të Tij në territore të reja, përfshirë Amerikën e Veriut dhe Evropën. Ai priti një fluks të vazhdueshëm pelegrinësh nga Lindja dhe Perëndimi, kreu një korrespondencë të gjerë me Bahá’i·të dhe kërkuesit në të gjitha pjesët e botës dhe jetoi një jetë shembullore shërbimi për njerëzit e ‘Akká·s.
Ziliqar për ndikimin e ‘Abdu’l-Bahá·it, gjysmëvëllai i tij më i vogël – Mirza Muhammad ‘Alí — u përpoq të minonte dhe uzurponte autoritetin e ‘Abdu’l-Bahá·it. Përpjekjet për të nxitur dyshime të tjera kundër ‘Abdu’l-Bahá·it në mendjet e autoriteteve tashmë armiqësore rezultuan në kufizime që gradualisht ishin lehtësuar gjatë viteve duke u ri-imponuar. Megjithëse këto sulme i shkaktuan dhimbje të madhe Atij dhe pasuesve të Tij besnikë, ata nuk arritën të shkaktojnë dëme të qëndrueshme ndaj unitetit të komunitetit ose përhapjes së Besimit Bahá’í.

Udhëtim në Perëndim

Qysh në vitin 1907, ‘Abdu’l-Bahá·i kishte filluar shpërnguljen e familjes së Tij në Haifa, përtej gjirit nga ‘Akká, ku Ai kishte ndërtuar një shtëpi rrëzë malit Karmel. Në vitin 1908, trazirat në kryeqytetin osman arritën kulmin në Revolucionin Xhonturk. Sulltani liroi të gjithë të burgosurit fetarë dhe politikë të perandorisë dhe, pas dekadash burgimi dhe internimi, ‘Abdu’l-Bahá·i ishte i lirë.

Pavarësisht sfidave të jashtëzakonshme, puna për një varr për Báb·in kishte vazhduar, në mes të malit, në një vend të caktuar nga Vetë Bahá’u’lláh·u. Në mars 1909, ‘Abdu’l-Bahá·i ishte në gjendje të vendoste eshtrat e Báb·it në Faltoren që kishte ndërtuar.

Vitin tjetër, ‘Abdu’l-Bahá·i u nis nga Haifa për në Egjipt, ku qëndroi një vit, duke kaluar ditët e Tij duke takuar diplomatë, intelektualë, udhëheqës fetarë dhe gazetarë. Në fund të verës së vitit 1911, Ai lundroi për në Evropë, duke u ndalur në vendpushimin francez Thonon-les-Bains para se të udhëtonte për në Londër.

Më 10 shtator 1911, nga faltorja e kishës Temple City në Londër, ‘Abdu’l-Bahá·i mbajti një fjalim publik për herë të parë në jetën e Tij. Qëndrimi i tij pasues njëmujor në Angli ishte i mbushur me veprimtari të pandërprerë, duke promovuar mësimet e Bahá’u’lláh·ut dhe zbatimin e tyre në shumë çështje dhe probleme bashkëkohore, përmes bisedave publike, takimeve me shtypin dhe intervistave me individë. Ditët në Londër, dhe më pas në Paris, vendosën një model që Ai do të ndiqte gjatë të gjitha udhëtimeve të Tij.

Në pranverën e vitit 1912, ‘Abdu’l-Bahá·i udhëtoi për në Shtetet e Bashkuara dhe Kanada për nëntë muaj. Ai udhëtoi nga bregu në breg, duke iu drejtuar çdo lloj auditori, duke takuar njerëz të të gjitha gradave dhe stacioneve. Në fund të vitit, ai u kthye në Britani dhe në fillim të vitit 1913, në Francë, nga ku vazhdoi në Gjermani, Hungari dhe Austri, duke u kthyer në maj në Egjipt, dhe më 5 dhjetor 1913, në Tokën e Shenjtë.

Udhëtimet e ‘Abdu’l-Bahá·it në Perëndim kontribuan në mënyrë të konsiderueshme në përhapjen e mësimeve të Bahá’u’lláh·ut dhe krijimin e fortë të komuniteteve Bahá’í në Evropë dhe Amerikën e Veriut. Në të dy kontinentet, Ai mori një mirëseardhje shumë mirënjohëse nga auditorë të shquar të shqetësuar për gjendjen e shoqërisë moderne, kushtuar shqetësimeve të tilla si paqja, të drejtat e grave, barazia racore, reforma sociale dhe zhvillimi moral.

Gjatë udhëtimeve të Tij, mesazhi i ‘Abdu’l-Bahá·it ishte njoftimi se kishte ardhur mosha e premtuar prej kohësh për bashkimin e njerëzimit. Ai shpesh fliste për nevojën për të krijuar kushtet shoqërore dhe instrumentet politike ndërkombëtare të nevojshme për të vendosur paqen. Më pak se dy vjet më vonë, parandjenjat e Tij për një konflikt të rrethuar nga bota u bënë realitet.

Lufta e Madhe

Kur shpërtheu Lufta e Parë Botërore, komunikimi i ‘Abdu’l-Bahá·it me Bahá’í·të jashtë vendit ishte ndërprerë pothuajse plotësisht. Ai i kaloi vitet e luftës duke shërbyer për nevojat materiale dhe shpirtërore të njerëzve përreth tij, duke organizuar personalisht operacione të gjera bujqësore dhe duke shmangur një zi buke për të varfërit e të gjitha feve në Haifa dhe ‘Akká. Shërbimi i tij ndaj popullit të Palestinës u nderua me një kalorës nga Perandoria Britanike në Prill 1920.

Gjatë viteve të luftës, ‘Abdu’l-Bahá·i prodhoi një nga veprat më të rëndësishme të shërbesës së Tij: katërmbëdhjetë letra, të njohura kolektivisht si Pllakat e Planit Hyjnor , drejtuar Bahá’í·ve të Amerikës së Veriut duke përvijuar cilësitë dhe qëndrimet shpirtërore, si dhe veprimet praktike të nevojshme për të përhapur mësimet Bahá’í në të gjithë botën.

Vitet e fundit

Në pleqërinë e Tij, ‘Abdu’l-Bahá·i mbeti jashtëzakonisht energjik. Ai ishte një baba i dashur jo vetëm për komunitetin Bahá’í në Haifa, por për një lëvizje ndërkombëtare në zhvillim e sipër. Korrespondenca e tij udhëhoqi përpjekjet globale për të krijuar një kuadër organizativ për komunitetin. Ndërveprimi i tij me një rrymë pelegrinësh në Tokën e Shenjtë siguroi një instrument tjetër për udhëzimin dhe inkurajimin e besimtarëve nga e gjithë bota.

Funerali i ‘Abdu’l-Bahá·it në Haifa, nëntor 1921.

Dhjetë mijë vajtues me prejardhje të shumta fetare morën pjesë në funeralin e Tij.

Kur Ai vdiq në moshën 77 vjeç në 28 Nëntor 1921, në funeralin e Tij morën pjesë 10,000 vajtues me prejardhje të shumta fetare. Në haraçet spontane ndaj një personaliteti të admiruar, ‘Abdu’l-Bahá·i u lavdërua si Ai që e çoi njerëzimin drejt “Rrugës së së Vërtetës”, si një “shtyllë paqeje” dhe mishërim i “lavdisë dhe madhështisë”.

Eshtrat e ‘Abdu’l-Bahá·it u varrosën në një nga dhomat e Faltores së Báb·it në malin Karmel.