Të rinjtë në Bejrut krijojnë një rrjet të rikuperimit të fatkeqësive
BEYRUT-Në ditët pas shpërthimit që tronditi Bejrutin në gusht, një grup të rinjsh të angazhuar në përpjekjet për ndërtimin e komunitetit Bahá’í u mblodhën shpejt për të bërë plane për të ndihmuar me ndihmën dhe shërimin. Ata krijuan një rrjet vullnetar të quajtur “Helping Hub” për të koordinuar veprimet e njerëzve përreth tyre, një nismë që ka evoluar në muajt pasues për t’iu përgjigjur nevojave të vazhdueshme.
“Ne e dinim që duhej të ndihmonim në çdo mënyrë të mundshme,” thotë Karim Mouzahem, një nga të rinjtë që kryeson nismën.
Aktivitetet e vazhdueshme të të rinjve që synojnë fuqizimin shpirtëror dhe moral u kishin dhënë atyre përvojë me nxitjen e bashkëpunimit dhe ndjenjën e përpjekjes së përbashkët midis grupeve të vogla të njerëzve. Tani ata mund ta kanalizojnë këtë kapacitet për të ndërtuar një rrjet vullnetar.
“Ne vendosëm të ndërmarrim një hap shumë të vogël, i cili ishte të hapnim një grup mesazhesh dhe të ftonim të gjithë miqtë dhe njerëzit tanë që takuam përmes përpjekjeve tona për krijimin e komunitetit për të gjetur të tjerët që kishin nevojë për ndihmë dhe për të identifikuar nismat që ishin tashmë duke u zhvilluar
“Kur filluam, ne po mendonim,” Ne jemi vetëm 10 të rinj. Si mund të ndihmojmë? ’Por ne donim t’i shërbenim komunitetit tonë dhe vendit tonë dhe ndiheshim me shpresë pasi 10 pjesëmarrësit shpejt u rritën në 80 vullnetarë të moshave dhe prejardhjeve të ndryshme duke u bashkuar dhe ofruar ndihmë.”
Të gjithë të përfshirë ndanë një frymë shërbimi, duke u dhënë atyre energjinë e nevojshme për të punuar në kushte të vështira.
Të gjithë të përfshirë ndanë një frymë shërbimi, duke u dhënë atyre energjinë e nevojshme për të punuar në kushte të vështira. Për më shumë se një muaj, ata po shpërndanin 300 vakte në ditë, si dhe organizonin dhurime veshjesh, duke ndihmuar në pastrimin e pronave të dëmtuara, duke mbuluar dritaret e thyera dhe duke kryer detyra të tjera. Ata ishin të kujdesshëm për të përdorur pajisjet e duhura dhe për të marrë masa sigurie për të mbrojtur veten dhe të tjerët nga koronavirusi.
Të rinjtë në qendër të nismës e dinin nga përvoja se energjia dhe ndjenja e urgjencës që ndjenin vullnetarët do të kanalizoheshin në mënyrë më efektive përmes veprimeve sistematike. Çdo mëngjes, para se të dilni për të ndihmuar në terren, detyrat do të shpërndaheshin midis vullnetarëve. Në mbrëmje, grupi do të reflektonte me të gjithë të përfshirë në lidhje me përvojën e asaj dite, do të bënte një vlerësim të nevojave dhe do të dilte me një listë të re të detyrave për ditën tjetër.
Hoda Wallace, një anëtare e Asamblesë Shpirtërore Bahí’í të Libanit, thotë: “Ishte shumë inkurajuese të shihje se si ky grup i vogël i të rinjve u ngrit në veprim. Edhe pse të rinj, ata u kanë shërbyer komuniteteve të tyre për vite me radhë dhe kanë zhvilluar kapacitetet e tyre përmes një procesi arsimor, të bazuar në mësimet Bahá’í, që i ndihmon ata ta shohin veten si agjentë në adresimin e nevojave të shoqërisë. Ata kanë fituar aftësi organizative, të tilla si aftësia për të mbajtur statistikat bazë, për të planifikuar në bazë të burimeve dhe për të vepruar në një mënyrë mësimi që erdhi natyrshëm kur ata organizuan Qendrën Ndihmuese. ”
Të rinjtë në qendër të nismës e dinin nga përvoja se energjia dhe ndjenja e urgjencës që ndjenin vullnetarët do të kanalizoheshin në mënyrë më efektive përmes veprimeve sistematike.
Ata që punuan në thelbin e nismës gjetën mbështetje duke u lutur së bashku me komunitetin e tyre në tubimet në internet. Zonja Wallace thotë: “Lutja mbajti dhe mblodhi shumë njerëz së bashku gjatë atyre ditëve të tronditjes dhe trishtimit dhe solli shpresë. Ne po shohim rëndësinë e një shpirti devocional, i cili na ndihmon të forcojmë lidhjet shoqërore dhe të thellojmë rrënjët shpirtërore që na kanë bërë më elastikë përballë kësaj katastrofe. ”
Shumë nga vullnetarët u prekën nga kriza, por gjetën shpresë në shërbim ndaj të tjerëve. Maha Wakim, një psikologe klinike, thotë: “Zyra ime u shkatërrua dhe ishte shkatërruese për mua. Në vend që të ulesha dhe të ndihesha i pafuqishëm, u bashkova me Qendrën Ndihmuese kur një mik më prezantoi me ta. Ishte hapi i parë i udhëtimit tim shërues. Më ndihmoi të ngrihem dhe të ndjehem sikur jam duke bërë diçka dhe duke ndihmuar të tjerët. Të shoh se si të gjithë u mblodhën bëri një ndryshim të madh për mua. ”
Çdo mëngjes, para se të dilni për të ndihmuar në terren, detyrat do të shpërndaheshin mesvullnetarët. Në mbrëmje, grupi do të reflektonte me të gjithë të përfshirë në lidhje me përvojën e asaj dite, do të bënte një vlerësim të nevojave dhe do të dilte me një listë të re të detyrave për ditën tjetër.
Megjithëse Qendra Ndihmuese u shfaq në përgjigje të pasojave të menjëhershme të shpërthimit në Bejrut, javët e fundit ai i ka kushtuar vëmendje më të madhe zhvillimit afatgjatë dhe ka bashkëpunuar gjithnjë e më shumë me grupe dhe organizata të tjera për të adresuar sfidat e vazhdueshme. Të rinjtë kanë qenë në gjendje të mbledhin informacion nga toka, i cili regjistrohet me përpikëri dhe përdoret për të sjellë nevoja të ndryshme në vëmendjen e organizatave të tjera që janë në pozitë më të mirë për të ndihmuar.
Lara Mansour, e cila ka punuar me Helping Hub që në ditët e para, thotë: “Një aspekt thelbësor i procesit arsimor Bahá’í është zhvillimi i kapacitetit për veprim afatgjatë përmes rritjes së shkallës së unitetit midis njerëzve. Kur ishim në terren pamë nevojën për organizim. Për shembull, një zonë e Bejrutit u përmbyt me oferta ushqimi, uji dhe ndihme të tjera, ndërsa zonat e tjera morën më pak vëmendje, ose aspak. Kështu që ne tani kemi filluar një nismë tjetër që ndihmon organizatat të koordinojnë përpjekjet mes tyre.
“Kjo ka lejuar aktorë të ndryshëm shoqërorë të konsultohen dhe veprojnë në mënyrë të bashkuar. Tani ka takime online me 50 persona që flasin për qëllimet rreth të cilave ne të gjithë jemi të bashkuar. Duke zhvilluar një vizion kolektiv dhe një ndjenjë qëllimi na jep të gjithëve një kapacitet më të madh për të adresuar nevojat me mbështetjen e ndihmës së jashtme. ”
Karim reflekton se çfarë ka nënkuptuar kjo përvojë për të rinjtë. “Të gjithë ne të rinjtë kemi kontrolluar realitetin për qëllimin tonë të vërtetë në jetë. Ato javë kur ishim në terren duke ndihmuar njerëzit nga mëngjesi në mbrëmje ishin shumë të vështira, por shumë të bukura sepse ishim bashkë dhe shërbimi ynë na solli shpresë. Ndërsa kthehemi në jetën tonë të përditshme, kuptojmë se nuk jemi të kënaqur me punën ditë për ditë pa një ndjenjë qëllimi. Ne duhet t’u shërbejmë komuniteteve tona, sepse nga këtu vjen lumturia e vërtetë. “
Në Tetor 1985, Shtëpia Universale e Drejtësisë i drejtoi një letër gjeneralitetit të njerëzimit mbi temën e paqes universale, të titulluar “Premtimi i Paqes Botërore”. Ky seksion i faqes në internet paraqet të gjithë tekstin nga deklarata. Më poshtë mund të lexoni hapjen e këtij dokumenti. Gjithashtu mund të shkarkohet nga Biblioteka e Referencës Bahá’.
Paqja e Madhe drejt së cilës njerëzit e vullnetit të mirë gjatë shekujve kanë prirur zemrat e tyre, nga të cilët shikuesit dhe poetët për breza të panumërt kanë shprehur vizionin e tyre, dhe për të cilën nga mosha në moshë shkrimet e shenjta të njerëzimit kanë mbajtur vazhdimisht premtimin, tani është në e fundit brenda mundësive të kombeve. Për herë të parë në histori është e mundur që të gjithë të shikojnë të gjithë planetin, me të gjithë popujt e tij të shumtë të larmishëm, në një perspektivë. Paqja botërore nuk është vetëm e mundur, por e pashmangshme. Stageshtë faza tjetër në evolucionin e këtij planeti – sipas fjalëve të një mendimtari të madh, “planetizimi i njerëzimit”.
Nëse paqja do të arrihet vetëm pas tmerreve të paimagjinueshme të nxitura nga kapja kokëfortë e njerëzimit në modelet e vjetra të sjelljes, apo do të përqafohet tani nga një akt vullneti konsultativ, është zgjedhja para të gjithëve që banojnë në tokë. Në këtë pikë kritike kur problemet e pazgjidhshme me të cilat ballafaqohen kombet janë shkrirë në një shqetësim të përbashkët për të gjithë botën, dështimi për të frenuar valën e konfliktit dhe çrregullimeve do të ishte pa përgjegjësi.
Ndër shenjat e favorshme janë fuqia në rritje e vazhdueshme e hapave drejt rendit botëror të marra fillimisht afër fillimit të këtij shekulli në krijimin e Lidhjes së Kombeve, të pasuar nga Organizata e Kombeve të Bashkuara me bazë më të gjerë; arritja që nga Lufta e Dytë Botërore e pavarësisë nga shumica e të gjitha kombeve në tokë, duke treguar përfundimin e procesit të ndërtimit të kombit dhe përfshirjen e këtyre kombeve të rinj me ato më të vjetra në çështjet me interes të ndërsjellë; rritja e madhe pasuese e bashkëpunimit midis popujve dhe grupeve deri më tani të izoluar dhe antagonistë në ndërmarrjet ndërkombëtare në fushat shkencore, arsimore, juridike, ekonomike dhe kulturore; rritja në dekadat e fundit e një numri të paparë të organizatave humanitare ndërkombëtare; përhapja e lëvizjeve të grave dhe të rinjve që bëjnë thirrje për t’i dhënë fund luftës; dhe pjelljen spontane të zgjerimit të rrjeteve të njerëzve të zakonshëm që kërkojnë mirëkuptim përmes komunikimit personal.
Përparimet shkencore dhe teknologjike që po ndodhin në këtë shekull të bekuar jashtëzakonisht sjellin një rritje të madhe përpara në evolucionin shoqëror të planetit dhe tregojnë mjetet me të cilat mund të zgjidhen problemet praktike të njerëzimit. Ato sigurojnë, me të vërtetë, mjetet për administrimin e jetës komplekse të një bote të bashkuar. Megjithatë barrierat vazhdojnë. Dyshimet, keqkuptimet, paragjykimet, dyshimet dhe interesi i ngushtë vetjak përfshijnë kombet dhe popujt në marrëdhëniet e tyre me njëri-tjetrin.
Outshtë jashtë një ndjenje të thellë të detyrës shpirtërore dhe morale që ne jemi të detyruar në këtë moment të përshtatshëm për të tërhequr vëmendjen tuaj në njohuritë depërtuese u komunikua së pari sundimtarëve të njerëzimit më shumë se një shekull më parë nga Bahá’u’lláh, Themeluesi i Besimit Bahá’í, për të cilin ne jemi të Besuarit.
“Erërat e dëshpërimit,” shkroi Bahá’u’lláh -u, “mjerisht, fryjnë nga çdo drejtim dhe grindja që ndan dhe godet racën njerëzore po rritet çdo ditë. Shenjat e konvulsioneve dhe kaosit të afërt tani mund të dallohen, për aq sa rendi mbizotërues duket të jetë me të meta për keqardhje. ” Ky gjykim profetik është vërtetuar shumë nga përvoja e zakonshme e njerëzimit. Të metat në rendin mbizotërues bien në sy në pamundësinë e shteteve sovrane të organizuara si Kombet e Bashkuara për të ekzorcuar fantazmën e luftës, kolapsin e kërcënuar të rendit ekonomik ndërkombëtar, përhapjen e anarkisë dhe terrorizmit dhe vuajtjet e mëdha që janë këto dhe vuajtjet e tjera duke shkaktuar rritjen e milionave. Në të vërtetë, aq shumë agresioni dhe konflikti kanë arritur të karakterizojnë sistemet tona sociale, ekonomike dhe fetare, saqë shumë prej tyre i janë nënshtruar mendimit se një sjellje e tillë është e natyrshme për natyrën njerëzore dhe për këtë arsye e pashmangshme.
Me ngulitjen e këtij këndvështrimi, një kontradiktë paralizuese është zhvilluar në çështjet njerëzore. Nga njëra anë, njerëzit e të gjitha kombeve shpallin jo vetëm gatishmërinë e tyre, por dëshirën e tyre për paqe dhe harmoni, për t’i dhënë fund frikësimeve të tmerrshme që mundojnë jetën e tyre të përditshme. Nga ana tjetër, miratimi jokritik i jepet propozimit se qeniet njerëzore janë egoiste dhe agresive të pakorrigjueshme dhe kështu të paafta për të ngritur një sistem shoqëror njëherësh progresiv dhe paqësor, dinamik dhe harmonik, një sistem që i jep lojë falas krijimtarisë dhe iniciativës individuale, por bazuar në bashkëpunimi dhe reciprociteti.
Ndërsa nevoja për paqe bëhet më urgjente, kjo kontradiktë themelore, e cila pengon realizimin e saj, kërkon një rivlerësim të supozimeve mbi të cilat bazohet pikëpamja e përhapur e gjendjes historike të njerëzimit. E shqyrtuar në mënyrë të paanshme, provat zbulojnë se një sjellje e tillë, larg shprehjes së vetes së vërtetë të njeriut, përfaqëson një shtrembërim të shpirtit njerëzor. Kënaqësia në këtë pikë do t’u mundësojë të gjithë njerëzve të vënë në lëvizje forca shoqërore konstruktive të cilat, sepse janë në përputhje me natyrën njerëzore, do të nxisin harmoninë dhe bashkëpunimin në vend të luftës dhe konfliktit.
Të zgjedhësh një kurs të tillë nuk do të thotë të mohosh të kaluarën e njerëzimit, por ta kuptosh atë. Besimi Bahá’í e konsideron konfuzionin aktual botëror dhe gjendjen katastrofike në çështjet njerëzore si një fazë natyrore në një proces organik që çon përfundimisht dhe në mënyrë të parezistueshme në bashkimin e racës njerëzore në një rend të vetëm shoqëror, kufijtë e të cilit janë ato të planetit. Raca njerëzore, si një njësi e veçantë, organike, ka kaluar nëpër etapa evolucionare analoge me fazat e foshnjërisë dhe fëmijërisë në jetën e anëtarëve të saj individualë, dhe tani është në periudhën kulminante të adoleshencës së saj të trazuar që i afrohet asaj të shumëpriturardhja e moshës.
Një pranim i sinqertë se paragjykimi, lufta dhe shfrytëzimi kanë qenë shprehja e fazave të papjekura në një proces të gjerë historik dhe se raca njerëzore po përjeton sot trazirën e pashmangshme e cila shënon moshën e saj kolektive nuk është një arsye për dëshpërim, por një parakusht për të ndërmarrë ndërmarrjen e jashtëzakonshme të ndërtimit të një botë paqësore. Që një ndërmarrje e tillë është e mundur, që ekzistojnë forcat e nevojshme konstruktive, që strukturat bashkuese shoqërore mund të ngrihen, është tema që ne ju nxisim të shqyrtoni.
Çfarëdo vuajtje dhe trazira që mund të kenë vitet e ardhshme, sado të errëta të jenë rrethanat e afërta, komuniteti Bahá’í beson se njerëzimi mund ta përballojë këtë sprovë supreme me besim në rezultatin e tij përfundimtar. Larg sinjalizimit të fundit të civilizimit, ndryshimet konvulsive drejt të cilave njerëzimi po nxitet gjithnjë e më shpejt do të shërbejnë për të çliruar “potencialet e qenësishme në pozitën e njeriut” dhe për të zbuluar “masën e plotë të fatit të tij në tokë, përsosmërinë e lindur të realitetin e tij. ”
