Përçarja është thelbi i problemeve që prekin aq rëndë planetin. Ai përshkon qëndrimet në të gjitha departamentet e jetës. Shtë në zemër të të gjitha konflikteve të mëdha midis kombeve dhe popujve. Akoma më seriozisht, përçarja është e zakonshme në marrëdhëniet midis feve dhe brenda feve, duke dëmtuar ndikimin shpirtëror dhe moral, të cilin është qëllimi i tyre kryesor.
(Për Bahá’í -të e Botës, 26 nëntor 1992)
Komuniteti Bahá’í ka punuar me këmbëngulje brenda kuadrit të Planeve globale të nxjerra nga Shtëpia e Drejtësisë dhe ka arritur të krijojë një model të jetës Bahá’í që promovon zhvillimin shpirtëror të individit dhe kanalizon energjitë kolektive të anëtarëve të tij drejt ringjalljen shpirtërore të shoqërisë. Ajo ka fituar kapacitetin për të arritur një numër të madh të shpirtrave pritës me mesazhin, për t’i konfirmuar ato dhe për të thelluar kuptimin e tyre për gjërat thelbësore të Besimit që ata kanë përqafuar. Ai ka mësuar të përkthejë parimin e konsultimit të shpallur nga Themeluesi i tij në një mjet efektiv për vendimmarrjen kolektive dhe për të edukuar anëtarët e tij në përdorimin e tij. Ajo ka hartuar programe për edukimin shpirtëror dhe moral të anëtarëve të saj më të vegjël dhe i ka shtrirë ato jo vetëm tek fëmijët e vet dhe të rinjtë e vegjël, por edhe tek ata të komunitetit më të gjerë. Me grupin e talenteve në dispozicionin e saj, ajo ka krijuar një trup të pasur letërsie e cila përfshin vëllime në shumë gjuhë që adresojnë nevojat e tij dhe interesin e publikut të gjerë. Ajo është përfshirë gjithnjë e më shumë në çështjet e shoqërisë në përgjithësi, duke ndërmarrë një mori projektesh të zhvillimit shoqëror dhe ekonomik … Ajo ka bërë hapa të rëndësishëm në shumëfishimin e burimeve të saj njerëzore përmes një programi trajnimi që arrin bazat e komunitetit dhe ka zbuluar metoda dhe instrumente për krijimin e një modeli të qëndrueshëm të rritjes.
(Drejtuar Bahá’ -ve të Botës, Ridvan 2006)
Mijëra e mijëra, duke përqafuar larminë e të gjithë familjes njerëzore, janë angazhuar në studimin sistematik të Fjalës Krijuese në një mjedis që është menjëherë serioz dhe ngritës. Ndërsa përpiqen të zbatojnë përmes një procesi veprimi, reflektimi dhe konsultimi njohuritë e fituara në këtë mënyrë, ata e shohin ngritjen e kapacitetit të tyre për t’i shërbyer Kauzës në nivele të reja. Duke iu përgjigjur dëshirës më të madhe të çdo zemre për të komunikuar me Krijuesin e saj, ata kryejnë akte adhurimi kolektive në mjedise të ndryshme, duke u bashkuar me të tjerët në lutje, duke zgjuar ndjeshmëritë shpirtërore dhe duke formuar një model jete të dalluar për karakterin e tij devocional. Ndërsa thërrasin njëri -tjetrin në shtëpitë e tyre dhe bëjnë vizita te familjet, miqtë dhe të njohurit, ata hyjnë në diskutime të qëllimshme mbi temat e rëndësisë shpirtërore, thellojnë njohuritë e tyre për Besimin, ndajnë mesazhin e Bahá’u’lláh -ut dhe mirëpresin një numër në rritje në bashkohuni me ta në një ndërmarrje të fuqishme shpirtërore. Të vetëdijshëm për aspiratat e fëmijëve të botës dhe nevojën e tyre për edukim shpirtëror, ata i zgjerojnë përpjekjet e tyre gjerësisht për të përfshirë kontigjente gjithnjë e në rritje të pjesëmarrësve në klasa që bëhen qendra tërheqëse për të rinjtë dhe forcojnë rrënjët e Besimit në shoqëri. Ato ndihmojnë të rinjtë e vegjël të kalojnë nëpër një fazë vendimtare të jetës së tyre dhe të fuqizohen për të drejtuar energjitë e tyre drejt përparimit të qytetërimit. Dhe me përparësinë e një bollëku më të madh të burimeve njerëzore, një numër në rritje i tyre janë në gjendje të shprehin besimin e tyre përmes një valë në rritje të përpjekjeve që adresojnë nevojat e njerëzimit në të dy dimensionet e tyre shpirtërore dhe materiale.
(Për Bahá’í -të e Botës, Ridvan 2008)
Fëmijët janë thesari më i çmuar që mund të ketë një komunitet, sepse në to janë premtimi dhe garancia e së ardhmes. Ato mbajnë fara të karakterit të shoqërisë së ardhshme, e cila është formuar kryesisht nga ajo që të rriturit që përbëjnë komunitetin bëjnë ose nuk arrijnë të bëjnë në lidhje me fëmijët. Ato janë një besim që asnjë komunitet nuk mund ta neglizhojë pa u ndëshkuar. Një dashuri gjithëpërfshirëse për fëmijët, mënyra e trajtimit të tyre, cilësia e vëmendjes së treguar ndaj tyre, fryma e sjelljes së të rriturve ndaj tyre-të gjitha këto janë ndër aspektet vitale të qëndrimit të nevojshëm. Dashuria kërkon disiplinë, guxim për t’i mësuar fëmijët me vështirësi, për të mos i kënaqur tekat e tyre ose për t’i lënë ata plotësisht në duart e tyre. Duhet të mbahet një atmosferë në të cilën fëmijët të ndiejnë se i përkasin komunitetit dhe marrin pjesë në qëllimin e tij.
(Drejtuar Bahá’ -ve të Botës, Ridvan 2000)
Përjetësimi i injorancës është një formë më e rëndë e shtypjes; ai përforcon muret e shumta të paragjykimeve që qëndrojnë si barriera në realizimin e njëshmërisë së njerëzimit, njëherësh qëllimi dhe parimi i funksionimit të Zbulesës së Bahá’u’lláh -ut. Qasja në njohuri është e drejta e çdo qenieje njerëzore, dhe pjesëmarrja në gjenerimin, zbatimin dhe përhapjen e saj një përgjegjësi që të gjithë duhet ta mbajnë mbi vete në ndërmarrjen e madhe të ndërtimit të një qytetërimi të begatë botëror – secili individ sipas talenteve dhe aftësive të tij ose të saj. Drejtësia kërkon pjesëmarrje universale. Kështu, ndërsa veprimi shoqëror mund të përfshijë ofrimin e mallrave dhe shërbimeve në një formë, shqetësimi i tij kryesor duhet të jetë ndërtimi i kapaciteteve brenda një popullate të caktuar për të marrë pjesë në krijimin e një bote më të mirë.
(Drejtuar Bahá’í -ve të Botës, Ridvan 2010)
Gjatë historisë njerëzore, ndërveprimet midis [individit, institucioneve dhe komunitetit] kanë qenë të mbushura me vështirësi në çdo hap, me zhurmën individuale për liria, institucioni që kërkon nënshtrim dhe komuniteti që pretendon përparësi. Çdo shoqëri ka përcaktuar, në një mënyrë ose në një tjetër, marrëdhëniet që lidhin të tre, duke krijuar periudha stabiliteti, të ndërthurura me trazira. Sot, në këtë epokë të tranzicionit, ndërsa njerëzimi përpiqet të arrijë pjekurinë e tij kolektive, marrëdhënie të tilla – jo, vetë konceptimi i individit, i institucioneve shoqërore dhe i komunitetit – vazhdojnë të sulmohen nga kriza shumë të shumta për t’u numëruar. Kriza botërore e autoritetit jep prova të mjaftueshme. Kaq të rënda kanë qenë abuzimet e tij, dhe kaq të thellë dyshimi dhe pakënaqësia që ngjall tani, saqë bota po bëhet gjithnjë e më e pakontrollueshme – një situatë e bërë edhe më e rrezikshme nga dobësimi i lidhjeve të komunitetit.
Çdo ndjekës i Bahá’u’lláh -ut e di mirë se qëllimi i Zbulesës së Tij është të krijojë një krijim të ri. Sapo “Thirrja e Parë doli nga buzët e Tij, atëherë i gjithë krijimi u revolucionarizua dhe gjithçka që është në qiej dhe gjithçka që është në tokë u trazua në thellësi”. Individi, institucionet dhe bashkësia – tre protagonistët në Planin Hyjnor – po formohen nën ndikimin e drejtpërdrejtë të Zbulesës së Tij, dhe po shfaqet një konceptim i ri i secilit, i përshtatshëm për një njerëzim që ka ardhur në moshë. Marrëdhëniet që i lidhin ato gjithashtu, po pësojnë një transformim të thellë, duke sjellë në sferën e ekzistencës fuqitë ndërtuese të qytetërimit, të cilat mund të çlirohen vetëm në përputhje me dekretin e Tij.
(Konferencës së Bordit të Këshilltarëve Kontinental, 28 Dhjetor 2010)
Paqja e Madhe drejt së cilës njerëzit e vullnetit të mirë gjatë shekujve kanë prirur zemrat e tyre, nga të cilat shikuesit dhe poetët për breza të panumërt kanë shprehur vizionin e tyre, dhe për të cilat nga mosha në moshë shkrimet e shenjta të njerëzimit kanë mbajtur vazhdimisht premtimin, tani është më në fund brenda mundësive të kombeve. Për herë të parë në histori është e mundur që të gjithë të shikojnë të gjithë planetin, me të gjithë popujt e tij të shumtë të larmishëm, në një perspektivë. Paqja botërore nuk është vetëm e mundur, por e pashmangshme. Stageshtë faza tjetër në evolucionin e këtij planeti…
Ndalimi i armëve bërthamore, ndalimi i përdorimit të gazrave helmues, apo nxjerrja jashtë ligjit e luftës kundër mikrobeve nuk do të heqë shkaqet rrënjësore të luftës. Sado të rëndësishme masa të tilla praktike padyshim që janë si elemente të procesit të paqes, ato në vetvete janë shumë sipërfaqësore për të ushtruar ndikim të qëndrueshëm … Duhet të miratohet një kuadër i mirëfilltë universal.
(Premtimi i paqes botërore)
Çdo ditë që kalon, rritet rreziku që zjarret në rritje të paragjykimeve fetare të ndezin një shpërthim mbarëbotëror, pasojat e të cilit janë të paimagjinueshme. Një rrezik i tillë qeveria civile, pa ndihmë, nuk mund të kapërcehet. As nuk duhet të mashtrojmë veten se thirrjet për tolerancë reciproke mund të shpresojnë vetëm për të shuar armiqësitë që pretendojnë se posedojnë sanksionin hyjnor. Kriza i bën thirrje udhëheqjes fetare për një shkëputje nga e kaluara aq vendimtare sa ato që i hapën rrugën shoqërisë për të trajtuar paragjykimet po aq gërryese të racës, gjinisë dhe kombit. Çfarëdo justifikimi që ekziston për ushtrimin e ndikimit në çështjet e ndërgjegjes qëndron në shërbimin e mirëqenies së njerëzimit. Në këtë pikë kthese më të madhe në historinë e qytetërimit, kërkesat e një shërbimi të tillë nuk mund të ishin më të qarta. “Mirëqenia e njerëzimit, paqja dhe siguria e tij janë të paarritshme”, nxit Bahá’u’lláh-u, “nëse dhe derisa uniteti i tij të jetë vendosur në mënyrë të vendosur.”
(Letër drejtuar udhëheqësve fetarë të botës)
Në Tetor 1985, Shtëpia Universale e Drejtësisë i drejtoi një letër gjeneralitetit të njerëzimit mbi temën e paqes universale, të titulluar “Premtimi i Paqes Botërore”. Ky seksion i faqes në internet paraqet të gjithë tekstin nga deklarata. Më poshtë mund të lexoni hapjen e këtij dokumenti. Gjithashtu mund të shkarkohet nga Biblioteka e Referencës Bahá’.
Paqja e Madhe drejt së cilës njerëzit e vullnetit të mirë gjatë shekujve kanë prirur zemrat e tyre, nga të cilët shikuesit dhe poetët për breza të panumërt kanë shprehur vizionin e tyre, dhe për të cilën nga mosha në moshë shkrimet e shenjta të njerëzimit kanë mbajtur vazhdimisht premtimin, tani është në e fundit brenda mundësive të kombeve. Për herë të parë në histori është e mundur që të gjithë të shikojnë të gjithë planetin, me të gjithë popujt e tij të shumtë të larmishëm, në një perspektivë. Paqja botërore nuk është vetëm e mundur, por e pashmangshme. Stageshtë faza tjetër në evolucionin e këtij planeti – sipas fjalëve të një mendimtari të madh, “planetizimi i njerëzimit”.
Nëse paqja do të arrihet vetëm pas tmerreve të paimagjinueshme të nxitura nga kapja kokëfortë e njerëzimit në modelet e vjetra të sjelljes, apo do të përqafohet tani nga një akt vullneti konsultativ, është zgjedhja para të gjithëve që banojnë në tokë. Në këtë pikë kritike kur problemet e pazgjidhshme me të cilat ballafaqohen kombet janë shkrirë në një shqetësim të përbashkët për të gjithë botën, dështimi për të frenuar valën e konfliktit dhe çrregullimeve do të ishte pa përgjegjësi.
Ndër shenjat e favorshme janë fuqia në rritje e vazhdueshme e hapave drejt rendit botëror të marra fillimisht afër fillimit të këtij shekulli në krijimin e Lidhjes së Kombeve, të pasuar nga Organizata e Kombeve të Bashkuara me bazë më të gjerë; arritja që nga Lufta e Dytë Botërore e pavarësisë nga shumica e të gjitha kombeve në tokë, duke treguar përfundimin e procesit të ndërtimit të kombit dhe përfshirjen e këtyre kombeve të rinj me ato më të vjetra në çështjet me interes të ndërsjellë; rritja e madhe pasuese e bashkëpunimit midis popujve dhe grupeve deri më tani të izoluar dhe antagonistë në ndërmarrjet ndërkombëtare në fushat shkencore, arsimore, juridike, ekonomike dhe kulturore; rritja në dekadat e fundit e një numri të paparë të organizatave humanitare ndërkombëtare; përhapja e lëvizjeve të grave dhe të rinjve që bëjnë thirrje për t’i dhënë fund luftës; dhe pjelljen spontane të zgjerimit të rrjeteve të njerëzve të zakonshëm që kërkojnë mirëkuptim përmes komunikimit personal.
Përparimet shkencore dhe teknologjike që po ndodhin në këtë shekull të bekuar jashtëzakonisht sjellin një rritje të madhe përpara në evolucionin shoqëror të planetit dhe tregojnë mjetet me të cilat mund të zgjidhen problemet praktike të njerëzimit. Ato sigurojnë, me të vërtetë, mjetet për administrimin e jetës komplekse të një bote të bashkuar. Megjithatë barrierat vazhdojnë. Dyshimet, keqkuptimet, paragjykimet, dyshimet dhe interesi i ngushtë vetjak përfshijnë kombet dhe popujt në marrëdhëniet e tyre me njëri-tjetrin.
Outshtë jashtë një ndjenje të thellë të detyrës shpirtërore dhe morale që ne jemi të detyruar në këtë moment të përshtatshëm për të tërhequr vëmendjen tuaj në njohuritë depërtuese u komunikua së pari sundimtarëve të njerëzimit më shumë se një shekull më parë nga Bahá’u’lláh, Themeluesi i Besimit Bahá’í, për të cilin ne jemi të Besuarit.
“Erërat e dëshpërimit,” shkroi Bahá’u’lláh -u, “mjerisht, fryjnë nga çdo drejtim dhe grindja që ndan dhe godet racën njerëzore po rritet çdo ditë. Shenjat e konvulsioneve dhe kaosit të afërt tani mund të dallohen, për aq sa rendi mbizotërues duket të jetë me të meta për keqardhje. ” Ky gjykim profetik është vërtetuar shumë nga përvoja e zakonshme e njerëzimit. Të metat në rendin mbizotërues bien në sy në pamundësinë e shteteve sovrane të organizuara si Kombet e Bashkuara për të ekzorcuar fantazmën e luftës, kolapsin e kërcënuar të rendit ekonomik ndërkombëtar, përhapjen e anarkisë dhe terrorizmit dhe vuajtjet e mëdha që janë këto dhe vuajtjet e tjera duke shkaktuar rritjen e milionave. Në të vërtetë, aq shumë agresioni dhe konflikti kanë arritur të karakterizojnë sistemet tona sociale, ekonomike dhe fetare, saqë shumë prej tyre i janë nënshtruar mendimit se një sjellje e tillë është e natyrshme për natyrën njerëzore dhe për këtë arsye e pashmangshme.
Me ngulitjen e këtij këndvështrimi, një kontradiktë paralizuese është zhvilluar në çështjet njerëzore. Nga njëra anë, njerëzit e të gjitha kombeve shpallin jo vetëm gatishmërinë e tyre, por dëshirën e tyre për paqe dhe harmoni, për t’i dhënë fund frikësimeve të tmerrshme që mundojnë jetën e tyre të përditshme. Nga ana tjetër, miratimi jokritik i jepet propozimit se qeniet njerëzore janë egoiste dhe agresive të pakorrigjueshme dhe kështu të paafta për të ngritur një sistem shoqëror njëherësh progresiv dhe paqësor, dinamik dhe harmonik, një sistem që i jep lojë falas krijimtarisë dhe iniciativës individuale, por bazuar në bashkëpunimi dhe reciprociteti.
Ndërsa nevoja për paqe bëhet më urgjente, kjo kontradiktë themelore, e cila pengon realizimin e saj, kërkon një rivlerësim të supozimeve mbi të cilat bazohet pikëpamja e përhapur e gjendjes historike të njerëzimit. E shqyrtuar në mënyrë të paanshme, provat zbulojnë se një sjellje e tillë, larg shprehjes së vetes së vërtetë të njeriut, përfaqëson një shtrembërim të shpirtit njerëzor. Kënaqësia në këtë pikë do t’u mundësojë të gjithë njerëzve të vënë në lëvizje forca shoqërore konstruktive të cilat, sepse janë në përputhje me natyrën njerëzore, do të nxisin harmoninë dhe bashkëpunimin në vend të luftës dhe konfliktit.
Të zgjedhësh një kurs të tillë nuk do të thotë të mohosh të kaluarën e njerëzimit, por ta kuptosh atë. Besimi Bahá’í e konsideron konfuzionin aktual botëror dhe gjendjen katastrofike në çështjet njerëzore si një fazë natyrore në një proces organik që çon përfundimisht dhe në mënyrë të parezistueshme në bashkimin e racës njerëzore në një rend të vetëm shoqëror, kufijtë e të cilit janë ato të planetit. Raca njerëzore, si një njësi e veçantë, organike, ka kaluar nëpër etapa evolucionare analoge me fazat e foshnjërisë dhe fëmijërisë në jetën e anëtarëve të saj individualë, dhe tani është në periudhën kulminante të adoleshencës së saj të trazuar që i afrohet asaj të shumëpriturardhja e moshës.
Një pranim i sinqertë se paragjykimi, lufta dhe shfrytëzimi kanë qenë shprehja e fazave të papjekura në një proces të gjerë historik dhe se raca njerëzore po përjeton sot trazirën e pashmangshme e cila shënon moshën e saj kolektive nuk është një arsye për dëshpërim, por një parakusht për të ndërmarrë ndërmarrjen e jashtëzakonshme të ndërtimit të një botë paqësore. Që një ndërmarrje e tillë është e mundur, që ekzistojnë forcat e nevojshme konstruktive, që strukturat bashkuese shoqërore mund të ngrihen, është tema që ne ju nxisim të shqyrtoni.
Çfarëdo vuajtje dhe trazira që mund të kenë vitet e ardhshme, sado të errëta të jenë rrethanat e afërta, komuniteti Bahá’í beson se njerëzimi mund ta përballojë këtë sprovë supreme me besim në rezultatin e tij përfundimtar. Larg sinjalizimit të fundit të civilizimit, ndryshimet konvulsive drejt të cilave njerëzimi po nxitet gjithnjë e më shpejt do të shërbejnë për të çliruar “potencialet e qenësishme në pozitën e njeriut” dhe për të zbuluar “masën e plotë të fatit të tij në tokë, përsosmërinë e lindur të realitetin e tij. ”