Në një mbrëmje pranvere në 1844, zhvillohej një bisedë midis dy të rinjve që lajmëronte një epokë të re për racën njerëzore. Një tregtar persian i njoftoi një udhëtari në qytetin e Shirazit se Ai ishte Bartësi i një Zbulesë Hyjnore të destinuar të transformonte jetën shpirtërore të njerëzimit. Emri i tregtarit ishte Siyyid ‘Alí-Muhammad, dhe Ai është i njohur në histori si Báb (që do të thotë “Porta” në arabisht).

Mesi i shekullit XIX ishte një nga periudhat më të trazuara në historinë e botës. Revolucione të mëdha ishin duke u zhvilluar. Në pjesë të Evropës dhe Amerikës së Veriut, strukturat dhe marrëdhëniet shoqërore të vjetruara po sfidoheshin nga ndryshimet e papritura dhe të pashembullt në fushat e bujqësisë, industrisë dhe ekonomisë. Në të njëjtën kohë, në të gjithë botën ndjekësit e feve të ndryshme kuptuan se njerëzimi ishte në prag të një faze të re në zhvillimin e tij, dhe shumë u përgatitën për ardhjen e afërt të një të Premtuari, duke u lutur me zell që ta njihnin Atë.

Një Përmbushje e Kërkimit

Një dijetar i ri i quajtur Mulla Husayn ishte një shpirt i veçantë i angazhuar në një kërkim që do i ndryshonte jetën. Ai u ndje i tërhequr, si nga një magnet, në Shiraz – një qytet i njohur për parfumin e trëndafilave të tij dhe këngët e bilbilave. Në mbrëmjen e 22 majit 1844, kur iu afrua portës së qytetit, ai u prit nga një i ri i ndritshëm që mbante një çallmë të gjelbër. Ky i huaj e përshëndeti Mulla Husejnin sikur të ishte një shok i vjetër.

“I riu që më takoi jashtë portës së Shirazit më mbyti me shprehje dashurie dhe dashamirësie,” kujtoi Mulla Husein. “Ai më bëri një ftesë të ngrohtë për të vizituar shtëpinë e Tij dhe atje u freskova pas lodhjes së udhëtimit tim.”

Shtëpia e Báb·it në Shiraz, tani e shkatërruar, ku Ai deklaroi misionin e Tij më 23 maj 1844.

Të dy burrat kaluan tërë natën të zhytur në bisedë. Mulla Huseini u mahnit kur zbuloi se secila nga karakteristikat që ai po kërkonte te i Premtuari ishte e shfaqur te ky i ri. Para se të nisej herët në mëngjes, Mikpritësi i tij iu drejtua me këto fjalë: “O ti që je i pari që besove në Mua! Në të vërtetë them, unë jam Báb·i, Porta e Perëndisë… Tetëmbëdhjetë shpirtra duhet, në fillim, spontanisht dhe me dëshirën e tyre, të më pranojnë Mua dhe të njohin të vërtetën e Zbulesës Sime. ”

Brenda disa javësh nga shpallja e Báb·it, shtatëmbëdhjetë njerëz të tjerë, me përpjekjet e tyre spontane, kishin njohur pozicionin e Tij, kishin hequr dorë nga komoditetet dhe siguria e mënyrës së tyre të vjetër të jetesës dhe – të ndarë nga të gjitha lidhjet – ishin nisur në misionin e përhapjen e mësimeve të Tij. Këta tetëmbëdhjetë ndjekësit e parë të Báb·it u bënë të njohur kolektivisht si “Letrat e të Gjallëve”.

Njëra prej tyre, poetesha Tahirih, do të luante një rol kryesor në ndarjen me të kaluarën, duke ngritur thirrjen për barazi të plotë midis grave dhe burrave. Anëtari i fundit i grupit, një i ri që iu dha titulli Kuddus – që do të thotë “Më i Shenjti” – shfaqi një nivel përkushtimi dhe guximi që e bëri atë më të nderuarin nga Letrat e të Gjallëve.

Mulla Huseinit u trondit shumë nga fjalët që dolën nga Báb·i atë natë. Báb demonstroi një urtësi të lindur që, edhe kur ishte i ri, e kishte lënë familjen e Tij të mahnitur. “Ai nuk duhet të trajtohet si një fëmijë i thjeshtë,” u tha mësuesi i tij i shkollës, “Ai, me të vërtetë, nuk ka nevojë për mësues si unë.”

Misioni i Báb

Lindur në Shiraz, një qytet në Iranin jugor, më 20 tetor 1819, Báb ishte porta simbolike midis epokave të profecive të kaluara dhe një epoke të re të përmbushjes për njerëzimin. Qëllimi i tij parësor ishte të iluminonte njerëzit me faktin se kishte filluar një periudhë e re në historinë njerëzore, një periudhë e cila do të dëshmonte bashkimin e të gjithë racës njerëzore dhe shfaqjen e një qytetërimi botëror me prosperitet shpirtëror dhe material. Kjo ditë e madhe do të krijohej nëpërmjet ndikimit të një Edukatori të frymëzuar hyjnor, të cilit Báb i referohej si “Ai të cilin Perëndia do ta shfaqë”. Ishte misioni i Tij, deklaroi Báb, të lajmëronte ardhjen e këtij Manifestimi të premtuar të Perëndisë. Báb shpjegoi se Manifestimi i ri do të çonte në një epokë paqeje dhe drejtësie që ishte shpresa e çdo zemre të dëshpëruar dhe premtimi i çdo feje. Báb udhëzoi ndjekësit e Tij që ta përhapnin këtë mesazh në të gjithë vendin dhe të përgatitnin njerëzit për këtë ditë të shumëpritur.

Mesazhi i Báb ngjalli shpresë dhe gëzim te njerëzit nga çdo fushë e jetës. Megjithëse një numër klerikësh të shquar myslimanë pranuan Báb·in, shumë të tjerë u ndjenë të pasigurt dhe të kërcënuar nga ndikimi i Tij në rritje dhe kishin frikë se pozicionet e tyre të ngulitura të privilegjit dhe autoritetit do të kërcënoheshin nga fuqizimi i njerëzve. Ata i denoncuan mësimet e Báb·it si heretike dhe vendosën ta shkatërrojnë Atë dhe pasuesit e Tij. Polemika nisën në xhami dhe shkolla, në rrugë dhe pazare në të gjithë vendin.

Mbetjet e malit fortesës së Mah-Ku ku Báb ishte burgosur.

Si rezultat, Báb·i u dëbua – nga qyteti në qytet, nga burgu në burg. Por asnjë nga planet që hartuan armiqtë e Tij nuk mund të parandalonte përhapjen e ndikimit të Tij. Në çdo vend që Ai u dërgua, hiri i Tij dhe tërheqja magnetike e personalitetit të Tij fituan admirimin e udhëheqësve dhe qytetarëve. Guvernatorët e burgut të ashpër dhe ushtarët që e ruanin Atë u bënë ndjekësit e Tij. Çdo herë, duke besuar se po shuanin flakën e ndikimit të Tij, autoritetet thjesht i jepnin karburant dritës së Tij jetëdhënëse. Me kalimin e kohës, popullariteti i Báb·it u rrit në atë masë saqë disa klerikë të shquar i bënë thirrje qeverisë që Ai të ekzekutohej. Ndjekësit e Báb·it, të mbyllur nga udhëheqësi i tyre, u mbrojtën me guxim kundër forcës së madhe të shtetit, e cila ishte urdhëruar për shkatërrimin e tyre. Mijëra ndjekës të Tij – burra, gra dhe fëmijë – pësuan vdekje mizore dhe brutale.

Ekzekutimi i Báb·it

Në 1850, Mirza Taqi Khan (Veziri i Madh i Nasiri’d-Din Shah) urdhëroi ekzekutimin e Báb·it. Kur rojet erdhën për ta marrë Atë në ditën e ekzekutimit të Tij, 9 Korrik, Báb·i u tha atyre se asnjë “fuqi tokësore” nuk mund ta bënte Atë të heshtë derisa të kishte mbaruar gjithçka që kishte për të thënë. Mijëra njerëz u mblodhën nëpër çati që të shihnin sheshin e kazermës në Tabríz, ku Báb·i do të ekzekutohej nga një skuadër pushkatimi. Në nxehtësinë e madhe të diellit të mesditës, Ai u var me litarë në një mur të kazermës, bashkë me një ndjekës të ri. Një turmë prej 750 ushtarësh hapi zjarr me breshëri të njëpasnjëshme. Kur tymi dhe pluhuri i barutit u pastruan, Báb·i ishte zhdukur nga sytë. Vetëm shoku i Tij mbeti, i gjallë dhe i padëmtuar, duke qëndruar pranë murit në të cilin ishin varur. Litarët me të cilët ishin varur vetëm ishin prerë. Pas një kërkimi, Báb u gjet përsëri në qelinë e Tij, duke vazhduar bisedën me sekretarin e Tij që ishte ndërprerë më parë.

“Tani ju mund të vazhdoni të përmbushni qëllimin tuaj,” u tha Báb rrëmbyesve të Tij. Përsëri, Ai u soll për ekzekutim. Pasi grupi i parë refuzoi të qëllonte, një tjetër u mblodh dhe u urdhërua të qëllonte. Këtë herë trupat e Báb·it dhe ndjekësit të Tij të ri u copëtuan. Një vorbull pluhuri përfshiu qytetin, duke fshirë dritën e diellit deri në mbrëmje.

Në vitin 1909, pasi u fshehën për më shumë se gjysmë shekulli, eshtrat e Báb·it më në fund u varrosën në malin Karmel në Tokën e Shenjtë. Sot, i varrosur në një Faltore të hollë me kube të artë, e përfshirë nga kopshte dhe burime spektakolare me tarraca, Báb·i qëndron në lavdi të spikatur, një simbol i triumfit të Kauzës që Ai parandeu mbi kundërshtimin më të ashpër. Në të gjithë botën, miliona njerëz e njohin Báb·in si Lajmësin e frymëzuar hyjnisht të Besimit Bahá’í dhe u drejtohen me nderim Shkrimeve të Tij për të zbuluar “Dritën shkëlqyese të Perëndisë”.