Lidhur me të dy Báb·in  dhe Bahá’u’lláh·un, Shoghi Effendi lindi në ‘Akká ndërsa Gjyshi i tij, ‘Abdu’l-Bahá·i, ishte akoma i burgosur. Që në vitet e tij të hershme, një ngulm besimi i shoqëruar me një përkushtim të thellë ndaj gjyshit të tij motivoi çdo veprim të Shoghi Effendi·ut. Ai dëshironte të zotëronte gjuhën angleze në mënyrë që të shërbente si sekretar dhe përkthyes për ‘Abdu’l-Bahá·in, dhe kështu, në pranverën e vitit 1920, ai u nis për në Universitetin e Oksfordit, ku ai zhvilloi më tej zotërimin e tij mbresëlënës të gjuhës angleze.

Kur ‘Abdu’l-Bahá·i vdiq në nëntor 1921, Shoghi Effendi u shkatërrua. Në një pikëllim të thellë, ai mësoi se ‘Abdu’l-Bahá·i në Vullnetin dhe Testamentin e Tij e kishte caktuar atë Ruajtës të Besimit Bahá’í.

Megjithë shqetësimin e tij personal, Shoghi Effendi mori fuqishëm përgjegjësitë e tij të frikshme. Ai u nis për të zbatuar dispozitat e asaj që ai identifikoi si tre “karta” të Besimit Bahá’í: Tabela e Karmelit e Bahá’u’lláh·ut, duke vendosur mandatin për zhvillimin e Qendrës Botërore Bahá’í në Tokën e Shenjtë; Vullneti dhe Testamenti i ‘Abdu’l-Bahá·it, duke përvijuar kuadrin për evolucionin e administratës Bahá’í; dhe Tabelat e Planit Hyjnor të ‘Abdu’l-Bahá·it, që japin udhëzimet për zgjerimin global të komunitetit Bahá’í.

Me ndërrimin jetë të ‘Abdu’l-Bahá·it, Besimi Bahá’í hyri në një fazë të re në rritjen e tij. Ajo që Shoghi Effendi e përshkroi si “epoka e saj apostolike” ose “epoka heroike” kishte kaluar, dhe “mosha e saj formuese” kishte filluar. Pozicioni i tij si Ruajtës përfshinte një funksion dhe stil udhëheqjeje krejt të ndryshëm nga ai i ‘Abdu’l-Bahá·it.

Në vitin 1937, Shoghi Effendi u martua me Mary Maxwell nga Montreal, Kanada, e cila u bë e njohur për Bahá’í·të me titullin Amatu’l-Bahá Ruhiyyih Khanum. Vite më vonë, në një mesazh drejtuar Asamblesë Shpirtërore Kombëtare të Bahá’í·ve të Kanadasë, Guardian e përshkroi atë si “shoqja ime ndihmëse, mburoja ime … dhe bashkëpunëtorja ime e palodhur në detyrat e vështira që kam mbi krahë”.

Ndërtimi i Administratës Bahá’í

Zhvillimi i rendit administrativ të Bahá’u’lláh·ut ishte një fokus kryesor i vëmendjes së Shoghi Effendi·ut. Ndërsa institucionet Bahá’í evoluan, ata do të mobilizonin burimet njerëzore dhe materiale të komunitetit, duke siguruar instrumentet e nevojshme për zbatimin e Planit Hyjnor. Së pari, një strukturë e institucioneve të zgjedhura lokale dhe kombëtare Bahá’í kërkohej të administronte punët e komunitetit në rritje. Shoghi Effendi·u i udhëhoqi këto institucione të sapolindura për të kryer një gamë të gjerë aktivitetesh thelbësore, të tilla si promovimi i mësimeve, botimi i literaturës dhe organizimi i jetës në komunitet – gjatë gjithë kohës duke mësuar se si të praktikoni metodën e vendimmarrjes konsultative të përshkruar nga Bahá’u’lláh·u.

Në vitin 1937, 16 vjet pas vdekjes së ‘Abdu’l-Bahá·it, kapaciteti administrativ në një numër vendesh ishte zhvilluar aq sa Shoghi Effendi·u mund të fillonte të zbatonte planet për të përhapur mësimet Bahá’í më larg dhe për të krijuar komunitete në të gjithë planetin, në përmbushje të objektivave të përcaktuara në Tabelat e Planit Hyjnor.

Për të kryesuar dhe mbështetur këtë punë, Ruajtësi filloi të emërojë “Duart e Kauzës së Perëndisë”, një trupë të Bahá’í·ve të shquar në çdo kontinent, të cilët ai më vonë i emëroi si “Drejtuesit kryesorë të Cimmonwealth-it Botëror embrional të Bahá’u’lláh·ut”. Funksioni i këtij trupi besimtarësh të rangut të lartë ishte të drejtonte nisma në promovimin e mësimeve Bahá’í, të inkurajonte të mësuarit, të ndihmonte dhe edukonte Asambletë në detyrat e tyre dhe të siguronte udhëheqje dhe inkurajim moral. Në vitin 1951, Shoghi Effendi emëroi anëtarët e një Këshilli Ndërkombëtar Bahá’í, të cilin ai e përshkroi si paraardhësin e Shtëpisë Universale të Drejtësisë. Në vitin 1954, u formua gjithashtu një rrjet global i anëtarëve të Bordit Ndihmës për të ndihmuar Duart e Kauzës.

Zgjerimi i Komunitetit Bahá’í

Për të realizuar qëllimet e Planit Hyjnor të ‘Abdu’l-Bahá·it — për të shpërndarë Besimin Bahá’í në çdo vend — Ruajtësi fillimisht inkurajoi dhe ndihmoi atë që atëherë ishte një grup relativisht i vogël Bahá’í të përhapeshin në të gjithë planetin. Disa u ngritën menjëherë. Kryesorja midis tyre ishte një gazetare amerikane, Martha Root, e cila përshkoi globin të paktën katër herë dhe ndau mesazhin Bahá’í me shpirtra të panumërt, mes tyre Mbretëresha Marie e Rumanisë – personazhi i parë mbretëror që përqafoi mësimet. Shoghi Effendi·u mbajti korrespondencë të rregullt me Martha Root dhe shumë individë të tjerë të patrembur që lanë shtëpitë e tyre për të përhapur Besimin.

Ndërsa numri i Bahá’í·ve – dhe aftësia e tyre për të vepruar – u rrit, Shoghi Effendi·u filloi sistematikisht të vinte në zbatim planin e ‘Abdu’l-Bahá·it (siç përcaktohet në Tabelat e Planit Hyjnor), duke dhënë një sërë planesh specifike te një numër komunitetesh kombëtare Bahá’í për ta përhapur Besimin edhe më larg. Deri në vitin 1953, Bahá’í·të ishin në gjendje të fillonin atë që ai e përshkroi si një “Kryqëzatë Shpirtërore të ngarkuar me fat, tronditëse, të gjatë sa një dekadë, që përfshin botën”. Përmes kësaj fushate, Bahá’í·të në të gjithë botën arritën rezultate mahnitëse. Kur ‘Abdu’l-Bahá·i ndërroi jetë, rreth 35 vende ishin njohur tashmë me Besimin Bahá’í, me disa që kishin organizim rudimentar në nivel kombëtar. Në kohën e vdekjes së Shoghi Effendi·ut në 1957, Bahá’í·të banonin në 219 shtete sovrane, nën varësi apo ishuj të mëdhenj. Deri në vitin 1963, kishte 56 këshilla drejtues të zgjedhur në shkallë vendi – të njohura si Asamble Shpirtërore Kombëtare – si dhe më shumë se 4.500 Asamble Shpirtërore Lokale dhe Bahá’í në më shumë se 15,000 lokalitete.

Qendra Botërore Bahá’í

Gjatë shërbesës së tij, Shoghi Effendi·u filloi të ndërtojë në Tokën e Shenjtë zemrën dhe qendrën nervore të një Besimi që përfshin botën, duke kapërcyer ato që shpesh dukeshin si pengesa materiale të pakapërcyeshme.

Ndër detyrat e shumta që ai mori mbi këtë drejtim, njëra ishte veçanërisht e rëndësishme – të ruante Faltoren e Bahá’u’lláh·ut dhe ndërtesat dhe tokën ngjitur me të. Sigurimi i tërësisë së pronës dhe zbukurimi i rrethinave të saj, ishte një detyrë që e pushtoi atë deri në fund të jetës së tij.

Në Haifa, ai mbikëqyri ndërtimin e superstrukturës për Faltoren e Báb·it në malin Karmel, e cila me kupolën e saj të artë u bë e njohur si “Mbretëresha e Karmelit”. Ai shtroi gjithashtu kopshte madhështore përreth Faltoreve dhe fitoi, restauroi dhe zbukuroi shumë vende të tjera të lidhura me historinë Bahá’í, duke përfshirë rrethinat e vendeve të pushimit të motrës, vëllait, nënës dhe gruas së ‘Abdu’l-Bahá·it.

Për të krijuar lehtësira për qendrën administrative botërore të Besimit në Malin Karmel, Shoghi Effendi hartoi një “hark” në faqen e malit, rreth të cilit do të gjendeshin ndërtesa që strehonin institucionet ndërkombëtare të Besimit Bahá’í. E para prej tyre, Ndërtesa e Arkivave Ndërkombëtare, u përfundua pak para vdekjes së tij.

Krizat dhe Fitoret

Gjatë gjithë shërbesës së Shoghi Effendi·ut, ai udhëhoqi komunitetin Bahá’í përmes sfidave të shumta: Bahá’í·të gjermanë u persekutuan nën sundimin nazist; një numër Bahá’í·sh u arrestuan dhe u morën në pyetje në Turqi; komuniteti shumë i zhvilluar në ‘Ishqábád – pas persekutimit të vazhdueshëm nga autoritetet sovjetike në vitet 1920 dhe 1930 — u shpërnda; në Iran shpërtheu kundërshtimi i mëtejshëm ndaj Besimit; shtëpia e Bahá’u’lláh·ut në Bagdad u sekuestrua dhe nuk mund të rimerrej.

Me qetësi dhe perceptim karakteristik, Shoghi Effendi·u pa potencialin për triumf në çdo krizë të dukshme me të cilën përballen Bahá’í·të. Për shembull, në Egjipt gjykatat nxorën një sërë vendimesh të cilat, ndonëse në sipërfaqe dukej se ishin të pafavorshme, u përshëndetën nga Shoghi Effendi si njohje e natyrës së pavarur të Besimit Bahá’í. Ndërsa ndihmonte komunitetin për të ndërmarrë veprime në gjykatat kombëtare dhe në skenën ndërkombëtare për të mbrojtur të drejtat e tyre themelore të njeriut, ai gjithashtu i mësoi ata t’i shihnin vështirësitë si mundësi për të çuar përpara punën e Besimit.

Vdekja e Shoghi Effendi·ut

Pavarësisht se mbante barrën e madhe të detyrave dhe përgjegjësive, Ruajtësi i kushtoi çdo kohë që mund të kursente përshëndetjes së pelegrinëve që vizitonin

Tokën e Shenjtë nga Lindja dhe Perëndimi. Ai u takua me ta, i inkurajoi dhe i këshilloi ata, dhe ndau lajmet për përparimin e komunitetit në mbarë botën.

Në Nëntor 1957 – ndërsa ai po vizitonte Londrën me qëllim blerjen e mobiljeve dhe zbukurimeve për ndërtesat dhe kopshtet e Qendrës Botërore Bahá’í — Shoghi Effendi·u vdiq papritur në moshën 60 vjeçare. Bahá’í·të e botës u lanë në një gjendje pikëllimi të thellë. Vendi i tij i fundit i pushimit është në Varrezat New Southgate në veri të Londrës. Sot, është një vend lutjeje dhe reflektimi për vizitorët nga e gjithë bota.