ÇFARË BESOJNË BAHÁ’Í·TË | BAHÁ’U’LLÁH·U DHE BESËLIDHJA E TIJ

Shoghi Effendi – Ruajtësi i Besimit Bahá’í

NDËRRIMI JETË

I SHOGHI EFFENDI·UT

Më 4 Nëntor 1957, Shoghi Effendi·u vdiq papritur në Londër, pas një periudhe gripi. Ai ishte vetëm 60 vjeç. Pesë ditë më vonë, kortezhi i tij i varrimit bëri rrugën drejt veriut nëpër qytet në atë që atëherë quhej Varreza e Madhe e Londrës Veriore, ku u varrosën eshtrat e Ruajtësit.

Vitin tjetër, një kolonë e thjeshtë u ndërtua mbi varrin e Shoghi Effendi·ut, e krijuar nga i njëjti mermer i bardhë që ai kishte zgjedhur vetë për vendet e pushimit të anëtarëve të famshëm të familjes së tij në Haifa. Kolona kapërcehet nga një glob, skica e Afrikës përballë për të simbolizuar dashurinë e madhe që kishte Shoghi Effendi·u për kontinentin dhe spiritualitetin e popujve të tij. Në krye të globit qëndron një shqiponjë e madhe prej bronzi e praruar, një riprodhim i një skulpture japoneze të cilën Shoghi Effendi·u e kishte vendosur në dhomën e tij dhe e admironte për realizmin dhe bukurinë e saj.

Vendi i pushimit i Ruajtësit, sot pjesë e Varrezave të New Southgate, është një vend lutjeje dhe reflektimi për vizitorët nga e gjithë bota.

Komuniteti Bahá’í 1957-1963

Pavarësisht nga pikëllimi dërrmues i shkaktuar nga vdekja e papritur e Ruajtësit të Besimit të tyre – dhe fakti që trupi drejtues suprem, ndërkombëtar i shuguruar nga Bahá’u’lláh·u ende nuk ishte zgjedhur – Bahá’í·të e botës arritën të mbanin unitetin dhe fokusin vetëm në një mënyrë të jashtëzakonshme.

Për pesë vjet e gjysmë – nga vdekja e Shoghi Effendi·ut deri kur Shtëpia Universale e Drejtësisë të ishte në gjendje të merrte frenat e Besimit Bahá’í në 1963 – një rrugë e sigurt e komunitetit ishte të ndiqte me një vendosmëri të pakundërshtueshme planin e Ruajtësit për zgjerimin dhe konsolidimin e komunitetit Bahá’í. Në këtë ata u udhëzuan dhe u inkurajuan nga një trup besimtarësh me përvojë dhe të devotshëm që vetë Shoghi Effendi·u i kishte ngritur.

Gjatë jetës së Tij, Bahá’u’lláh·u kishte caktuar disa Bahá’í të shquar si “Duart e Kauzës së Perëndisë”. Roli i tyre u përcaktua zyrtarisht nga ‘Abdu’l-Bahá·i në Vullnetin dhe Testamentin e Tij, ku Ai theksoi dhe sqaroi përgjegjësitë e tyre, përfshirë mbrojtjen dhe përhapjen e Besimit. ‘Abdu’l-Bahá·i shkroi se Ruajtësi duhet të caktojë dhe drejtojë Duart e ardhshme të Kauzës.

Gjatë gjashtë viteve të fundit të jetës së tij, Shoghi Effendi·u emëroi 32 Bahá’í si Duart e Kauzës. Kur ai vdiq, 27 prej tyre ishin akoma gjallë. Në një mesazh të shkruar vetëm disa javë para vdekjes së tij, Shoghi Effendi·u iu referua Duarve të Kauzës së Perëndisë si “Drejtuesit kryesorë të Commonwealth-it Botëror embrional të Bahá’u’lláh·ut”.

Pas vdekjes së Shoghi Effendi·ut, këta “Drejtues kryesorë” përcaktuan se do të duhej të ushtronin udhëheqjen e Besimit dhe ta lëviznin botën Bahá’í sa më shpejt që të ishte e mundur drejt zgjedhjes së Shtëpisë Universale të Drejtësisë. Kjo u mirëprit me marrëveshjen dhe besnikërinë e plotë të Asambleve Shpirtërore Kombëtare dhe Bahá’í·ve në të gjithë botën. Menjëherë pas marrjes së përgjegjësisë së përkohshme për Besimin, Duart e Kauzës njoftuan se zgjedhja e Shtëpisë Universale të Drejtësisë do të zhvillohej në Prill 1963.

Duart e Kauzës ndihmuan komunitetin Bahá’í për të arritur objektivat e një plani dhjetëvjeçar që Gardiani kishte inicuar në 1953. Nën udhëheqjen e tyre, numri i Asambleve Shpirtërore Kombëtare u dyfishua nga 26 kur Shoghi Effendi·u vdiq, tek 56 që zgjodhën Shtëpinë Universale të Drejtësisë për herë të parë.

Duke iu përmbajtur rreptësisht kritereve eksplicite të përcaktuara nga ‘Abdu’l-Bahá·i në Vullnetin dhe Testamentin e Tij për emërimin e Kujdestarëve të ardhshëm, Shoghi Effendi nuk emëroi një pasardhës deri në kohën e vdekjes së tij. Ai nuk kishte asnjë fëmijë; as nuk kishte ndonjë pasardhës tjetër mashkull të gjallë të Bahá’u’lláh·ut që shfaqte cilësitë e nevojshme shpirtërore ose i kishte qëndruar besnik Besimit. Pas vdekjes së Ruajtësit, të gjithë Duart e Kauzës së Zotit firmosën dokumente që pohonin se nuk mund të gjenin asnjë testament të shkruar në të cilin Shoghi Effendi mund të kishte caktuar një pasardhës.

Që nga vdekja e Ruajtësit, ka pasur disa përpjekje për të krijuar një përçarje në komunitetin Bahá’í, por e tillë është forca dhe uniteti i komunitetit Bahá’í saqë këto përpjekje janë gjithmonë të kota. Kur në vitin 1960, në moshën mbi 80 vjeç, një nga Duart më të vjetra të Kauzës së Zotit – Charles Mason Remey – pohoi se ai ishte “pasardhësi trashëgues” i Shoghi Effendi·ut, pretendimi i tij i pabazë ngjalli pak interes. Ai vdiq në 1974, i injoruar edhe nga një pjesë e vogël e njerëzve që kishte tërhequr fillimisht.

Vetëm Shtëpia Universale e Drejtësisë kishte autoritetin për të konfirmuar nëse mund të ketë ose jo një Mbrojtës tjetër të Besimit Bahá’í, në varësi të kritereve për emërimin e tij të përcaktuara në Vullnetin dhe Testamentin e ‘Abdu’l-Bahá·it. Pas zgjedhjes së saj në 1963, Shtëpia Universale e Drejtësisë njoftoi se nuk mund të gjente asnjë mënyrë për të emëruar ose për të nxjerrë ligje për të bërë të mundur emërimin e një Kujdestari të dytë për të pasuar Shoghi Effendi·un.

Falë Duarve të Kauzës së Perëndisë, Besimi Bahá’í mbeti i bashkuar dhe i mbrojtur gjatë viteve kritike pas vdekjes së Shoghi Effendi·ut. Shtëpia Universale e Drejtësisë shkroi për këta Drejtues të Besimit, “E gjithë historia e fesë nuk tregon asnjë rekord të krahasueshëm të një vetë-disipline të tillë të rreptë, një besnikërie të tillë absolute dhe një vetë-braktisje të tillë të plotë nga udhëheqësit e një gjetjeje të fesë ata papritmas u privuan nga udhëzuesi i tyre i frymëzuar hyjnor.

Hulumtimi i kësaj teme

Shoghi Effendi·u

Jeta dhe puna e Shoghi Effendi·ut

Udhëzime dhe Përkthime

Citate

Artikuj dhe Burime

ÇFARË BESOJNË BAHÁ’Í·TË

ÇFARË BËJNË BAHÁ’Í·TË

KOMUNITETET KOMBËTARE BAHÁ’Í

BIBLIOTEKA E REFERENCAVE BAHÁ’Í

BANKA E MEDIAVE BAHÁ’Í

example1

Premtimi i Paqes Botërore

Hapja

Në Tetor 1985, Shtëpia Universale e Drejtësisë i drejtoi një letër gjeneralitetit të njerëzimit mbi temën e paqes universale, të titulluar “Premtimi i Paqes Botërore”. Ky seksion i faqes në internet paraqet të gjithë tekstin nga deklarata. Më poshtë mund të lexoni hapjen e këtij dokumenti. Gjithashtu mund të shkarkohet nga Biblioteka e Referencës Bahá’.

Paqja e Madhe drejt së cilës njerëzit e vullnetit të mirë gjatë shekujve kanë prirur zemrat e tyre, nga të cilët shikuesit dhe poetët për breza të panumërt kanë shprehur vizionin e tyre, dhe për të cilën nga mosha në moshë shkrimet e shenjta të njerëzimit kanë mbajtur vazhdimisht premtimin, tani është në e fundit brenda mundësive të kombeve. Për herë të parë në histori është e mundur që të gjithë të shikojnë të gjithë planetin, me të gjithë popujt e tij të shumtë të larmishëm, në një perspektivë. Paqja botërore nuk është vetëm e mundur, por e pashmangshme. Stageshtë faza tjetër në evolucionin e këtij planeti – sipas fjalëve të një mendimtari të madh, “planetizimi i njerëzimit”.

Nëse paqja do të arrihet vetëm pas tmerreve të paimagjinueshme të nxitura nga kapja kokëfortë e njerëzimit në modelet e vjetra të sjelljes, apo do të përqafohet tani nga një akt vullneti konsultativ, është zgjedhja para të gjithëve që banojnë në tokë. Në këtë pikë kritike kur problemet e pazgjidhshme me të cilat ballafaqohen kombet janë shkrirë në një shqetësim të përbashkët për të gjithë botën, dështimi për të frenuar valën e konfliktit dhe çrregullimeve do të ishte pa përgjegjësi.

Ndër shenjat e favorshme janë fuqia në rritje e vazhdueshme e hapave drejt rendit botëror të marra fillimisht afër fillimit të këtij shekulli në krijimin e Lidhjes së Kombeve, të pasuar nga Organizata e Kombeve të Bashkuara me bazë më të gjerë; arritja që nga Lufta e Dytë Botërore e pavarësisë nga shumica e të gjitha kombeve në tokë, duke treguar përfundimin e procesit të ndërtimit të kombit dhe përfshirjen e këtyre kombeve të rinj me ato më të vjetra në çështjet me interes të ndërsjellë; rritja e madhe pasuese e bashkëpunimit midis popujve dhe grupeve deri më tani të izoluar dhe antagonistë në ndërmarrjet ndërkombëtare në fushat shkencore, arsimore, juridike, ekonomike dhe kulturore; rritja në dekadat e fundit e një numri të paparë të organizatave humanitare ndërkombëtare; përhapja e lëvizjeve të grave dhe të rinjve që bëjnë thirrje për t’i dhënë fund luftës; dhe pjelljen spontane të zgjerimit të rrjeteve të njerëzve të zakonshëm që kërkojnë mirëkuptim përmes komunikimit personal.

Përparimet shkencore dhe teknologjike që po ndodhin në këtë shekull të bekuar jashtëzakonisht sjellin një rritje të madhe përpara në evolucionin shoqëror të planetit dhe tregojnë mjetet me të cilat mund të zgjidhen problemet praktike të njerëzimit. Ato sigurojnë, me të vërtetë, mjetet për administrimin e jetës komplekse të një bote të bashkuar. Megjithatë barrierat vazhdojnë. Dyshimet, keqkuptimet, paragjykimet, dyshimet dhe interesi i ngushtë vetjak përfshijnë kombet dhe popujt në marrëdhëniet e tyre me njëri-tjetrin.

Outshtë jashtë një ndjenje të thellë të detyrës shpirtërore dhe morale që ne jemi të detyruar në këtë moment të përshtatshëm për të tërhequr vëmendjen tuaj në njohuritë depërtuese u komunikua së pari sundimtarëve të njerëzimit më shumë se një shekull më parë nga Bahá’u’lláh, Themeluesi i Besimit Bahá’í, për të cilin ne jemi të Besuarit.

“Erërat e dëshpërimit,” shkroi Bahá’u’lláh -u, “mjerisht, fryjnë nga çdo drejtim dhe grindja që ndan dhe godet racën njerëzore po rritet çdo ditë. Shenjat e konvulsioneve dhe kaosit të afërt tani mund të dallohen, për aq sa rendi mbizotërues duket të jetë me të meta për keqardhje. ” Ky gjykim profetik është vërtetuar shumë nga përvoja e zakonshme e njerëzimit. Të metat në rendin mbizotërues bien në sy në pamundësinë e shteteve sovrane të organizuara si Kombet e Bashkuara për të ekzorcuar fantazmën e luftës, kolapsin e kërcënuar të rendit ekonomik ndërkombëtar, përhapjen e anarkisë dhe terrorizmit dhe vuajtjet e mëdha që janë këto dhe vuajtjet e tjera duke shkaktuar rritjen e milionave. Në të vërtetë, aq shumë agresioni dhe konflikti kanë arritur të karakterizojnë sistemet tona sociale, ekonomike dhe fetare, saqë shumë prej tyre i janë nënshtruar mendimit se një sjellje e tillë është e natyrshme për natyrën njerëzore dhe për këtë arsye e pashmangshme.

Me ngulitjen e këtij këndvështrimi, një kontradiktë paralizuese është zhvilluar në çështjet njerëzore. Nga njëra anë, njerëzit e të gjitha kombeve shpallin jo vetëm gatishmërinë e tyre, por dëshirën e tyre për paqe dhe harmoni, për t’i dhënë fund frikësimeve të tmerrshme që mundojnë jetën e tyre të përditshme. Nga ana tjetër, miratimi jokritik i jepet propozimit se qeniet njerëzore janë egoiste dhe agresive të pakorrigjueshme dhe kështu të paafta për të ngritur një sistem shoqëror njëherësh progresiv dhe paqësor, dinamik dhe harmonik, një sistem që i jep lojë falas krijimtarisë dhe iniciativës individuale, por bazuar në bashkëpunimi dhe reciprociteti.

Ndërsa nevoja për paqe bëhet më urgjente, kjo kontradiktë themelore, e cila pengon realizimin e saj, kërkon një rivlerësim të supozimeve mbi të cilat bazohet pikëpamja e përhapur e gjendjes historike të njerëzimit. E shqyrtuar në mënyrë të paanshme, provat zbulojnë se një sjellje e tillë, larg shprehjes së vetes së vërtetë të njeriut, përfaqëson një shtrembërim të shpirtit njerëzor. Kënaqësia në këtë pikë do t’u mundësojë të gjithë njerëzve të vënë në lëvizje forca shoqërore konstruktive të cilat, sepse janë në përputhje me natyrën njerëzore, do të nxisin harmoninë dhe bashkëpunimin në vend të luftës dhe konfliktit.

Të zgjedhësh një kurs të tillë nuk do të thotë të mohosh të kaluarën e njerëzimit, por ta kuptosh atë. Besimi Bahá’í e konsideron konfuzionin aktual botëror dhe gjendjen katastrofike në çështjet njerëzore si një fazë natyrore në një proces organik që çon përfundimisht dhe në mënyrë të parezistueshme në bashkimin e racës njerëzore në një rend të vetëm shoqëror, kufijtë e të cilit janë ato të planetit. Raca njerëzore, si një njësi e veçantë, organike, ka kaluar nëpër etapa evolucionare analoge me fazat e foshnjërisë dhe fëmijërisë në jetën e anëtarëve të saj individualë, dhe tani është në periudhën kulminante të adoleshencës së saj të trazuar që i afrohet asaj të shumëpriturardhja e moshës.

Një pranim i sinqertë se paragjykimi, lufta dhe shfrytëzimi kanë qenë shprehja e fazave të papjekura në një proces të gjerë historik dhe se raca njerëzore po përjeton sot trazirën e pashmangshme e cila shënon moshën e saj kolektive nuk është një arsye për dëshpërim, por një parakusht për të ndërmarrë ndërmarrjen e jashtëzakonshme të ndërtimit të një botë paqësore. Që një ndërmarrje e tillë është e mundur, që ekzistojnë forcat e nevojshme konstruktive, që strukturat bashkuese shoqërore mund të ngrihen, është tema që ne ju nxisim të shqyrtoni.

Çfarëdo vuajtje dhe trazira që mund të kenë vitet e ardhshme, sado të errëta të jenë rrethanat e afërta, komuniteti Bahá’í beson se njerëzimi mund ta përballojë këtë sprovë supreme me besim në rezultatin e tij përfundimtar. Larg sinjalizimit të fundit të civilizimit, ndryshimet konvulsive drejt të cilave njerëzimi po nxitet gjithnjë e më shpejt do të shërbejnë për të çliruar “potencialet e qenësishme në pozitën e njeriut” dhe për të zbuluar “masën e plotë të fatit të tij në tokë, përsosmërinë e lindur të realitetin e tij. ”