Zoti në Thelbin e Tij dhe në Veten e Tij ka qenë ndonjëherë i padukshëm, i paarritshëm dhe i panjohur.
( Bahá’u’lláh, Letër drejtuar Birit të Ujkut )
Zoti … është dhe ka qenë përgjithmonë, një dhe i vetëm … i përjetshëm në të kaluarën, i përjetshëm në të ardhmen.
( Pastrime nga Shkrimet e Bahá’u’lláh , XCIV )
Lavdërimi i vetëm për unitetin e Zotit, dhe i gjithë nderimi për Atë, Zotin sovran, Sundimtarin e pakrahasueshëm dhe të gjithë lavdishëm të universit, i Cili , nga hiçi absolut, ka krijuar realitetin e të gjitha gjërave, i Cili, nga hiçi, ka krijuar elementët më të rafinuar dhe më delikatë të krijimit të Tij, dhe i Cili, duke shpëtuar krijesat e Tij nga poshtërimi i largësisë dhe rreziqet e zhdukjes përfundimtare , i ka pranuar ata në mbretërinë e Tij të lavdisë së pakorruptueshme. Asgjë më pak se hiri i Tij gjithëpërfshirës, mëshira e Tij gjithëpërfshirëse, mund ta kishte arritur.
( Pastrime nga Shkrimet e Bahá’u’lláh , XXVII )
Si do ta njohim Perëndinë? Ne e njohim Atë nga cilësitë e Tij. Ne e njohim Atë nga shenjat e Tij. Ne e njohim Atë me emrat e Tij… Nëse dëshirojmë të lidhemi me realitetin e Hyjnisë, ne e bëjmë këtë duke njohur fenomenet e tij, atributet dhe gjurmët e tij, të cilat janë të përhapura në univers.
( ‘Abdu’l-Bahá, Shpallja e Paqes Universale )
O BIRI I NJERIUT! I mbuluar me qenien Time të lashtë dhe në përjetësinë e lashtë të esencës Sime, unë e njihja dashurinë Time për ty; prandaj të krijova, të gdhend mbi ty imazhin tim dhe të zbulova për ty bukurinë time.
( Bahá’u’lláh, Fjalët e fshehura , arabisht nr. 3 )
Pasi krijoi botën dhe gjithçka që jeton dhe lëviz në të, Ai, përmes veprimit të drejtpërdrejtë të Vullnetit të Tij të pakontrolluar dhe sovran, zgjodhi t’i japë njeriut dallimi dhe aftësia unike për ta njohur Atë dhe për ta dashur Atë – një aftësi që duhet patjetër të konsiderohet si impulsi gjenerues dhe qëllimi kryesor që qëndron në themel të të gjithë krijimit… Mbi realitetin e brendshëm të secilës gjë të krijuar Ai ka hedhur dritën e njërit të emrave të Tij, dhe e bëri atë një marrës të lavdisë së një prej atributeve të Tij. Mbi realitetin e njeriut, megjithatë, Ai e ka përqendruar shkëlqimin e të gjithë emrave dhe atributeve të Tij dhe e ka bërë atë një pasqyrë të Vetes së Tij. Njeriu nga të gjitha gjërat e krijuara është veçuar për një favor kaq të madh, aq të durueshëm për një dhuratë.
( Pastrime nga Shkrimet e Bahá’u’lláh , XXVII )
Dera e njohjes së Qenies së Lashtë ka qenë ndonjëherë dhe do të vazhdojë të jetë përgjithmonë, e mbyllur përballë njerëzve. Kuptimi i askujt nuk do të ketë kurrë qasje në oborrin e Tij të shenjtë. Në shenjë të mëshirës së Tij, megjithatë, dhe si një dëshmi e dashamirësisë së Tij, Ai u ka shfaqur njerëzve Yjet e Udhëzimit të Tij hyjnor, Simbolet e unitetit të Tij hyjnor dhe ka urdhëruar njohjen e këtyre Qenieve të Shenjtëruara si identike. me njohjen e Vetes së Tij. Kush i njeh ata, ka njohur Perëndinë. Kush dëgjon thirrjen e tyre, ka dëgjuar Zërin e Perëndisë dhe kush dëshmon për të vërtetën e Zbulesës së tyre, ka dëshmuar për të vërtetën e Vetë Perëndisë. Kush largohet prej tyre, është larguar nga Zoti dhe kush nuk beson në ta, nuk ka besuar në Perëndinë.
( Pastro fjalë nga Shkrimet e Bahá’u’lláh , XXI )
Këto Paraqitje janë marrësit e Urdhrit Hyjnor dhe agimet e Shpalljes së Tij … Nëse do të vëzhgosh me sy diskriminues, do t’i shikosh të gjithë të qëndrueshëm në të njëjtën tabernakull, duke fluturuar në të njëjtin qiell, ulur në të njëjtin fron, duke shqiptuar të njëjtën fjalim dhe duke shpallur të njëjtin Besim. I tillë është uniteti i atyre Thelbave të qenies, atyre Ndriçuesve të shkëlqimit të pafund dhe të pamatshëm!
( Bahá’u’lláh, The Kitáb-i-Íqan )
Se bashkësitë e ndryshme të tokës dhe sistemet e shumta të besimit fetar, nuk duhet të lejohen kurrë të nxisin ndjenjat e armiqësisë midis njerëzve, është, në këtë Ditë, të thelbit të Besimit të Zotit dhe Fesë së Tij. Këto parime dhe ligje, këto sisteme të vendosura fort dhe të fuqishme, kanë dalë nga një Burim dhe janë rrezet e një Dritë. Se ato ndryshojnë njëra nga tjetra, i atribuohet kërkesave të ndryshme të moshave në të cilat ato u shpallën.
( Bahá’u’lláh, Letër drejtuar Birit të Ujkut )
Fetë e ndryshme kanë një të vërtetë në themel të tyre; prandaj, realiteti i tyre është një.
( ‘Abdu’l-Bahá, Shpallja e Paqes Universale )
Ajo që Zoti ka caktuar si ilaçi sovran dhe instrumenti më i fuqishëm për shërimin e të gjithë botës është bashkimi i të gjithë popujve të tij në një Kauzë universale , një Besim i zakonshëm.
( Bahá’u’lláh, Thirrjet e Zotit të ushtrive )
Parimi themelor i shpallur nga Bahá’u’lláh-u… është se e vërteta fetare nuk është absolute por relative, se Zbulesa Hyjnore është një proces i vazhdueshëm dhe progresiv, që të gjitha fetë e mëdha të botës janë me origjinë hyjnore, se parimet e tyre themelore janë në harmoni të plotë, se qëllimet dhe qëllimet e tyre janë një dhe të njëjta, se mësimet e tyre nuk janë veçse aspekte të një të vërtete, se funksionet e tyre janë plotësuese, se ato ndryshojnë vetëm në aspektet jo -thelbësore të doktrinave të tyre dhe se misionet e tyre përfaqësojnë faza të njëpasnjëshme në evolucionin shpirtëror të shoqërisë njerëzore …
(Shoghi Effendi, Dita e Premtuar po vjen , Parathënie e vitit 1980 botim)
Dhe tani në lidhje me pyetjen tuaj në lidhje me natyrën e fesë. Dije se ata që janë vërtet të mençur e kanë krahasuar botën me tempullin njerëzor. Ashtu si trupi i njeriut ka nevojë për një rrobë për ta veshur atë, ashtu edhe trupi i njerëzimit duhet të zbukurohet me mantelin e drejtësisë dhe mençurisë. Veshja e tij është Zbulesa, e garantuar nga Zoti. Sa herë që ky mantel të ketë përmbushur qëllimin e tij, i Plotfuqishmi me siguri do ta rinovojë atë. Për çdo moshë kërkon një masë të re të dritës së Perëndisë. Çdo Zbulesë Hyjnore është zbritur në një mënyrë që i përshtatet rrethanave të epokës në të cilën është shfaqur.
( Pastrime nga Shkrimet e Bahá’u’lláh , XXXIV )
Kjo është Dita në të cilën favoret më të shkëlqyera të Zotit janë derdhur mbi njerëzit, Dita në të cilën hiri i Tij më i fuqishëm është futur në të gjitha të krijuarat gjerat. Allshtë detyrë e të gjithë popujve të botës të pajtojnë dallimet e tyre dhe, me unitet dhe paqe të përsosur, të qëndrojnë nën hijen e Pemës së kujdesit dhe dashamirësisë së Tij. Atyre u takon të kapen me çfarëdo që, në këtë Ditë, do të jetë e favorshme për lartësimin e pozitave të tyre dhe për promovimin e interesave të tyre më të mira… Lutuni Zotit të vetëm të vërtetë që të japë që të gjithë njerëzit të ndihmohen me dashamirësi për të përmbushur atë që është e pranueshme në sytë tanë. Së shpejti rendi i sotëm do të përmblidhet dhe një rend i ri do të përhapet në vend të tij. Me të vërtetë, Zoti yt flet të vërtetën dhe është i Dijshëm për gjërat e padukshme.
( Pastrime nga Shkrimet e Bahá’u’lláh-ut , IV )
I Gjithëmëshirshmi i ka dhënë njeriut aftësinë e shikimit dhe i ka dhënë atij fuqi dëgjimi. Disa e kanë përshkruar atë si “bota më e vogël”, kur, në realitet, ai duhet të konsiderohet si “bota më e madhe”. Potencialet e qenësishme në pozitën e njeriut, masa e plotë e fatit të tij në tokë, përsosmëria e lindur e realitetit të tij, të gjitha duhet të shfaqen në këtë Ditë të premtuar të Zotit.
( Pastrime nga Shkrimet e Bahá’u’lláh , CLXII )
Zoti na ka dhënë sy, që ne të shikojmë përreth nesh në botë dhe të kapim çdo gjë që do të çojë më tej qytetërimin dhe artet e të jetuarit. Ai na ka dhënë veshë, që ne të dëgjojmë dhe të përfitojmë nga mençuria e dijetarëve dhe filozofëve dhe të ngrihemi për ta promovuar dhe praktikuar atë. Ndjesitë dhe aftësitë na janë dhënë, për t’iu përkushtuar shërbimit të së mirës së përgjithshme; kështu që ne, të dalluar mbi të gjitha format e tjera të jetës për perceptueshmëri dhe arsye, duhet të punojmë në çdo kohë dhe në të gjitha linjat, qoftë rasti i madh apo i vogël, i zakonshëm apo i jashtëzakonshëm, derisa i gjithë njerëzimi të mblidhet në mënyrë të sigurtë në kështjellën e padepërtueshme të dijes Me Ne duhet të krijojmë vazhdimisht baza të reja për lumturinë njerëzore dhe të krijojmë dhe promovojmë mjete të reja drejt këtij qëllimi… Ne tani duhet të vendosim shumë të ngrihemi dhe të mbajmë nën kontroll të gjitha ato mjete që promovojnë paqen, mirëqenien dhe lumturinë, njohurinë, kulturën dhe industria, dinjiteti, vlera dhe pozita, e të gjithë racës njerëzore. Kështu, përmes ujërave ripërtëritës të qëllimit të pastër dhe përpjekjeve joegoiste, toka e potencialeve njerëzore do të lulëzojë me përsosmërinë e saj latente dhe do të lulëzojë në cilësi të lavdërueshme, dhe do të mbajë dhe do të lulëzojë derisa të vijë rivali i kopshtit të dijes që u përkiste paraardhësve tanë.
( ‘Abdu’l-Bahá, Sekreti i Qytetërimit Hyjnor )
Në Tetor 1985, Shtëpia Universale e Drejtësisë i drejtoi një letër gjeneralitetit të njerëzimit mbi temën e paqes universale, të titulluar “Premtimi i Paqes Botërore”. Ky seksion i faqes në internet paraqet të gjithë tekstin nga deklarata. Më poshtë mund të lexoni hapjen e këtij dokumenti. Gjithashtu mund të shkarkohet nga Biblioteka e Referencës Bahá’.
Paqja e Madhe drejt së cilës njerëzit e vullnetit të mirë gjatë shekujve kanë prirur zemrat e tyre, nga të cilët shikuesit dhe poetët për breza të panumërt kanë shprehur vizionin e tyre, dhe për të cilën nga mosha në moshë shkrimet e shenjta të njerëzimit kanë mbajtur vazhdimisht premtimin, tani është në e fundit brenda mundësive të kombeve. Për herë të parë në histori është e mundur që të gjithë të shikojnë të gjithë planetin, me të gjithë popujt e tij të shumtë të larmishëm, në një perspektivë. Paqja botërore nuk është vetëm e mundur, por e pashmangshme. Stageshtë faza tjetër në evolucionin e këtij planeti – sipas fjalëve të një mendimtari të madh, “planetizimi i njerëzimit”.
Nëse paqja do të arrihet vetëm pas tmerreve të paimagjinueshme të nxitura nga kapja kokëfortë e njerëzimit në modelet e vjetra të sjelljes, apo do të përqafohet tani nga një akt vullneti konsultativ, është zgjedhja para të gjithëve që banojnë në tokë. Në këtë pikë kritike kur problemet e pazgjidhshme me të cilat ballafaqohen kombet janë shkrirë në një shqetësim të përbashkët për të gjithë botën, dështimi për të frenuar valën e konfliktit dhe çrregullimeve do të ishte pa përgjegjësi.
Ndër shenjat e favorshme janë fuqia në rritje e vazhdueshme e hapave drejt rendit botëror të marra fillimisht afër fillimit të këtij shekulli në krijimin e Lidhjes së Kombeve, të pasuar nga Organizata e Kombeve të Bashkuara me bazë më të gjerë; arritja që nga Lufta e Dytë Botërore e pavarësisë nga shumica e të gjitha kombeve në tokë, duke treguar përfundimin e procesit të ndërtimit të kombit dhe përfshirjen e këtyre kombeve të rinj me ato më të vjetra në çështjet me interes të ndërsjellë; rritja e madhe pasuese e bashkëpunimit midis popujve dhe grupeve deri më tani të izoluar dhe antagonistë në ndërmarrjet ndërkombëtare në fushat shkencore, arsimore, juridike, ekonomike dhe kulturore; rritja në dekadat e fundit e një numri të paparë të organizatave humanitare ndërkombëtare; përhapja e lëvizjeve të grave dhe të rinjve që bëjnë thirrje për t’i dhënë fund luftës; dhe pjelljen spontane të zgjerimit të rrjeteve të njerëzve të zakonshëm që kërkojnë mirëkuptim përmes komunikimit personal.
Përparimet shkencore dhe teknologjike që po ndodhin në këtë shekull të bekuar jashtëzakonisht sjellin një rritje të madhe përpara në evolucionin shoqëror të planetit dhe tregojnë mjetet me të cilat mund të zgjidhen problemet praktike të njerëzimit. Ato sigurojnë, me të vërtetë, mjetet për administrimin e jetës komplekse të një bote të bashkuar. Megjithatë barrierat vazhdojnë. Dyshimet, keqkuptimet, paragjykimet, dyshimet dhe interesi i ngushtë vetjak përfshijnë kombet dhe popujt në marrëdhëniet e tyre me njëri-tjetrin.
Outshtë jashtë një ndjenje të thellë të detyrës shpirtërore dhe morale që ne jemi të detyruar në këtë moment të përshtatshëm për të tërhequr vëmendjen tuaj në njohuritë depërtuese u komunikua së pari sundimtarëve të njerëzimit më shumë se një shekull më parë nga Bahá’u’lláh, Themeluesi i Besimit Bahá’í, për të cilin ne jemi të Besuarit.
“Erërat e dëshpërimit,” shkroi Bahá’u’lláh -u, “mjerisht, fryjnë nga çdo drejtim dhe grindja që ndan dhe godet racën njerëzore po rritet çdo ditë. Shenjat e konvulsioneve dhe kaosit të afërt tani mund të dallohen, për aq sa rendi mbizotërues duket të jetë me të meta për keqardhje. ” Ky gjykim profetik është vërtetuar shumë nga përvoja e zakonshme e njerëzimit. Të metat në rendin mbizotërues bien në sy në pamundësinë e shteteve sovrane të organizuara si Kombet e Bashkuara për të ekzorcuar fantazmën e luftës, kolapsin e kërcënuar të rendit ekonomik ndërkombëtar, përhapjen e anarkisë dhe terrorizmit dhe vuajtjet e mëdha që janë këto dhe vuajtjet e tjera duke shkaktuar rritjen e milionave. Në të vërtetë, aq shumë agresioni dhe konflikti kanë arritur të karakterizojnë sistemet tona sociale, ekonomike dhe fetare, saqë shumë prej tyre i janë nënshtruar mendimit se një sjellje e tillë është e natyrshme për natyrën njerëzore dhe për këtë arsye e pashmangshme.
Me ngulitjen e këtij këndvështrimi, një kontradiktë paralizuese është zhvilluar në çështjet njerëzore. Nga njëra anë, njerëzit e të gjitha kombeve shpallin jo vetëm gatishmërinë e tyre, por dëshirën e tyre për paqe dhe harmoni, për t’i dhënë fund frikësimeve të tmerrshme që mundojnë jetën e tyre të përditshme. Nga ana tjetër, miratimi jokritik i jepet propozimit se qeniet njerëzore janë egoiste dhe agresive të pakorrigjueshme dhe kështu të paafta për të ngritur një sistem shoqëror njëherësh progresiv dhe paqësor, dinamik dhe harmonik, një sistem që i jep lojë falas krijimtarisë dhe iniciativës individuale, por bazuar në bashkëpunimi dhe reciprociteti.
Ndërsa nevoja për paqe bëhet më urgjente, kjo kontradiktë themelore, e cila pengon realizimin e saj, kërkon një rivlerësim të supozimeve mbi të cilat bazohet pikëpamja e përhapur e gjendjes historike të njerëzimit. E shqyrtuar në mënyrë të paanshme, provat zbulojnë se një sjellje e tillë, larg shprehjes së vetes së vërtetë të njeriut, përfaqëson një shtrembërim të shpirtit njerëzor. Kënaqësia në këtë pikë do t’u mundësojë të gjithë njerëzve të vënë në lëvizje forca shoqërore konstruktive të cilat, sepse janë në përputhje me natyrën njerëzore, do të nxisin harmoninë dhe bashkëpunimin në vend të luftës dhe konfliktit.
Të zgjedhësh një kurs të tillë nuk do të thotë të mohosh të kaluarën e njerëzimit, por ta kuptosh atë. Besimi Bahá’í e konsideron konfuzionin aktual botëror dhe gjendjen katastrofike në çështjet njerëzore si një fazë natyrore në një proces organik që çon përfundimisht dhe në mënyrë të parezistueshme në bashkimin e racës njerëzore në një rend të vetëm shoqëror, kufijtë e të cilit janë ato të planetit. Raca njerëzore, si një njësi e veçantë, organike, ka kaluar nëpër etapa evolucionare analoge me fazat e foshnjërisë dhe fëmijërisë në jetën e anëtarëve të saj individualë, dhe tani është në periudhën kulminante të adoleshencës së saj të trazuar që i afrohet asaj të shumëpriturardhja e moshës.
Një pranim i sinqertë se paragjykimi, lufta dhe shfrytëzimi kanë qenë shprehja e fazave të papjekura në një proces të gjerë historik dhe se raca njerëzore po përjeton sot trazirën e pashmangshme e cila shënon moshën e saj kolektive nuk është një arsye për dëshpërim, por një parakusht për të ndërmarrë ndërmarrjen e jashtëzakonshme të ndërtimit të një botë paqësore. Që një ndërmarrje e tillë është e mundur, që ekzistojnë forcat e nevojshme konstruktive, që strukturat bashkuese shoqërore mund të ngrihen, është tema që ne ju nxisim të shqyrtoni.
Çfarëdo vuajtje dhe trazira që mund të kenë vitet e ardhshme, sado të errëta të jenë rrethanat e afërta, komuniteti Bahá’í beson se njerëzimi mund ta përballojë këtë sprovë supreme me besim në rezultatin e tij përfundimtar. Larg sinjalizimit të fundit të civilizimit, ndryshimet konvulsive drejt të cilave njerëzimi po nxitet gjithnjë e më shpejt do të shërbejnë për të çliruar “potencialet e qenësishme në pozitën e njeriut” dhe për të zbuluar “masën e plotë të fatit të tij në tokë, përsosmërinë e lindur të realitetin e tij. ”