ÇFARË BESOJNË BAHÁ’Í·TË | BAHÁ’U’LLÁH·U DHE BESËLIDHJA E TIJ

‘Abdu’l-Bahá·i – Shembulli i Përsosur

Zhvillimi i Komunitetit Bahá’í

në kohën e ‘Abdu’l‑Bahá·it

Gjatë gjithë shërbesës së Tij që zgjati 29 vjet, ‘Abdu’l-Bahá·i u përpoq të përhapte Besimin Bahá’í në çdo pjesë të botës dhe nxiti zhvillimin e institucioneve administrative të përcaktuara nga Bahá’u’lláh·u.

Zgjerimi dhe konsolidimi i Komunitetit Bahá’í

Nën drejtimin e ‘Abdu’l-Bahá·it, një rrjet Asamblesh Shpirtërore të zhvilluara në Iran që menaxhuan punët e komunitetit Bahá’í, nxitën zhvillimin moral të anëtarëve të tij, organizuan shkolla me shqetësim të veçantë për edukimin e vajzave, me kusht që për të sëmurët dhe të angazhuar në promovimin e mësimeve Bahá’í.

‘Abdu’l-Bahá·i vendosi theks të madh në përparimin e grave, të cilat filluan të luajnë rolin e tyre në aktivitetet e komunitetit, duke arritur përfundimisht barazinë me burrat si anëtarë të Asambleve Shpirtërore, vendore dhe kombëtare, të cilat u zgjodhën nga trupi i besimtarëve ne Iran.

‘Abdu’l-Bahá·i gjithashtu drejtoi përhapjen e Besimit Bahá’í në Kaukaz dhe Azinë Qendrore Ruse, ku Ashkhabad me Shtëpinë e Adhurimit Bahá’í, shkollat dhe botimet, të papenguara nga kufizimet qeveritare, u bënë një model Bahá’ í komunitet.

Egjipti, i cili përfitoi shumë nga qëndrimi i ‘Abdu’l-Bahá·it në atë vend, gjithashtu dëshmoi rritjen e një komuniteti Bahá’í që përfshinte njerëz me prejardhje myslimane dhe kopte, si dhe iranianë, kurdë dhe armenë. Në Turqi, Irakun Osman, Tunizi, madje edhe në Kinën dhe Japoninë e largët, komunitetet Bahá’í u ngritën e u forcuan nën udhëheqjen e ‘Abdu’l-Bahá·it.

Rritja në Perëndim

Një zhvillim domethënës për të ardhmen e Besimit Bahá’í menjëherë pas vdekjes së Bahá’u’lláh·ut ishte përhapja e tij në Amerikën e Veriut. Fillimisht u krijua atje përmes përpjekjeve të një Bahá’í sirian me origjina të krishtera. ‘Abdu’l-Bahá·i i kushtoi vëmendje të veçantë zhvillimit të besimtarëve dhe institucioneve Bahá’í në Shtetet e Bashkuara dhe Kanada dhe u besoi Bahá’í·ve të Amerikës së Veriut detyrën e bartjes së mësimeve të Bahá’u’lláh·ut për shumicën e pjesës tjetër të botës. Nga viti 1898 e tutje, pati një fluks pelegrinësh amerikanë dhe evropianë që vizituan ‘Akká·n për të takuar ‘Abdu’l-Bahá·in, i cili i inkurajoi ata në përpjekjet e tyre mësimore. Në vitet e fundit të shërbesës së Tij, me nxitjen e Tij dhe në përgjigje të Pllakave të Tij të Planit Hyjnor, Bahá’í·të arritën së pari në Amerikën e Jugut dhe Australi.

‘Abdu’l-Bahá·i dhe shokët e Tij të udhëtimit nën Kullën Eifel në Paris, më 1912.

Zgjerimi perëndimor e liroi Besimin Bahá’í nga mjedisi kryesisht mysliman, në të cilin ishte rritur fillimisht. ‘Abdu’l-Bahá·i luajti një rol të madh në prezantimin e mësimeve Bahá’í tek një auditor i krishterë. I rëndësishëm në këtë drejtim ishte një koleksion i bisedave të Tij me pelegrinët perëndimorë, Disa pyetje të përgjigjura, në të cilat Ai trajtoi tema fetare dhe filozofike.

Udhëtimet e ‘Abdu’l-Bahá·it në Egjipt, Evropë dhe Amerikën e Veriut vendosën me vendosmëri njohurinë dhe vlerësimin e Besimit Bahá’í në Perëndim. Ata jo vetëm që i lejuan Bahá’í·të në ato vende të lidheshin drejtpërdrejt me Personin e ‘Abdu’l-Bahá·it, por ata i prezantuan mësimet e Bahá’u’lláh·ut për një gamë të gjerë njerëzish që përndryshe nuk do të kishin dëgjuar për to. Fjalimet e shumta publike të ‘Abdu’l-Bahá·it drejtuar universiteteve, kishave, sinagogave, xhamive dhe shoqërive filantropike patën efektin e fitimit të një numri të madh admiruesish dhe adhuruesish të rinj të fesë. Bisedimet e ‘Abdu’l-Bahá·it do të formonin bazën e paraqitjes standarde të mësimeve Bahá’í, veçanërisht mësimet shoqërore, për shumë dekada më vonë. Vendosja e ‘Abdu’l-Bahá·it, me duart e Tij, gurthemelin e Shtëpisë së Parë të Adhurimit Bahá’í në Perëndim, pranë Çikagos, shënoi gjithashtu përurimin e institucioneve Bahá’í në Amerikën e Veriut.

Kundërshtimi nga Familja e ‘Abdu’l-Bahá·it

Një kontribut i hershëm Bahá’í në edukimin e vajzave në Iran.

Problemi më urgjent për ‘Abdu’l-Bahá·in gjatë viteve menjëherë pas vdekjes së Bahá’u’lláh·ut ishte kundërshtimi i vazhdueshëm i gjysmë vëllait të Tij, Mirza Muhammad ‘Ali. I nxitur nga xhelozia e pakontrollueshme, Ai akuzoi në mënyrë të rreme ‘Abdu’l-Bahá·in se pretendonte për veten e tij një stacion të barabartë me Bahá’u’lláh·un, se kishte uzurpuar të drejtat e pasardhësve të tjerë të Bahá’u’lláh·ut dhe se kishte nxitur trazira kundër autoriteteve civile. Aktivitetet e Muhammad ‘Ali·ut arritën kulmin në një periudhë të rinovimit të burgosjes së rreptë të’ Abdu’l-Bahá·it brenda mureve të ‘Akká·s nga 1901 deri në 1909. Muhammad ‘Ali arriti të ndikonte te një numër Bahá’í·sh që jetonin në zonën Haifa-‘Akká si dhe njeriu që kishte çuar Besimin në Amerikë. Megjithatë, shumica, përveç një grushti të vogël anëtarësh të komunitetit Bahá’í mbarëbotëror, i qëndruan besnikë ‘Abdu’l-Bahá·it.

Arritje të tjera

Faltorja origjinale e Báb·it, e ndërtuar nga ‘Abdu’l-Bahá·i.

Ngjarje të tjera me rëndësi gjatë shërbesës së ‘Abdu’l-Bahá·it ishin: transferimi i eshtrave të Báb·it nga Irani në ‘Akká dhe varrimi i tyre në një Faltore në Malin Karmel; shkrimi nga ‘Abdu’l-Bahá·i i Tabelave të Planit Hyjnor, të cilat do të bëheshin kuadri për përhapjen e Besimit Bahá’í; hapat e parë në ndërtimin e institucioneve moderne administrative të Besimit Bahá’í si në Lindje ashtu edhe në Perëndim; masat e marra nga komuniteti Bahá’í i Ashkhabadit në Turkestanin Rus për të zhvilluar shumë aspekte të jetës së komunitetit Bahá’í, duke arritur kulmin në ngritjen e një Shtëpie Adhurimi; fillimi i ndërtimit të një Shtëpie Adhurimi në Amerikën e Veriut; aktivitetet e studiuesit të mirënjohur Bahá’í Mirza Abu’l-Fadl Gulpaygani në shpjegimin e Besimit Bahá’í në Universitetin e al-Azhar në Kajro, vendi kryesor i të mësuarit në botën islame; dhe udhëtimet e gjera ndërkombëtare të një numri të vogël Bahá’í·sh, të cilat ndihmuan në krijimin e fillimeve të një lëvizjeje fetare mbarëbotërore.

Në kohën e ndërrimit jetë të ‘Abdu’l-Bahá·it, Besimi Bahá’í ishte përhapur në rreth 35 vende.

Të eksplorojmë këtë temë

‘Abdu’l-Bahá·i

Jeta e ‘Abdu’l-Bahá·it

Rëndësia e ‘Abdu’l-Bahá·it

Citate

Artikuj dhe Burime

ÇFARË BESOJNË BAHÁ’Í·TË

ÇFARË BËJNË BAHÁ’Í·TË

KOMUNITETET KOMBËTARE BAHÁ’Í

BIBLIOTEKA E REFERENCAVE BAHÁ’Í

BANKA E MEDIAVE BAHÁ’Í

example1

Premtimi i Paqes Botërore

Hapja

Në Tetor 1985, Shtëpia Universale e Drejtësisë i drejtoi një letër gjeneralitetit të njerëzimit mbi temën e paqes universale, të titulluar “Premtimi i Paqes Botërore”. Ky seksion i faqes në internet paraqet të gjithë tekstin nga deklarata. Më poshtë mund të lexoni hapjen e këtij dokumenti. Gjithashtu mund të shkarkohet nga Biblioteka e Referencës Bahá’.

Paqja e Madhe drejt së cilës njerëzit e vullnetit të mirë gjatë shekujve kanë prirur zemrat e tyre, nga të cilët shikuesit dhe poetët për breza të panumërt kanë shprehur vizionin e tyre, dhe për të cilën nga mosha në moshë shkrimet e shenjta të njerëzimit kanë mbajtur vazhdimisht premtimin, tani është në e fundit brenda mundësive të kombeve. Për herë të parë në histori është e mundur që të gjithë të shikojnë të gjithë planetin, me të gjithë popujt e tij të shumtë të larmishëm, në një perspektivë. Paqja botërore nuk është vetëm e mundur, por e pashmangshme. Stageshtë faza tjetër në evolucionin e këtij planeti – sipas fjalëve të një mendimtari të madh, “planetizimi i njerëzimit”.

Nëse paqja do të arrihet vetëm pas tmerreve të paimagjinueshme të nxitura nga kapja kokëfortë e njerëzimit në modelet e vjetra të sjelljes, apo do të përqafohet tani nga një akt vullneti konsultativ, është zgjedhja para të gjithëve që banojnë në tokë. Në këtë pikë kritike kur problemet e pazgjidhshme me të cilat ballafaqohen kombet janë shkrirë në një shqetësim të përbashkët për të gjithë botën, dështimi për të frenuar valën e konfliktit dhe çrregullimeve do të ishte pa përgjegjësi.

Ndër shenjat e favorshme janë fuqia në rritje e vazhdueshme e hapave drejt rendit botëror të marra fillimisht afër fillimit të këtij shekulli në krijimin e Lidhjes së Kombeve, të pasuar nga Organizata e Kombeve të Bashkuara me bazë më të gjerë; arritja që nga Lufta e Dytë Botërore e pavarësisë nga shumica e të gjitha kombeve në tokë, duke treguar përfundimin e procesit të ndërtimit të kombit dhe përfshirjen e këtyre kombeve të rinj me ato më të vjetra në çështjet me interes të ndërsjellë; rritja e madhe pasuese e bashkëpunimit midis popujve dhe grupeve deri më tani të izoluar dhe antagonistë në ndërmarrjet ndërkombëtare në fushat shkencore, arsimore, juridike, ekonomike dhe kulturore; rritja në dekadat e fundit e një numri të paparë të organizatave humanitare ndërkombëtare; përhapja e lëvizjeve të grave dhe të rinjve që bëjnë thirrje për t’i dhënë fund luftës; dhe pjelljen spontane të zgjerimit të rrjeteve të njerëzve të zakonshëm që kërkojnë mirëkuptim përmes komunikimit personal.

Përparimet shkencore dhe teknologjike që po ndodhin në këtë shekull të bekuar jashtëzakonisht sjellin një rritje të madhe përpara në evolucionin shoqëror të planetit dhe tregojnë mjetet me të cilat mund të zgjidhen problemet praktike të njerëzimit. Ato sigurojnë, me të vërtetë, mjetet për administrimin e jetës komplekse të një bote të bashkuar. Megjithatë barrierat vazhdojnë. Dyshimet, keqkuptimet, paragjykimet, dyshimet dhe interesi i ngushtë vetjak përfshijnë kombet dhe popujt në marrëdhëniet e tyre me njëri-tjetrin.

Outshtë jashtë një ndjenje të thellë të detyrës shpirtërore dhe morale që ne jemi të detyruar në këtë moment të përshtatshëm për të tërhequr vëmendjen tuaj në njohuritë depërtuese u komunikua së pari sundimtarëve të njerëzimit më shumë se një shekull më parë nga Bahá’u’lláh, Themeluesi i Besimit Bahá’í, për të cilin ne jemi të Besuarit.

“Erërat e dëshpërimit,” shkroi Bahá’u’lláh -u, “mjerisht, fryjnë nga çdo drejtim dhe grindja që ndan dhe godet racën njerëzore po rritet çdo ditë. Shenjat e konvulsioneve dhe kaosit të afërt tani mund të dallohen, për aq sa rendi mbizotërues duket të jetë me të meta për keqardhje. ” Ky gjykim profetik është vërtetuar shumë nga përvoja e zakonshme e njerëzimit. Të metat në rendin mbizotërues bien në sy në pamundësinë e shteteve sovrane të organizuara si Kombet e Bashkuara për të ekzorcuar fantazmën e luftës, kolapsin e kërcënuar të rendit ekonomik ndërkombëtar, përhapjen e anarkisë dhe terrorizmit dhe vuajtjet e mëdha që janë këto dhe vuajtjet e tjera duke shkaktuar rritjen e milionave. Në të vërtetë, aq shumë agresioni dhe konflikti kanë arritur të karakterizojnë sistemet tona sociale, ekonomike dhe fetare, saqë shumë prej tyre i janë nënshtruar mendimit se një sjellje e tillë është e natyrshme për natyrën njerëzore dhe për këtë arsye e pashmangshme.

Me ngulitjen e këtij këndvështrimi, një kontradiktë paralizuese është zhvilluar në çështjet njerëzore. Nga njëra anë, njerëzit e të gjitha kombeve shpallin jo vetëm gatishmërinë e tyre, por dëshirën e tyre për paqe dhe harmoni, për t’i dhënë fund frikësimeve të tmerrshme që mundojnë jetën e tyre të përditshme. Nga ana tjetër, miratimi jokritik i jepet propozimit se qeniet njerëzore janë egoiste dhe agresive të pakorrigjueshme dhe kështu të paafta për të ngritur një sistem shoqëror njëherësh progresiv dhe paqësor, dinamik dhe harmonik, një sistem që i jep lojë falas krijimtarisë dhe iniciativës individuale, por bazuar në bashkëpunimi dhe reciprociteti.

Ndërsa nevoja për paqe bëhet më urgjente, kjo kontradiktë themelore, e cila pengon realizimin e saj, kërkon një rivlerësim të supozimeve mbi të cilat bazohet pikëpamja e përhapur e gjendjes historike të njerëzimit. E shqyrtuar në mënyrë të paanshme, provat zbulojnë se një sjellje e tillë, larg shprehjes së vetes së vërtetë të njeriut, përfaqëson një shtrembërim të shpirtit njerëzor. Kënaqësia në këtë pikë do t’u mundësojë të gjithë njerëzve të vënë në lëvizje forca shoqërore konstruktive të cilat, sepse janë në përputhje me natyrën njerëzore, do të nxisin harmoninë dhe bashkëpunimin në vend të luftës dhe konfliktit.

Të zgjedhësh një kurs të tillë nuk do të thotë të mohosh të kaluarën e njerëzimit, por ta kuptosh atë. Besimi Bahá’í e konsideron konfuzionin aktual botëror dhe gjendjen katastrofike në çështjet njerëzore si një fazë natyrore në një proces organik që çon përfundimisht dhe në mënyrë të parezistueshme në bashkimin e racës njerëzore në një rend të vetëm shoqëror, kufijtë e të cilit janë ato të planetit. Raca njerëzore, si një njësi e veçantë, organike, ka kaluar nëpër etapa evolucionare analoge me fazat e foshnjërisë dhe fëmijërisë në jetën e anëtarëve të saj individualë, dhe tani është në periudhën kulminante të adoleshencës së saj të trazuar që i afrohet asaj të shumëpriturardhja e moshës.

Një pranim i sinqertë se paragjykimi, lufta dhe shfrytëzimi kanë qenë shprehja e fazave të papjekura në një proces të gjerë historik dhe se raca njerëzore po përjeton sot trazirën e pashmangshme e cila shënon moshën e saj kolektive nuk është një arsye për dëshpërim, por një parakusht për të ndërmarrë ndërmarrjen e jashtëzakonshme të ndërtimit të një botë paqësore. Që një ndërmarrje e tillë është e mundur, që ekzistojnë forcat e nevojshme konstruktive, që strukturat bashkuese shoqërore mund të ngrihen, është tema që ne ju nxisim të shqyrtoni.

Çfarëdo vuajtje dhe trazira që mund të kenë vitet e ardhshme, sado të errëta të jenë rrethanat e afërta, komuniteti Bahá’í beson se njerëzimi mund ta përballojë këtë sprovë supreme me besim në rezultatin e tij përfundimtar. Larg sinjalizimit të fundit të civilizimit, ndryshimet konvulsive drejt të cilave njerëzimi po nxitet gjithnjë e më shpejt do të shërbejnë për të çliruar “potencialet e qenësishme në pozitën e njeriut” dhe për të zbuluar “masën e plotë të fatit të tij në tokë, përsosmërinë e lindur të realitetin e tij. ”